gazeta - Otwock, Urząd Miasta

Pu³kownik Zolawniarski - St. Russek,
Hrabina - Bogus³awa I³owiecka
scenie po kilkadziesi¹t osób, wspania³e recenzje,
które powtarzane s¹ z ust do ust i
docieraj¹ do gremiów teatralnych stolicy.
Wszystko zniszczy³a wojna. Re¿yser
otwockiego teatru zostaje powo³any do wojska.
Jest potrzebny OjczyŸnie w nowej roli
swojego ¿ycia, mianowicie p. porucznika,
z cenzusem ukoñczonej podchor¹¿ówki w
Szkole Podchor¹¿ych Rezerwy Piechoty nr
7 w Œremie.
Bierze udzia³ w kampanii wrzeœniowej.
Staje do obrony twierdzy Modlin i po upadku
jej, zostaje wziêty do niewoli. Kiedy wraca
z niewoli, oddaje siê pracy w Armii Krajowej.
Zostaje dowódc¹ kompanii szkoleniowej
w IV rejonie Karolewo-Fromczyn,
wchodz¹cym w sk³ad VII Obwodu „Obro-
¿y”.
Po zakoñczeniu dzia³añ wojennych spotyka
pana Stanis³awa ten sam los, co wielu
AK-owców. Zostaje aresztowany przez
NKWD, osadzony w areszcie – w siedzibie
ówczesnej NKWD w Otwocku przy ulicy
Reymonta róg Krasiñskiego.
Rozpoczyna siê nowy etap w ¿yciu Polaków,
w ¿yciu Polski. Nowy etap w ¿yciu
Otwockiego Teatru Amatorskiego i w ¿yciu
pana Stanis³awa Russka. Napiszê o tym w
nastêpnym odcinku, za miesi¹c.
Barbara Dudkiewicz
•ród³a:
Archiwum rodzinne p. J. Russek; 60 i 50 lat
amatorskiego Teatru im. S. Jaracza – prof. Z.
Minakowski; Rocznik Otwocki 1996 – OTNK.
„M¹drej g³owie doœæ dwie s³owie”
- to staropolskie przys³owie w ¿artobliwym
ujêciu „dwie s³owie” zawiera w sobie
bardzo wiele treœci. Pasuje do ró¿nych sytuacji
w wielu zakresach.
M¹droœæ to dar, który w naszym gatunku
jest zakodowany z pokolenia na pokolenie.
Chroniony przez otoczenie ³atwo ulega
wzmocnieniom. M¹drego doœæ pobudziæ
kilkoma s³owami, faktami, aby siêgn¹³ do
tego daru i w procesie skojarzeñ, analiz doszed³
do prawid³owych wniosków. Dobrze
urodzonego, a wiêc obdarzonego prawid³owo
zbudowanym mózgiem, mo¿na wzbogaciæ
lub jego zdolnoœci zmarnowaæ. Jak
wykazuj¹ wci¹¿ prowadzone badania, cz³owiek
od urodzenia powinien byæ traktowany
jak O S O B A. Mówienie normalnym
jêzykiem w czasie wykonywania zabiegów
pielêgnacyjnych przy osesku, niemowlaku,
smyku i rozmawianie na wszystkie tematy
z dzieæmi, m³odzie¿¹ w ka¿dym wieku w
czasie wykonywania wielu czynnoœci domowych
to ewidentna korzyœæ. Nastêpuje
pobudzenie rozwoju mo¿liwoœci intelektualnych,
nawi¹zanie bliskich kontaktów, poznanie
charakteru, zami³owañ, przekazywanie
wielu dobrych zwyczajów. Wymaga
to tylko trochê wysi³ku i wielu w³asnych
przemyœleñ. Powstaj¹ce wspólne zaufanie
to ³atwiejsza przysz³oœæ. Natomiast ka¿de
poni¿anie kogoœ m³odszego z³ym s³owem
(np. „g³upi jesteœ i taki zostaniesz”, „nic z
ciebie nie wyroœnie”) zabija jak¹œ cz¹steczkê
zdolnoœci, chêci pokazania siê z dobrej
strony. Uszanowanie osobowoœci i jednoczeœnie
stawianie wzrastaj¹cych wymagañ,
zgodnych z wiekiem, jest najlepsz¹ drog¹
do budowania odpowiedzialnoœci za siebie
i innych. Tak bardzo nam brak tych m¹drych
g³ów, które nie daj¹ sob¹ rz¹dziæ byle
has³om, sloganom, nie pozwalaj¹ siê prowadziæ
na b³êdne drogi. Bo z czasem
wszystko jest w rêku jednostki. Codzienne
decyzje w ma³ych i wielkich sprawach
mog¹ poprowadziæ do dobrych lub z³ych
spo³ecznie czynów.
