Nr 273 - Gdański Klub Fantastyki

46INFORMATOR– Tyyyyyyy! – zawył zbieg tak nagle, że palec policjantki niebezpieczniezadrgał na spuście. – Popierasz to, popierasz to całym sercem. Łatwiej o naszapomnieć, niż spróbować nam pomóc. Jak zwierzęta wepchnięci do klatek,żebyśmy zdechli byle jak najdalej od was. A jaka w tym nasza wina?– A jaka nasza? – wybuchnęła Jane. – Czym ja zawiniłam?– Więc zasługujemy na to? – Spojrzenie bezwszczepieńca spoczęło znówna twarzy kobiety. – Trzeba nas zakatować, bo jesteśmy inni? To wszystkonasza wina?***Jane bez słowa weszła do śmigłowca, który właśnie stanął na lądowiskuwieżowca. Patrzyła z kamienną twarzą, jak pakują ciała Garry’ego, Tory,Francisa i Mafta do czarnych worków. Strzępy łowców niewolnikówbezpardonowo zbierano na jedno miejsce i palono. Czarny słup dymu unosił siępionowo do góry, oznaczając miejsce masakry.– Co się tam stało? – Hank siedzący naprzeciwko spojrzał na niąbadawczo. – Gdzie on jest?Kobieta westchnęła ciężko i spojrzała na wschodzące słońce.– Gdy do niego strzeliłam, odskoczył i spadł z balkonu. Jutro pojadępobrać próbki do raportu.– Rozumiem… – mruknął podejrzliwie przełożony.Helikopter poderwał się w powietrze i odleciał jak bajkowa ważka.Wkrótce zmienił się w mały punkcik na nieboskłonie. Pierwsze promyki słońcazatańczyły na oknach wież. Kolejny dzień budził się do życia.