مترجمانی از جنس دیگر

.
بهروز دهقانی ، چون خیل روشنفکران مُهر ایدئولوژی دوران به پیشانی خورده ، نبود
تا دل به آن خوش کند که : " می اندیشم ، پس هستم " . و از این رو ، تمام تلاش
شان صرف نوشتن و ترجمۀ آثاری می شود که این وجهِ‏ " بودن صرف اندیشیدن " شان
را اثبات و بالا برکشند . بلکه او می خواهد با آثار و ترجمه هایش به جامعه و ایشان ،
بگوید که :
ما چون هستیم ، می اندیشیم . پس می توانیم و باید ، دگرگونه هستی ای را بیاندیشیم
برای همین ، دهقانی ؛ اولین کسی ست که به معرفی شون اوکیسی و آثارش ، و
همچنین به معرفی لنگستون هیوز و آثارش ) در ( ١٣۴۴ ، می پردازد . چرا که اینان
هنرمندان لایه پایینی جامعه هستند که راه برون رفتی ندارند جز تغییر همۀ ‏"اینک"‏ .
و این دلبستگی به هنرمندان شوریده بر ‏"اینک"‏ و خواهان آینده ؛ دقیقا بر آمده از
رویکرد آشتی ناپذیری ) آنتی گونیستی)‏ بهروز و امیر ، نسبت به روشنفکری " اینکی "
است که خود بخشی از فرهنگ سکوت و مومیایی شده بودند . این جدایی آشتی
ناپذیر بهروز دهقانی با روشنفکری ‏"اینکی"‏ را می توان در این گفتارش به روشنی دید :
» دم زدن در هوای آلوده فراموشی می آورد و خاموشی . آنهائی که چنين
هوائی را فرو می دهند هرگز تصورش رانمی کنند که بيرون از چهار
ديواری عقل شان هوای تازه و پاکيزه ای هست . زندگی را در بست قبول
کرده اند و درنظرشان همه چيز چنان که بايست ، است و غرابتی ندارد .
چيزی به تعجب شان نمی آورد و طوفان ها و سيل ها از جای نمی
جنباندشان.‏ بی حال و بی تفاوت.‏ «
) تبریزی – در شناخت ادبیات و اجتماع – ١٣۵۶ ( ۶٠ :
این رویکرد آشتی ناپذیر را نزد پویان نیز می توان در اثرش بنام " خشمگین از
امپریالیسم و ترسان از انقلاب " ) در نقد جلال ال احمد ( به روشنی یافت .