wojsk lÄ dowych - Polska Zbrojna

Wodzowie, stratedzy i taktycy
Zakładka: Magazyn/Wydawnictwa Specjalistyczne
na portalu: www.polska-zbrojna.pl
felieton
(1930). Następnie do roku 1935 kierował Szkołą
Strzelania Artylerii w Centrum Wyszkolenia
Artylerii w Toruniu, po czym objął dowodzenie
11 Grupą Artylerii, przemianowaną pół roku
później na Grupę Artylerii Przeciwlotniczej.
Zmienił wówczas specjalność wojskową z artylerii
naziemnej na przeciwlotniczą. W listopadzie
1938 roku wyznaczono go na komendanta
Centrum Wyszkolenia Obrony Przeciwlotniczej
i Przeciwgazowej (CWOPP)
w Trauguttowie. Na tym stanowisku opracował
wiele teoretycznych projektów dotyczących
obrony przeciwlotniczej, które jednak
wykraczały poza możliwości ekonomiczne
i organizacyjne wojska i państwa.
Druga wojna światowa
Na stanowisku komendanta CWOPP zastała
pułkownika Odzierzyńskiego wojna 1939 roku.
20 września z niedobitkami Centrum przekroczył
granicę Rumunii i został internowany.
W styczniu następnego roku udało mu się
przedostać do Francji, gdzie wyznaczono go na
dowódcę artylerii w 4 Dywizji Piechoty w Parthenay.
Po klęsce Francji ewakuowano go do
Wielkiej Brytanii, gdzie od sierpnia 1940 roku
był dowódcą artylerii w 4 Brygadzie Kadrowej
Strzelców w Biggar. Stamtąd w połowie 1942
został przewieziony z grupą oficerów i podchorążych
do Iraku. Tam objął dowództwo nad
Zgrupowaniem Artylerii Armii Polskiej na
Wschodzie. 1 stycznia 1943 roku awansowano
go na stopień generała brygady. Po reorganizacji
wojsk w lipcu tegoż roku został dowódcą artylerii
II Korpusu Polskiego generała Władysława
Andersa.
Na tym stanowisku, po przegrupowaniu na
przełomie 1943/1944 roku artylerii Korpusu do
Włoch, gen. bryg. dr Odzierzyński przebył cały
szlak bojowy II KP na Półwyspie Apenińskim –
od walk nad rzeka Sangro, przez czwartą bitwę
o Monte Cassino (maj 1944), po zdobycie przez
Korpus Ankony i Bolonii.
W polskich władzach
na uchodźstwie
Po zakończeniu wojny 4 listopada 1945 roku
generał przybył do Wielkiej Brytanii i zajął się
Uczestnicy
Ordre de Bataille artylerii II Korpusu Polskiego przed
bitwą o Monte Cassino:
• artyleria korpuśna (2 Armijna Grupa Artylerii): 9 Pułk
Artylerii Lekkiej, 10 i 11 Pułk Artylerii Ciężkiej, 7 Pułk Artylerii
Konnej, 7 Pułk Artylerii Przeciwpancernej, 1 Pułk Artylerii
Pomiarowej;
• artyleria 3 Dywizji Strzelców Karpackich: 1, 2 i 3 Pułk
Artylerii Lekkiej, 3 Pułk Artylerii Przeciwpancernej;
• artyleria 5 Kresowej Dywizji Piechoty: 4, 5 i 6 Pułk Artylerii
Lekkiej, 5 Pułk Artylerii Przeciwpancernej;
• artyleria przeciwlotnicza: korpuśna – 1, 7 i 8 Pułk Artylerii
Przeciwlotniczej; dywizyjna – 3 i 5 Pułk Artylerii Przeciwlotniczej.
polityką. 28 września 1946 roku, podobnie jak
inni generałowie na emigracji, został pozbawiony
polskiego obywatelstwa przez Tymczasowy
Rząd Jedności Narodowej (tzw. rząd lubelski)
premiera Osóbki-Morawskiego.
W latach 1949–1950 dr Odzierzyński był ministrem
obrony narodowej oraz spraw wewnętrznych
w Rządzie RP na uchodźstwie.
Od września 1950 do grudnia 1953 roku był
premierem rządu, przy czym zachował teki ministrów
obrony i sprawiedliwości. Był zwolennikiem
utworzenia przy NATO narodowych armii
złożonych z „uchodźców ze wschodu”, w tym
Polaków (1951). Ze względów politycznych idea
taka nie była możliwa do urzeczywistnienia.
Wiał inny wiatr historii.
W latach 1954–1955 pełnił funkcję przewodniczącego
Egzekutywy Zjednoczenia Narodowego,
a w latach 1966–1968 był członkiem Rady
Trzech. Zmarł 9 lipca 1975 roku w Londynie.
Uhonorowany został Srebrnym i Złotym Orderem
Wojennym Virtuti Militari oraz innymi odznaczeniami
polskimi i zagranicznymi. •
płk dypl. w st. spocz. Zygmunt Czarnotta
2012/03
przegląd wojsk lądowych
121