Nr 273 - Gdański Klub Fantastyki

GKF # 273 49Po pięciu minutach słyszę nadjeżdżającą karetkę… Wreszcie! Wstajęz kamienia i idę w kierunku ratowników wysiadających z erki.Pierwsza do mojego golfa podchodzi niska brunetka, która przez momentpatrzy na mnie i lekko się uśmiecha. Co w tym zabawnego, że miałemwypadek? Pytam ją, co z dziećmi, ale nie odpowiada. Woła sanitariuszyz noszami, a sama wraca do kierowcy erki. Słyszę jak mówi, że są trzy ofiary.Czyżby ten gość z renault też potrzebował pomocy? Nie, stoi przy swoim auciei stara się zatamować krwawienie z nosa. Może w takim razie coś się stałotemu kierowcy tira?W tym momencie sanitariusze podchodzą do drzwi od strony kierowcy.Czemu? Nie mogą otworzyć drzwi od strony dzieci? Możliwe, że włączyłemblokadę, by Janek nie otwierał drzwi podczas jazdy. Chcę podejść do nichi pomóc, ale w tej chwili słyszę rozmowę kierowcy erki z brunetką:– Ten martwy facet z przodu zdążył przed śmiercią zadzwonić napogotowie, ale nic nie powiedział dyspozytorce. Pewnie już zmarł. Biedak,paskudnie zmiażdżona noga, musiał nieźle cierpieć… Ale dzięki temu, żezadzwonił, udało nam się namierzyć jego komórkę i szybko przyjechać.O jakim facecie on mówi? Po chwili staje się to jasne…Z mojego golfa właśnie wyciągają mężczyznę w skórzanej kurtce, całegow krwi i z nogami połamanymi w ten sposób, że zwisają nienaturalniei wyglądają, jakby każda miała dwa kolana… Dziwny niepokój każe mi spojrzećw twarz poszkodowanego, choć spodziewam się, co zobaczę. Podchodzę bliżeji patrzę przez ramię sanitariusza. Na noszach leży gość wyglądający jak ja…– Jezus Maryja! Czy tak wygląda śmierć? I co? Będę się teraz wałęsał poświecie i nikt mnie nie będzie widział ani słyszał? A gdzie ci cali aniołowie?Piekło? Czyściec? A może ciebie, Boże, w ogóle nie ma?!Dopiero teraz uświadamiam sobie, że wrzeszczę na całe gardło, a i taknikt mnie nie słyszy. Sanitariusze spokojnie pakują moje ciało do czarnegoworka na zwłoki. Gdy reszta ratowników sprawdza stan dzieci, brunetka idziew moim kierunku, jak gdyby mnie widziała. Czy to w ogóle możliwe?Blondyn ją woła, pyta, co robi i czy może jej pomóc. Brunetka krzyczy:„Chwila!” i pstryka palcami. Świat staje w miejscu. Sanitariusze zatrzymują sięw swoich pozycjach, tylko ona i ja możemy się ruszyć. Odzywa się do mniespokojnym głosem:– Teraz wierzysz?– Słucham? Kim ty jesteś? Co się stało? Co ze mną?– No w Boga? Anioły? Demony? Wierzysz?– Kim jesteś? Co im zrobiłaś? – mówię, patrząc na otoczenie. – Czemu sięnie ruszają?!– Spokojnie – mówi prawie szeptem. – Zatrzymałam tylko czas. Za chwilęwszystko wróci do normy. Jestem Viera, Odźwierna.Rozpina swój fartuch. Gdy otwiera ostatni zatrzask, śnieżnobiały strójsamodzielnie zaczyna zsuwać się jej z ramion. Rękawy same zsuwają się z rąk,a potem fartuch zaczyna pokrywać się białymi piórami i przylega do jej pleców.Viera stoi teraz przede mną w skromnej, białej sukience. A zza jej ramionponad głowę wznoszą się potężne, anielskie skrzydła. Otwiera usta i pyta:– Możemy iść?– Tak… Ale dokąd?!Viera podnosi rękę i zatacza palcem serdecznym małe kółeczko. Z jej rękiwystrzela mała wiązka światła. Tworzy tuż obok mnie okrąg o średnicy dwóch