kATAR-KSIAZKA-POLSKI.. - Ambasada Państwa Kataru

Relacje pomiędzy Katarem i Arabią Saudyjską nie uległy normalizacji aż do września
2007 r. – pięd lat po incydencie z al-Dżazirą, który doprowadził do zerwania stosunków na
poziomie ambasadorów. W tym okresie władze oskarżały się wzajemnie o wrogą kampanię
medialną. Formułowano też poważniejsze oskarżenia o finansowe wspieranie opozycji. Jak
zostało już wcześniej nadmienione, problem lojalności plemion w strefie przygranicznej
stanowi historyczny oręż Arabii Saudyjskiej przeciwko Katarowi. Stanowiło to również,
zgodnie z oczekiwaniami, wyzwanie dla bezpieczeostwa wewnętrznego paostwa. To właśnie
ten problem doprowadził w czerwcu 2005 r. do pozbawienia przez Katar obywatelstwa i
praw z niego wynikających ponad 5 tys. członków al-Ghufran z plemienia al-Murrah. Biorąc
pod uwagę prawo katarskie zabraniające posiadania podwójnego obywatelstwa, była to
kwestia prima facie w działaniach podjętych przeciwko tym ludziom, ponieważ wiele z nich
zachowało obywatelstwo saudyjskie.
Mediacja i dyplomacja Kuwejtu osiągnęła niezwykłe sukcesy podczas szczytu w
Dżuddzie we wrześniu 2007 r. pomiędzy szajchiem Hamadem i królem Abd Allahem. Szczyt
ten był historyczny, bowiem doprowadził do rozwiązania wielu istotnych różnic, które
rzutowały na stosunki dwustronne od połowy lat 80., a szczególnie po 1995 r. Co ciekawe, to
właśnie strona katarska jako pierwsza wyraziła chęd zorganizowania szczytu. Pokazuje to
wyraźnie, że władze w Doha chciały raz na zawsze rozwiązad ten geopolityczny problem. Był
to możliwe dzięki wcześniejszemu wzmocnieniu swojego bezpieczeostwa umową ze Stanami
Zjednoczonymi. Ponieważ spór dotyczył w dużej mierze działalności al-Dżaziry, prezes stacji
telewizyjnej szajch Hamad Ibn Samir Al Sani dołączył do katarskiej delegacji. Tłumaczono to
koniecznością wyjaśnienia sprawy programów telewizyjnych dotyczących Arabii Saudyjskiej.
Owocem spotkania było nie tylko wznowienie stosunków dyplomatycznych na poziomie
ambasadorów, ale również zgoda na otworzenie w Arabii Saudyjskiej biura al-Dżaziry. Co
więcej, członkowie grupy al-Ghufran z plemienia al-Murrah, którzy utracili swoje
obywatelstwo w 2005 r., otrzymali je ponownie po indywidualnym rozpatrzeniu każdej
sprawy. Owoce historycznego szczytu z Dżuddy zostały wzmocnione wizytą króla Abd Allaha
w Doha podczas szczytu GCC w grudniu 2007 r. W marcu 2008 r. w Katarze przebywał
następca saudyjskiego tronu, książę Sultan Ibn Abd al-Aziz as-Saud.
Stosunki z Arabią Saudyjską i Stanami Zjednoczonymi pozwalają zauważyd strategię
zwiększania swojego własnego bezpieczeostwa. Opierała się ona na sojuszu ze Stanami
Zjednoczonymi, a następnie wykorzystaniu swej wzmocnionej pozycji do normalizacji
stosunków z Arabią Saudyjską. Biorąc po uwagę geopolityczne otoczenie Kataru, obranie
takiej strategii jest jak najbardziej logiczne. Niemniej jednak, w przededniu wojny z
terroryzmem stosunki ze Stanami Zjednoczonymi zostały nadwerężone poprzez działalnośd
al-Dżaziry, co stanowi paradoks, bowiem oba kraje mają wspólne interesy strategiczne.
Sposób, w jaki al-Dżazira przedstawiała inwazję na Irak oraz emitowanie taśm z odezwami al-
Ka’idy stanowiło prowokację w stosunku do administracji Busha. Rodzi się z tego niezwykle
paradoksalny obraz: aby zapobiec historycznym zagrożeniom, Katar wyraził najpierw chęd
bliskiej współpracy ze Stanami Zjednoczonymi w zakresie bezpieczeostwa wewnętrznego i
zewnętrznego. Z drugiej jednak strony autonomia dana al-Dżazirze (co stanowi odbicie
Strona 66 z 201