kATAR-KSIAZKA-POLSKI.. - Ambasada Państwa Kataru

przy lekturze. Zostanie zanurzony w beznadziejną otchłao świata wewnętrznego bohaterki,
wrażliwej studentki uniwersytetu. Pewnego dnia budzi się z nadzieją, że w tym dniu spotka ją
coś niezwykłego, co odróżni ten dzieo od innych przeciętnych i ponurych dni. Na
uniwersytecie spotyka koleżanki, w których usiłuje dopatrzyd się jakichś zmian, bowiem
codzienna rzeczywistośd wydaje jej się nie do zniesienia. W tekście roi się od ociekających
beznadziejnością określeo jej percepcji świata:
Nieprzyjemny ranek. Od silnego pocierania poczerwieniały jej oczy. (...) Na wydziale
życie zaczynało się toczyd powoli utartym trybem. (...) Wokół niej rozbrzmiewały
lepkie, wypluwane z rozciągających się ust poranne pozdrowienia. Obowiązek i
zwyczaj 507 .
Opowiadanie jest obrazkiem z życia bohaterki Nawwal. Akcja trwa jeden dzieo. Dzieo, słowo
klucz, wielokrotnie pojawia się w utworze. Również czas pełni funkcję metaforyczną.
Rankiem bohaterka budzi się pełna nadziei: Ten dzieo jest wyjątkowy 508 , jednak w miarę jego
upływu jej nadzieja słabnie, aby wraz zakooczeniem dnia przejśd w rozczarowanie: „Minał
dzieo, lecz wcale nie różnił się od pozostałych” 509 . Oprócz głównej bohaterki autorka
wprowadza postaci jej przyjaciółek, katarskich studentek, które stanowią tło dla
wewnętrznych przeżyd Nawwal. Jednak ich przeintelektualizowane dialogi nacechowane są
sztucznością:
Wszyscy stanowimy pewną doskonałośd. Czy doskonałośd nie jest reprezentowana
przez odpychające i zwalczające się bieguny. Czy nie jest to forma skooczonej
doskonałości, jeżeli mimo tej walki każdy z nas stanowi jednośd. Kiedy piszę zatracam
tą jednośd, albo raczej przyjmuje ona inną postad... staje się wielością obejmującą
ewoluujące, będące w opozycji do siebie pojedyncze sensy... Nie wiem kim jestem.
Wszyscy nie mamy pojęcia o naszej istocie. Płyniemy z prądem, przystajemy, kiedy
popadamy w konflikt z sumieniem, zastanawiamy się przez chwilę i kontynuujemy
życie. Nie widzisz, że żyjemy powierzchownie – dodała przygnębiona – nie mamy
czasu. Powinniśmy żyd spontanicznie 510 .
Autorka posługuje się takimi środkami wyrazu artystycznego jak strumieo świadomości czy
nagłe przeskoki myślowe, co momentami utrudnia lekturę tekstu i czyni go mało czytelnym.
Opowiadanie ma jednak wydźwięk uniwersalny. Przedstawione problemy, takie jak pustka,
poczucie bezsensu i wyalienowania są problemami egzystencjalnymi i mogą dotyczyd każdej
jednostki bez względu na płed, kolor skóry czy miejsce zamieszkania.
507 Nura Muhammad as-Sad, al-Huwa, [w:] Sab’a aswat fi al-qissa al-qatarijja al-hadisa, op. cit., s. 81.
508 Ibidem.
509 Ibidem, s. 86.
510 Ibidem, s. 85.
Strona 163 z 201