Szkoda, ¿e przy tak ogromnych wrodzonych
zdolnoœciach, z jakimi rodz¹ siê
polskie dzieci, tak ma³o poœwiêcamy im
czasu. Wspólna ocena faktów, zachowañ,
decyzji, dyskusje - kszta³tuj¹ myœlenie.
Wspólne dzia³anie miêdzypokoleniowe
mo¿e zaszczepiæ wartoœci ogólnoludzkie.
Utrwalenie pewnych zasad mo¿e byæ
obron¹ przeciw wp³ywom ludzi obcych.
Osamotnione w rodzinie m³ode osoby ³atwo
ulegaj¹ zewnêtrznym wp³ywom. Mog¹ uzale¿niæ
siê od narkotyków, alkoholu lub daæ
siê wci¹gn¹æ w dzia³anie agresywne. W s³abo
myœl¹cych g³ówkach rodz¹ siê pomys³y
g³upie, brzydkie. Oto dzieci chodz¹ce do
szkó³ w Otwocku i nie tylko pozwalaj¹ sobie
œmiaæ siê z osób, którym jest trudno, bo
s¹ chore, kulej¹ lub odmienny maj¹ wygl¹d.
Nie tylko bawi to uczniaków, ale pobudza
do obraŸliwych gestów. Zaskoczy³o mnie,
¿e Dyrektorka jednej ze szkó³ na skargê
m³odego przeœladowanego mê¿czyzny zaproponowa³a,
¿eby „delikwenta” przyprowadzi³,
to go ukarze! Wprost nie do uwierzenia.
Poszkodowany ma jeszcze zastêpowaæ
nadzór pedagogiczny? Mo¿e warto
w szko³ach zwróciæ uwagê na proces wychowawczy
jak reaguje siê na takie wyskoki
uczniów. Wa¿ne jest nie tylko powstrzymanie
od stosowania u¿ywek, które niszcz¹
osobowoœæ, rodzinê i obni¿aj¹ zdrowotnoœæ
potomstwa oraz ograniczenie czasu ogl¹dania
programów prezentuj¹cych coraz bardziej
wyszukane sposoby zabijania. Jeszcze
pilniejsze jest kszta³cenie wra¿liwoœci
na ka¿d¹ niepe³nosprawnoœæ, ka¿de ludzkie
nieszczêœcie. Tyle jest koniecznych do
wykonania zadañ dla wszystkich, komu
le¿y na sercu dobra przysz³oœæ nowych pokoleñ.
No i naturalnie sta³e zapobieganie degradacji
œrodowiska. Niech ¿yj¹ w harmonii
z ratowan¹ umiejêtnie przyrod¹!
Jak na razie jedno zdanie w dzienniku
radiowym lub w prasie mo¿e staæ siê pobudk¹
do nieuzasadnionych czynów: otrucia
stada go³êbi, poniewa¿ m o g ³ y zaraziæ
siê „ptasi¹ gryp¹”, gdzieœ w Polsce zniszczenia
gniazda bocianów. Jak widaæ g³owy
zwyczajnych zjadaczy chleba nie daj¹ sobie
rady z myœleniem i na wszelki wypadek
kompromituj¹ nasze spo³eczeñstwo bezmyœlnie
niszcz¹c przyrodê. Wyjaœniono, ¿e
go³êbie s¹ odporne na tê chorobê, a ludzie
pomagaj¹ im prze¿yæ ka¿d¹ zimê, gorzej z
innymi ptakami. Wycieñczone d³ugim powrotnym,
pe³nym niebezpieczeñstw lotem
maj¹ p a œ æ u kresu drogi? „Poœpiech jest
dobry tylko przy ³apaniu pche³” mówi inne
polskie przys³owie, nigdy przy decyzji o ¿ y
c i u i œ m i e r c i! Nawet, gdy dotyczy to
zwierz¹t. One te¿ chc¹ ¿yæ w swoim ojczystym
terenie. Na marginesie - czy pamiêtamy
jeszcze dokuczliwoœæ istnienia pche³?
U domowych zwierz¹t wytêpione corocz-
GAZETA
39