Nr 273 - Gdański Klub Fantastyki

28INFORMATORPo godzinie marszu dotarliśmy do budynku kopalni. Prezentował sięniczym struktura zbudowana przez obcą cywilizację. Pełen ostrych kątówi załamań, spawów, zwojów kabli. Ściany zbudowane z niezwykle twardego,błyszczącego materiału ociekały olejem. Setki małych i dużych kominówwychodzących ze ścian i płaskiego dachu pluły w niebo cuchnącymiwyziewami. Cała budowla zdawała się górować nad nami, grozić nampożarciem i strawieniem w mrocznych, rozgrzanych do białości wnętrznościach.Wkoło roiły się owadokształtne roboty pomocnicze, co chwilęprzystając i wydając z siebie świergoczące dźwięki. Nadawały całości wyglądmon-strualnego mrowiska.Zatrzymaliśmy się zgodnie i, rozdzieliwszy się, weszliśmy do budynku.Gorąco uderzyło w nas, powodując ostre ataki kaszlu. Ledwo oświetlona halapełna była kontenerów z rudami metali. Roje robotów nadzorowały nasząniewolniczą pracę. Ściany pokryte były obrzydliwym elektronicznym śluzem,którym żywiły się pseudoinsekty. Popędzani ciosami pałek podzieliliśmy się nagrupki i weszliśmy do rozsypujących się wind, by z prędkością kilkunastumetrów na sekundę zniknąć pod ziemią.Kopalnia ułożona była w planie przypominającym korzenie drzewa. Odgłównego, szerokiego na kilkanaście metrów pnia na głębokości dwunastumetrów odchodziło dwadzieścia odnóg. Do każdej z nich przydzielanych byłokilku więźniów i strażnik.Przełknąłem ślinę, walcząc z narastającym w uszach ciśnieniem, i rozejrzałemsię po towarzyszach. Młodzi rzygali pod stopy, nieprzywykli do ścisku wspadającym pudle, mimo że bywali tu codziennie. Pojedyncza świetlówkamigotała szaleńczo przy każdym wstrząsie. Temperatura rosła. Wreszcie windastanęła, a nasza grupka wytoczyła się w ciemność. Czekał tu już strażnikwskazujący dzisiejszy kierunek kopania. Każdy chwycił za ciężkie, nieporęcznewiertło i skierował swój umęczony wzrok na czarną jak smoła ścianę. Metalużywany do wyrobu wszczepów. Zabijała nas praca polegająca na uzyskiwaniutego, czego nigdy nie będziemy mieć.Pierwsze urządzenia ryknęły, a ja przystąpiłem do otępiającej pracy.Okruchy pryskały nam w twarze, znacząc je drobnymi rankami. Pył oślepiałi powodował bolesne krztuszenie. Co jakiś czas ktoś mdlał, a pałka strażnikaatakował go ze zdwojoną siłą. Niewolnik, jęcząc, podnosił się i wznawiał pracęz oczami pełnymi łez, niezależnie od wieku. Po chwili każdy z nas, tak jakcodziennie, modlił się o szybką i bezbolesną śmierć.W momencie krańcowego wyczerpania do mojego towarzysza po lewejpodszedł strażnik i przesunął mu pałką po kręgosłupie. Uśmiechnął sięzłośliwie.– Kop, kop. Światu przyda się wasza parszywa robota.Splunął mu na plecy i dodał, krzycząc prosto w ucho:– JEBANY ROBAK!Wtedy coś się stało.Praca ucichła w jednej chwili. Wszyscy popatrzyli niewidzącym wzrokiemna strażnika. Ten cofnął się o krok i sprawnym ruchem zdjął z pleców karabin.– Wracać do roboty! Już!Twardego głosu nie osłabiła ani nuta strachu. Jednak jego oczy zdradzałycałą prawdę. Panikował i zamierzał wezwać wsparcie. Nie można było na topozwolić.