Even though Mexico generally makes headlines around ... - Dedeman

Y A Z I - W O R D S : B E G Ü M A H U A Ğ L A Ç
Arzu ağzına bir çilekli çiklet daha attı ve renkli plastik
saatini kontrol etti. Saat 19.45’ti. Eve gitmesine 15
dakika kalmıştı. Parkın tozlu zeminine ayağını isteksizce
bir iki kere sürtüp, küçük kafasında eve geç gitmesini
sağlayacak planını gözden geçirdi. Saatini 1 saat geriye
alacak ve babasına durumu anlatırken de en dayanılmaz,
üzgün surat ifadesini takınarak bütün suçu dandik plastik
saatine atacaktı. Plan kafasına yattığı için hızlıca parktaki
diğer çocukların yanına koştu. Artık gönlünce saklambaç
oyunundaki yerini alabilirdi.
“Önüm arkam, sağım solum…” diye uzaktan gelen
sesi duyduğunda o çoktan ilerideki evin karanlık
merdivenlerine uzanmış, çilekli sakızını patlatarak, en
bulunmayacak yere saklanmanın tadını çıkartıyordu.
Bir anda kalın bir erkek sesinin ona doğru yaklaştığını
duydu. “Arzuuuuuu…” Gelen babasıydı ve onu
bulmak için ebeden daha sabırsız olduğu yürüyüşünden
anlaşılıyordu. Biraz canı sıkılarak saklandığı yerden çıktı
ve babasına hiçbir şey yokmuş gibi neşeli bir şekilde
–biraz da şaşkıncasına- koştu. Babası kızgın bir bakış
fırlatarak, sağ elinin işaret parmağını saatinin camına iki
kere sertçe tıklattı. “Saatin kaç olduğunu biliyor musun
sen Sofrada herkes seni bekliyor”. Arzu kendi saatini
uzatarak “Benim saatim daha erken ama” dedi yere
bakarak. Babası saatine mesafeli bir bakış attıktan sonra
“Bunu evde konuşacağız küçük hanım, şimdi doğru eve”
dedi. Arzu babasının bu küçük numarasını yemediğini
anlayarak, suratı asılmış vaziyette eve koştu. Yemekten
sonra iki kişilik büyük kurul onu bekliyordu. Babası
“Seninle anlaştığımızı sanıyordum. Eve saat 8’den sonra
gelemezsin. Bir hafta akşamları dışarı çıkılmayacak”
diye otoritesini konuşturdu. “Ama baba bu haksızlık,
arkadaşlarım 9’a kadar dışarıdalar, benim suçum
ne” diyerek gözlerinden yalancı bir damla yaş akıttı.
“Konu kapandı, dediğimi duydun. Arkadaşların beni
ilgilendirmiyor. Senin iznin bu sene bu saate kadar”…
Cezalı geçen bir hafta balkondan dışarıdaki arkadaşlarını
seyrederek ve çoğunlukla için için ağlayarak geçirmişti.
Şimdi bile bu anın acısını içinde hissedebiliyordu.
Arzu, artık çocukluğundaki gibi görünmeyen parkın
kaldırım taşına oturarak “hıh” diye güldü. Ne güzel
günleri geçmişti bu parkta. Her bir kum tanesinde
gelişiminin izleri vardı. 7 yaşından 18 yaşına kadar bu
parkta geçirmişti her yazını. Bakkaldan gazoz yürütmek,
saklambaç oynamak, ilk kız arkadaş kavgası, ilk flört,
ilk kol kırığı, göğüslerin büyümesi, bisiklet ve patenle
artistik hareketler yapmak hepsi burada olmuştu.
Eskiden bakkal olan evin camına baktı. Bakkal Mahsun
çocukluk anılarında izi kalmış adamlardan biriydi. O
zamanlar onların en çok kahrını da yine o çekmişti. Evin
Arzu threw another piece of strawberry gum in her mouth and
checked her colorful plastic watch. It was 19.45. There were
15 minutes until she had to go home. She unwillingly scuffed
her foot once or twice on the dusty ground of the park and in
her little head looked over the plan that would allow her to go
home late. She would set her watch back 1 hour and put on her
most irresistible, sad facial expression when talking to her dad,
blaming the entire fault on her crappy plastic watch. Since the
plan sat well with her, she quickly ran over to the other kids in
the park. She could now take her place in the game of hide and
seek, as she wanted.
When she heard the voice from afar saying “My front, my back,
my right, my left…” she had already stretched out on the dark
stairs of the house ahead, enjoying having hidden in the place
that’s hardest to find by popping her strawberry gum. Suddenly
she heard a deep man’s voice approach her. “Arzuuuuuu…” It
was her father who was coming, and it was evident from his walk
that he was more anxious to find her than the person who was
“it.” A little bothered, she got out of where she was hiding and –
also a little surprised – ran to her father joyously, as if nothing
was the matter. Her father gave her a mean look, strongly
tapping the glass of his watch twice with the index finger of his
right hand. “Do you know what time it is Everyone’s expecting
you at the dinner table.” Arzu put her own watch forward, saying
“But my watch says it’s still early” while looking at the ground.
After casting a distanced look at her watch, her father said, “We’ll
talk about this at home young lady, now go straight home.” Arzu
understood that her father didn’t buy her little trick, and she
ran home with a sullen face. After dinner, the grand council of
two was expecting her. Her father spoke authoritatively, saying,
“I thought we had an agreement. You can’t come home after 8
o’clock. Now you can’t go outside at night for a week.” “But Dad,
this is unfair,” she said, “My friends are out till 9, what’s my
fault” as she shed a fake tear. “It’s over, you heard what I said.
I don’t care about your friends. Your permission this year is until
this hour…” The week of punishment went by with her watching
her friends from the balcony and mostly crying internally. Even
now she could feel the pain of that moment within her.
Arzu sat on the sidewalk stone of the park that no longer looked
as it did in her childhood and laughed. She had such great days
in this park. Every grain of sand bore traces of her development.
She spent every summer between the ages of 7 and 18 in this park.
Stealing soda from the grocery, playing hide and seek, the first
girlfriends’ fight, the first flirtation, the first broken arm, growing
breasts, doing artistic moves on the bicycle and roller skates – it
all happened here. She looked at the window of the house that
used to be a grocery. Grocer Mahsun was one of the men who
left a mark on her childhood memories. Back in those days, he
was the one who had to put up with them the most. Mahsun
had converted the ground floor of the house into a grocery. One
79