تربیت بدنی

حرکت و باال رفتن از در و دیواراند و می کوشند برای خود سرگرمی ایجاد کنند و نمی توانند ساعتی بی کاربنشینند،‏ منفی باف و لجبازاند،‏ ثبات عاطفی ندارند و دایماً‏ خود را در فشار احساس می کنند.‏این حالت در پسران بیشتر از دختران مشاهده می شود.‏ هوش این کودکان طبیعی است و تحرک،‏ جنب و جوشو بازی جزء ذات آنها ست.‏ رفتار این کودکان غیر عادی و نا منظم است و ممکن است در ساعت تربیت بدنی نیزاین ویژه گی را بیشتر نشان دهند،‏ به خصوص اگر عالقه به ورزش نداشته باشند آنها فعالیت های خود را مدامعوض می کنند در برخورد با این کودکان،‏ معلم نباید عصبانی شود و کنترول خود را از دست بدهد.‏ عدم توجهو خیره شدن به رفتار آنها،‏ به خصوص اگر مزاحمتی برای صنف ندارد ممکن است الزم باشد.‏کم تحرکی و گوشه گیریهمه کودکان کم تحرک،گوشه گیر نیستند.‏ بسیاری از آنان به دلیل مشغوليت هاي درسی،‏ خانواده گی،‏ تربیتیعالقة به فعالیت های حرکتی و ورزشی ندارند یا امکانات آموزشی مکتب پاسخگوی نیاز ها و عالیق ورزشی آناننیست و معلم نمی تواند موجب مشارکت فعالیت آنها شود.‏ گوشه گیری و انزوا طلبی دالیل عاطفی اجتماعیدارد و شاید مشکالت خانواده گی،‏ عدم اعتماد به نفس در بازی،كم جرئتي موجب گوشه گیری شاگرد شود.‏ ترکعادات گوشه گیری دشوار است و صرفاً‏ نمی توان از طریق فعالیت و بازی آن را در مان کرد؛ اما مشارکت معلمو والدین بسیار مهم است.‏ معلم تربیت بدنی می تواند از طریق مشارکت تدریجی فرد در فعالیت های حرکتی؛مانند:‏ شرکت در بازی های دونفره بازی با نزدیکترین دوست و بازی در گروپ های کوچک بر این محدودیتغلبه کند.‏ترس از فعالیت بدنیترس از فعالیت بدنی یا ورزشی به تجارب کودکی،‏ حمایت والدین،‏ شکست مداوم در اجرا و ترس از آسیب بدنیبسته گی دارد.‏ برای رفع هریک از این موارد نیز راه های متفاوتی وجود دارد؛ مثالً:‏برای کاهش ترس از آسیب بدنی می توان فرد را به فعالیت های خفيف و کم خطر و غیر تماسی هدایت کرد یاتجارب حرکتی او را می توان با شرکت در برنامه های حرکتی،‏ حسي و نمونه های حرکتی بنیادی افزایش داد.‏تشویق،‏ تجربه پیروزی،‏ لذت از فعالیت و بازنگری در رفتار والدین در مشارکت او مؤثر است.‏پرخاشگریپرخاشگری سلوکی است که کودک به خود یا دیگران آسیب می رساند و می تواند جسمي ‏)زدن و پرتاب اشیاء(‏یا کالمی ‏)بدزبانی و تمسخر(‏ باشد.‏ شاگرد با پرخاشگری،‏ خشم خود را از ناکامی،‏ شکست،‏ تحقیر و محدودیتنشان می دهد.‏ پرخاشگری کودکان،‏ اغلب وسیله یی است و خصمانه نیست.‏ بچه ها معموالً‏ پرخاشگرتر ازدختران هستند و پرخاشگری آنها جسمي است،‏ در صورتی که پرخاشگری دختران،‏ زبانی است.‏ مشاهدهخشونت و پرخاشگری و تقویت آن در بروز ماجراجويي مؤثر است.‏25