wojsk lÄ dowych - Polska Zbrojna
wojsk lÄ dowych - Polska Zbrojna
wojsk lÄ dowych - Polska Zbrojna
You also want an ePaper? Increase the reach of your titles
YUMPU automatically turns print PDFs into web optimized ePapers that Google loves.
Zakładka: Magazyn/Wydawnictwa Specjalistyczne<br />
na portalu: www.polska-zbrojna.pl<br />
INNE ARMIE<br />
Meandry modernizacji<br />
niej platformy bojowej dla <strong>wojsk</strong> lądowych, docelowy<br />
wóz bojowy rosyjskiej piechoty morskiej<br />
ma zastąpić eksploatowane BWP-3F oraz<br />
BTR-80. Pojazd zostanie wyposażony w nową<br />
jednostkę napędową gwarantującą prędkość pływania<br />
w granicach 25–30 km/h, tym samym<br />
zdolność do desantowania poza horyzontem oraz<br />
osiągnięcia brzegu w czasie około 30 minut.<br />
Pierwsze kroki<br />
Przełom w ocenie walorów rodzimego sprzętu<br />
pancernego oraz zintensyfikowana współpraca<br />
z krajami Europy Zachodniej w celu pozyskania<br />
nowych technologii potwierdzają głębokie zaniedbania<br />
oraz wieloletnie opóźnienia własnego<br />
sektora przemysłu obronnego. Skutki rozpadu<br />
ZSRR oraz dezintegracji i degradacji zarówno sił<br />
zbrojnych, jak i przemysłu zbrojeniowego stanowią<br />
przedmiot wielu publikacji. Skupię się jedynie<br />
na ocenie możliwości wdrożenia do rosyjskich<br />
<strong>wojsk</strong> lądowych nowych platform bojowych.<br />
Podkreślana w oświadczeniach unifikacja<br />
oraz standaryzacja sprzętu bojowego nie stanowi<br />
novum dla rosyjskiego przemysłu zbrojeniowego.<br />
Najlepszym tego przykładem jest częste wykorzystywanie<br />
podwozia transportera MTLB,<br />
który pierwotnie służył jako ciągnik artyleryjski,<br />
a obecnie jest stosowany jako nośnik różnorodnych<br />
środków walki.<br />
W 1966 roku wprowadzenie do uzbrojenia<br />
BWP-1 jako reakcja na zmiany sposobów prowadzenia<br />
walki stanowiło przełom w dziedzinie konstrukcji<br />
wozów bojowych na świecie. Kolejne<br />
przesilenie oraz ewolucja zagrożeń skutkowały<br />
wyposażeniem wielu armii w wyspecjalizowane<br />
pojazdy bojowe przystosowane do walki w warunkach<br />
konfliktu asymetrycznego. Wydawałoby się,<br />
że zacofane technologicznie i odczuwające skutki<br />
transformacji ustrojowo-ekonomicznej rosyjskie<br />
siły zbrojne, dysponujące przestarzałym sprzętem<br />
bojowym, będą mieć nadal charakter postindustrialnej<br />
armii opartej na systemie mobilizacji masowej.<br />
Pierwsze symptomy zmian pojawiły się<br />
w 2004 roku, gdy opublikowano informacje o kolejnej<br />
generacji rosyjskich zunifikowanych platform<br />
bojowych, w tym: pływającej – gąsienicowej<br />
Kurganiec, pływającej – kołowej Rostok oraz nowego<br />
czołgu. Dążąc do rozwiązania problemu integracji<br />
parku sprzętu pancernego <strong>wojsk</strong> lądowych<br />
oraz powietrznodesantowych, podkreślano<br />
możliwość przerzutu transportem powietrznym<br />
i desantowania Kurgańca wraz z załogą na pokładzie.<br />
W koncepcji wozu wskazano na modułową<br />
budowę oraz wariantowo konfigurowaną osłonę<br />
pancerną. W odniesieniu do platformy Rostok<br />
rozwinięty program skutkował postanowieniem<br />
ministra obrony FR nr 324 z 9 czerwca 2008 roku<br />
o przyjęciu do uzbrojenia BTR-90, pierwszego rosyjskiego<br />
transportera kołowego. Jednak ujawnione<br />
wady konstrukcyjne wyeliminowały go z programu<br />
zbrojeniowego. Znacznie wcześniej, gdyż<br />
już w 1988 roku, w biurze konstrukcyjnym zakładów<br />
w Niżnym Tiagile rozpoczęto prace projektowe<br />
nad nowym czołgiem. Spowolniony rozpadem<br />
ZSRR program badawczo-rozwojowy sfinalizowano<br />
w latach 1999–2000 budową prototypu<br />
oznaczonego jako obiekt 195. W 2001 roku opublikowano<br />
pierwsze informacje o nowym wozie,<br />
a w 2006 rozpoczęto program testów państwowych,<br />
które planowano zakończyć w 2007 roku.<br />
Przyjęcie do uzbrojenia nowego czołgu wstępnie<br />
zaplanowano na 2009, a prawdopodobnie w 2008<br />
roku zmiana wymagań technicznych oraz uruchomienie<br />
testów prototypu nr 2 spowodowały przesunięcie<br />
terminu przyjęcia go do uzbrojenia na<br />
rok 2010. Kwietniowe oświadczenie W. Popowkina<br />
miało definitywnie zakończyć realizację projektu<br />
czołgu T-95 1 .<br />
1<br />
Nowa koncepcja konstruowania czołgów IV generacji znalazła odzwierciedlenie<br />
w pracach studyjnych realizowanych w ramach budowy<br />
rosyjskiego czołgu T-95. W konstrukcji tej zerwano z tradycyjnym<br />
układem przedziałów bojowych. Dla załogi czołgu przewidziano miejsca<br />
w opancerzonej kapsule odizolowanej od wieży bojowej oraz automatu<br />
ładowania armaty czołgu, co zmniejszyło wymiary pojazdu<br />
(wysokość). Uzbrojenie zasadnicze czołgu T-95 to armata z automatem<br />
ładowania kalibru 135 lub 152 mm, nadająca pociskom prędkość<br />
początkową około 1980 m/s. W skład SKO miał wchodzić termowizor,<br />
dalmierz laserowy oraz prawdopodobnie radar. Informacja<br />
o celach miała być przekazywana kanałami światłowodowymi oraz<br />
łączami podczerwieni. Czołg standardowo miał być wyposażony w system<br />
identyfikacji „swój–obcy”. Jego masa to około 50 t, napęd – silnik<br />
wysokoprężny o mocy nie mniejszej niż 1500 KM, prędkość maksymalna<br />
po drogach – 75 km/h, w terenie – nie mniej niż 50 km/h.<br />
Przeliczeniowa grubość osłony pancernej dla pocisków podkalibrowych<br />
– około 1000 mm, dla pocisków kumulacyjnych – 1500 mm.<br />
Oprócz klasycznego pancerza kompozytowego z wtopionymi elementami<br />
pancerza reaktywnego T-95 miał dysponować osłoną pasywną<br />
– zmodernizowany zestaw elektronooptycznego zakłócania systemów<br />
naprowadzania oraz osłoną dynamiczną – system aktywnego<br />
zwalczania nadlatujących pocisków przeciwpancernych.<br />
102 przegląd <strong>wojsk</strong> lądowych 2012/03
Change language