wojsk lÄ dowych - Polska Zbrojna

Zakładka: Magazyn/Wydawnictwa Specjalistyczne
na portalu: www.polska-zbrojna.pl
SZKOLENIE
Specyficzność działań
– współdziałanie spieszonej drużyny z załogą
musi być ciągłe; poza tym przy transporterze zawsze
musi znajdować się minimum dwóch żołnierzy
(strzelców) do jego osłony.
Należy przy tym brać pod uwagę fakt, że
dużym utrudnieniem w przekazywaniu komend
i zadań ogniowych w terenie zurbanizowanym
jest hałas.
W odniesieniu do możliwości wykonania manewru
należy pamiętać, że:
– w mieście są one ograniczone, gdyż sieć ulic
kanalizuje ruch, a ich szerokość oraz zagruzowanie,
barykady i inne zapory uniemożliwiają skręcanie
i zawracanie;
– dużym utrudnieniem może być duża ilość
dymów i powstałych pożarów;
– jeśli używa się transportera jako osłony dla
piechoty, trzeba podjeżdżać tak blisko jak to
możliwe do szturmowanego obiektu.
Jeżeli chodzi o komunikację (łączność), to
między piechotą i transporterem musi być ona
ciągła i niezawodna, prowadzona z wykorzystaniem:
– środków łączności – radiostacji pokładowej
i przenośnej;
– sygnałów wizualnych – chorągiewek (latarki)
lub innych umówionych sygnałów;
– w niektórych sytuacjach ustalonych sygnałów
dźwiękowych (gwizdek).
Obrona
W obronie stanowiska ogniowe urządza się na
wyższych i niższych piętrach budynków, gdyż
umożliwia to obrońcy prowadzenie wielowarstwowego
ognia.
Oddzielnie stojące budynki o mocnej konstrukcji,
a także samodzielne punkty oporu powinny
być przystosowane do obrony okrężnej.
Należy przy tym zapewnić możliwość wykonania
manewru między budynkami dzięki wykorzystaniu
sieci podziemnych przejść, np.: kanałów,
tuneli itp. Jeżeli nie ma takiej infrastruktury,
to między bronionymi budynkami wykonuje
się rowy łączące, które powinny na niektórych
odcinkach być przykryte. Stanowiska ogniowe
i bronione budynki łączy się skrytymi przejściami
lub rowami łączącymi, a na drogach podejścia
organizuje zasadzki.
Do tworzenia zapór inżynieryjnych są wykorzystywane
zniszczone budynki (zawały), a także
barykady zbudowane z wagonów tramwajowych,
samochodów, szyn, belek stalowych oraz
innych dostępnych środków i materiałów. Zapory
takie będą zazwyczaj zaminowane. Oprócz
min przeciwpancernych i przeciwpiechotnych
mogą być stosowane miny pułapki opóźnionego
działania. Grupy min przeciwpancernych (3–4)
ustawia się na odcinku długości 100–150 m.
W celu utrudnienia rozpoznania zapory inżynieryjnej
osłania się ją minami przeciwpiechotnymi
o działaniu kierunkowym. W terenie zurbanizowanym
będą miały zastosowanie również
różnego rodzaju zapory fortyfikacyjne, takie
jak: rowy przeciwpancerne, jeże przeciwczołgowe,
zapory drutowe i kozły.
W budynkach przygotowanych do obrony zabudowuje
się otwory okienne i drzwiowe oraz
wzmacnia stropy. Niewykorzystywane do prowadzenia
ognia otwory, zwłaszcza w pomieszczeniach
piwnicznych, na parterze i pierwszym
piętrze budynku, zasłania się workami napełnionymi
ziemią lub gruzem. W otworach przeznaczonych
do prowadzenia ognia z różnych
środków ogniowych urządza się obudowane
otwory strzelnicze.
W ścianach między pomieszczeniami wykonuje
się otwory ułatwiające komunikację między
żołnierzami oraz manewr siłami broniącego
się pododdziału.
Szturm
Podczas szturmu pluton piechoty zmotoryzowanej
otrzyma zadanie opanowania obiektu.
Będzie to zazwyczaj nieduży budynek. Pluton
(drużyna) szturmuje wzdłuż ulicy, tworząc grupy
szturmowe, ogniowe, torujące i inne w zależności
od charakteru obiektu będącego celem.
Grupy szturmowe przemieszczają się po obu
stronach ulicy, ubezpieczając się i wspierając
ogniem. Zwalczając przeciwnika po przeciwległych
stronach, dążą do opanowania nakazanego
obiektu. Transportery opancerzone przemieszczają
się za grupami szturmowymi,
wspierając je ogniem.
Walka w mieście wymaga dobrego wyszkolenia
indywidualnego żołnierzy oraz umiejętno-
46 przegląd wojsk lądowych 2012/03