Nr 273 - Gdański Klub Fantastyki

50INFORMATORmetrów, który przemienia się wolno w okrągłe drzwi z pozłacaną klamką.Patrzę na portal ze zdumieniem.– Naciśniesz tę klamkę czy nie? – pyta zniecierpliwiona Viera – Nie mamcałego dnia, muszę potem jeszcze paru innych odprowadzić.Popycha mnie lekko w kierunku drzwi. Podnoszę rękę i wolno otwieram.***Rozglądam się po wielkiej sali, do której wszedłem bezpośrednio poprzejściu przez portal. Przed wejściem do środka Viera pstryknęła ponowniepalcami i przed zamknięciem się drzwi zauważyłem jeszcze, że sanitariuszezaczynają pomagać dzieciom. Uspokoiło mnie to trochę. Może nic im niebędzie.Po przejściu przez portal dostrzegam wielką salę o błękitnych ścianach.Z sufitu zwisa plakat z napisem „Witamy na parterze”. Tuż koło niego małydrogowskaz wskazuje drogę do wind. Po sali chodzi mnóstwo aniołów i anielicpodobnych do Viery. Zauważam zarówno anioła Murzyna, jak i anioła blondynaczy anioła Azjatę. Nieopodal drzwi stoi duże dębowe biurko, na którym ktośprzyczepił złote litery układające się w napis „Recepcja”. Za biurkiem siedzianielica podobna do Viery, choć jest od niej wyższa i zamiast białej nosi czarnąsukienkę, a obok niej anioł o czarnych oczach i włosach, z krwistoczerwonymiskrzydłami i nagim torsem. Paru podobnych do niego krąży również po sali.Nie wyglądają przyjaźnie.– Musisz tam podejść i poczekać na swoją kolej. Ja muszę wracać– szepcze do mnie Viera i daje mi buziaka w policzek na pożegnanie. Dotyk jejust trochę mnie mrozi. Odwraca się w kierunku drzwi i przenika przez nie.A więc zostałem tutaj sam…Podchodzę do recepcji. Przede mną w kolejce stoi jedna kobieta, w wiekumniej więcej mojego ojca. Gdy ta po chwili odchodzi, brunet z krwistoczerwonymiskrzydłami podaje mi kartkę i mówi, bym uzupełnił informacje.Siadam przy dębowym biurku i biorę od anielicy błękitne pióro. Zaczynamoglądać i uzupełniać arkusz.Imię i nazwisko: Dawid KowalPatron z bierzmowania: św. Jan od KrzyżaStan cywilny: wdowiec, dwoje dzieciData urodzenia: 14.08.1975Data śmierci: 13.11.2011Zawód: architektNarodowość: Polak– Proszę teraz poczekać przed salą sądową na wywołanie – mówi do mnieanielica, uroczo się przy tym uśmiechając. – Sędzia oceni, czy zasłużył pan naniebo, czy na piekło.Gdy wspomina o piekle, brunet spogląda na mnie złowrogo. Już rozumiem,kim jest. Upadły. Udaję, że nie zauważyłem tego spojrzenia, i idęw kierunku wskazanym przez anielicę. Po drodze zatrzymuję się, gdyzauważam na ścianie połączone ze sobą trzy tablice.