Bind 2 - Løgtingið

Tinghúsið í dag, eftir
seinastu umbyggingina.
Hølisumstøður Løgtingsins
45
eru so orsøkirnar til trupulleikarnar, ið altíð hava verið knýttir
at ætlanunum um ný- ella umbygging av løgtingshúsinum?
Fyri nýbyggingarætlanirnar í 1852–1854 og 1904–1907 er
eyðkennið, at tingmenn ikki vildu brúka neyðuga peningin, ið
kravdist fyri at fáa eina hábærsliga loysn. Inntøkurnar hjá
Løgtinginum vóru sum heild fáar, smáar og svikaligar um
miðju 19. øld. Undir óviljanum ímóti at brúka pening hava tí
eyðvitað ligið óttin fyri lántøku og óttin fyri ikki at kunna
svara hvørjum sítt. Tað var í lagi at sláa seg til tols við tað
næstbesta, um hetta hevði við sær, at sleppast kundi undan
einum møguligum fíggjarligum óføri.
Líknandi hugsunarháttur tykist hava verið serstakliga vanligur
í gamla føroyska bóndasamfelagnum, sum í høvuðsheitum
var bygt á býtisbúskap. Peningarenslið millum føroyingar var
avmarkað, lántøka var hættislig og skuldi um gjørligt ikki
verða framd. Sigast kann tí, at løgtingshúsið, sum varð bygt í
1854, hóskaði væl inn í tað samfelagið, tað varð bygt til. Ein
meiriluti av tingmanningini var ikki vanur við stór og prýðilig
hús, slíkar glæstriborgir høvdu tí ongan stórvegis týdning í
teirra hugaheimi. Skiftandi amtmenn og sorinskrivarar vóru