Even though Mexico generally makes headlines around ... - Dedeman

80 giriş katını bakkal yapmıştı Mahsun. Dışarıda duran buz
dolaplarından birinde dondurmalar diğerinde de değerli
içecekler yaşardı. Rengarenk deniz topları tavandan
asılmış hafif hafif salınırlardı. İçeride ise kocaman
çekirdek çuvalları ve yanlarında gazete kağıtlarından
hazırlanmış külahlar olurdu. Burası onlar için paranın
değer kazandığı ilk dükkândı. Günlük harçlık hiçbir
zaman bu bakkaldan dilediğin kadar dondurma yemeye,
çekirdek almaya veya gazoz içmeye yetmezdi. Onlar
da Mahsun amcaya yalvarırlardı beleş bir gazoz için.
Mahsun önce onları hızlı adımlarla kovalar sonra da
dayanamaz birer çiklet verirdi. Bisikletten ilk düşüp
çenesini yardığında da yine onu yerden kaldıran ve
eve kucağında taşıyan Bakkal Mahsun olmuştu. Site
bekçisinden Mahsun Amca’nın 5 yıl önce bu dünyadan
ayrıldığını öğrendiğinde boğazında bir düğüm oldu.
Sanki çocukluğu da onunla birlikte gitmiş gibi hissetti.
Aslında geçmişi düşünerek yaşayan biri değildi Arzu
ama ne ara bu siteye gelse bu zamana dönemez olurdu.
Sanki burası çocukluk ve gençlik anılarıyla o kadar
fazla dolmuştu ki yeni bir anıyı kaldıracak kapasitesi
kalmamıştı. 80’li yıllarda çocuk olmanın ne büyük
bir ayrıcalık olduğunu düşündü sonra. Onlar sokak
çocuklarıydı. Şimdiki çocuklar gibi çıt kırıldım ve
asosyal büyümemişlerdi. Çırpı bacaklarından yaralar
eksik olmazdı. Kah ağacın tepesinde can erik yer, kah
kaydıraktan ters kayarlardı, sabah 10’da başlayan deniz
sefası bir tek öğlen yemeği ile bölünür sonra güneş
batana kadar devam ederdi. O zamanlar güneş bile
gençti, yara almamıştı, sağlıklıydı. Sonra gözü parkın
yukarısında kalan apartmanın üst katının balkonuna
kaydı. Burada ilk platonik aşkı olan Soner yaşıyordu
bir zamanlar. Soner o zamanlar bütün kızların platonik
aşkıydı gerçi. Onlardan biri değildi Soner. Sabah
erkenden balkona çıkar, güneşte altına dönen saçlarıyla
cocker cinsi köpeği ile oynar sonra kayıplara karışırdı.
Babasının yanında çalıştığı için akşam yemek saatinde
geri dönerdi. Bütün kızlar balkonu görebilecek bir yerde
toplanır, çekirdek çitleyerek, gizli gizli onu seyreder,
itiraf edemedikleri hayaller kurardı onunla ilgili. Şimdi
kim bilir kim yaşıyordu o evde.
Arzu sitenin her köşesini dolaşarak, zihnindeki küçük
çiçekleri yerleştirdi anılarının ve çocukluğunun üzerine.
İçindeki çocuğu ne kadar özlediğini fark etti, gizlice
sarıldı ona, bir daha ondan bu kadar uzun zaman
uzaklaşmayacağına söz vererek …
of the refrigerators outside held ice cream, and the other
held valuable drinks. The colorful beach balls hanging from
the ceiling dangled lightly. Inside, there were huge sacks of
seeds with cones made out of newspapers lying next to them.
This was the first shop where money had meaning for them.
Their daily allowance would never be enough to eat as much
ice cream, buy as many seeds or drink as much soda as you
wanted. They would then beg uncle Mahsun for a free soda.
Mahsun would first chase them with quick steps, then, unable
to resist, he would give them a piece of gum each. When she
fell from her bicycle and split her chin, it was again Grocer
Mahsun who lifted her off the ground and carried her home in
his arms. When she learned from the neighborhood guard that
Mahsun uncle had passed away 5 years ago, a knot formed in
her throat. She felt as if her childhood was gone with him.
In reality, Arzu wasn’t someone who lived thinking of the
past, but whenever she came to this neighborhood, she
wouldn’t be able to come back to the present. It’s as if this
place was so full of her childhood and youth memories
that its capacity couldn’t contain a new memory. She then
thought about what a privilege it was to be a child in the
80s. They were children of the street. They hadn’t grown
up fragile and antisocial like today’s kids. They always
had wounds on their twig-like legs. At times they would
eat plums on top of a tree, and at others, they would
slide backwards on the slide; the games they played at sea
starting at 10 in the morning would only be interrupted by
lunch, then they would continue until the sun went down.
Back then even the sun was young, unwounded and healthy.
Then her eye moved to the balcony on the top floor of the
building up the road from the park. Once upon a time, her
first platonic love Soner lived here. Actually, Soner was
the platonic love of all the girls back then. Soner wasn’t
one of them. He would go out on the balcony early in
the morning, play with his cocker breed dog with his hair
turning golden from the sun, and then disappear. Since
he worked with his father, he would come back in time for
dinner. All the girls would gather where they could see the
balcony to watch them in secret as they cracked seeds and
had fantasies about him that they couldn’t confess. Now
who knew who lived in that house
Arzu toured every part of the neighborhood, placing the small
flowers in her mind on top of her memories and childhood.
She realized how much she missed the child inside her, so she
secretly gave her a hug, promising that she wouldn’t be this
far away from it for this long again...