Inhoudsopgave/Table of contents/ La table des matières - Free

BIG Review 2009
Het hoogtepunt van 2008.
Meindert BRUGMAN
Mijn letterlijke hoogtepunt was
de beklimming van de Cime de
la Bonette (2802 meter). Mijn
"echte" hoogtepunt van dit jaar
was de beklimming van de
Hautacam. Ik was die dag zo
gelukkig. Wat was het geval.
Het was begin september. De
dag ervoor was ik aangekomen
in Argelès-Gazost in hotel
www.au-primerose-hotel.com
(de eigenaar van dit hotel is de
vriendelijkste en bescheiden
hotelhouder die ik ooit heb
ontmoet). Gerrit en Pascal
waren die dag uit Nederland
gekomen, en laten we nu
precies op hetzelfde moment
aangekomen. We hebben heel
gezellig gedineerd (ik
tracteerde). Maar ik had wel
een probleemtje, en dat vroeg
om een vakkundige oplossing.
Wat was het geval. Ik kon mijn
voorderailleur van mijn fiets
met geen mogelijk meer
bewegen. Had nog wel aan een
schroefje gedraaid (waar je
eigenlijk niet aan had mogen
zitten werd me later verteld),
maar daar werd het alleen maar
beroerder van. Pascal is van
alle markten thuis, dus die kon
mij helpen. Er bleek gisteren
een steentje tussen mijn
voorderailleur gekomen te zijn.
Dat was gebeurd op de Col de
Portet d'Aspet, de berg van
Casartelli. Ik was bijna
zielsgelukkig toen dit was
opgelost. Dat bijna zat erin dat
het flink regende en ik de
Hautacam op wilde. In de
regen fietsen is niet mijn ding
(niemands trouwens), en in de
regen afdalen helemaal niet.
De hoteleigenaar zei dat ik niet
naar boven moest gaan met dit
weer..... Ik besloot toch de voet
van de Hautacam maar eens te
zoeken. Dat ging nog niet zo
makkelijk, ik had geen goed
kaartje van de stad. Eindelijk
de voet gevonden. Ik denk ik
ga even een paar honderd
meter omhoog, ik wil er toch
een paar meter op geklommen
zijn. Daar aangekomen dacht
ik, ik wil toch weten wat er
achter die bocht zit. En ieder
keer verzon ik weer een smoes
om verder te mogen (van
mezelf) en om mijn
schuldgevoel naar
hoteleigenaar te verminderen..
Het regende niet hard, maar
wel gestaag en het zicht was
beperkt. Zo reed ik nog een
keer dood. Sinds 1932 ben ik
waarschijnlijk de eerste
Nederlander, die op de
Hautacam is verdwaald. Maar
dat kwam ook weer goed. Het
fietsen ging zo gemakkelijk en
ik was zo blij (ik zat in de
welbekende flow). Des te hoger
ik kwam, des te meer kreeg ik
echter de bibbers voor de
afdaling.... Boven aangekomen
was er niets te beleven. Er was
een restaurant, maar had geen
zin daar naar binnen te gaan. Je
wordt dan namelijk alleen maar
kouder.
Het beste was maar gaan dalen.
Dalen viel nog niet tegen. Zo
langzaam mogelijk dalen. Als
ik koud werd (en dat werd ik
meerdere keren), ging ik weer
een maar minuten omhoog
fietsen en ik werd weer warm.
41
Zo los je dat op!! Halverwege
de daling werd de weg droger
(en werd het warmer) en later
begon de zon zijn best te doen.
In de laatste kilometer van de
afdaling kwam ik een
racefietser tegen. Dat was een
tegenvaller, ik had willen
pochen, dat ik de enige fietser
(lees gek) was die dag omhoog
ging. In het hotel me lekker
opgefrist. Zo kon ik me
vertonen bij mijn
fietsvriend(inn)en. We hadden
met zijn alleen een huisje
gehuurd op de westflank van de
Tourmalet. Het was een mooi
autoritje daar heen. Een paar
km voor het huisje besloot ik
nog lekker anoniem een
yoghertje te nemen. Ik stond
tegen mijn auto aangeleund en
daar stopt ineens een
nederlandse auto en wie komen
daar uit Co, Marian en Henk,
een deel van de reeds
genoemde vrienden, ze gingen
boodschappen doen. Wat een
toeval. Trudy en Rina
ontmoette ik in het huisje. Ireen
en Maaike kwamen later ook.
Ik was weer omringd door mijn
Alpendames (wij hebben elkaar
leren kennen, op de top van
Alpe d'Huez). HET WAS EEN
DAG OM DOOR EEN
RINGETJE TE HALEN.