DIASPORIC LITERATURE - diasporic.org - eBooks4Greeks.gr

ΠΕΖΟΓΡΑΦΙΑ - ΔΙΗΓΗΜΑ Ελληνική ΓλώσσαΤο ΑνθρωπάκιAυγουστής ΜαρούληςΑθήνα, Ελλάδα«Πάει καιρός που δεν έρχεται ο Ιωάννης στην ταβέρνα μου. Θαρρώ πως δεν θα τον ξαναδούμεσεβασμιότατε» απάντησε ο ταβερνιάρης στον επίσκοπο Αγαθάγγελο κάνοντας μιαβαθιά υπόκλιση.Εκείνος, κούνησε αργά το κεφάλι, αηδιασμένος απ’ το χνώτο του ταβερνιάρη που βρωμοκοπούσεκρασί. Ύστερα, έριξε μια ματιά τριγύρω. «Τί μίζερα ανθρωπάρια» συλλογίστηκε, καρφώνονταςτο αετίσιο βλέμμα του σ’ ένα κακόμοιρο, κοντοστούπικο και κακομούτσουνοανθρωπάκι που είχε τολμήσει να τον κοιτάξει κατάματα. Το ανθρωπάκι αμέσως χαμήλωσετο βλέμμα οικτίροντας τον εαυτό του για την παράτολμη και απερίσκεπτή του ενέργεια.Ο επίσκοπος σηκώθηκε απότομα απ’ την καρέκλα κι οι δυο παρατρεχάμενοί του, έναςκληρικός κι ένας λαϊκός, τον ακολούθησαν σκυφτοί, ξεφυσώντας ανεπαίσθητα σα να δήλωνανμ’ αυτό τον τρόπο τη δυσαρέσκειά τους για το μέρος που τους είχε υποχρεώσει νατον ακολουθήσουν. Έπειτα, άρχισε να ανεβαίνει αργά-αργά τα ξεχαρβαλωμένα σκαλοπάτιαπου οδηγούσαν σε μια μικρή πόρτα ίσαμε μισό μπόϊ ύψος. Όταν έφτασε στο τελευταίο,κοντοστάθηκε, γύρισε προς τους παρατρεχάμενους και έδειξε με τα μάτια προς τη μεριάτου ταβερνιάρη. Ο λαϊκός, τού έβαλε μερικά νομίσματα στη χούφτα. Αμέσως μετά, έσκυψαν,διπλώθηκαν σχεδόν στα δύο κι εξαφανίστηκαν πίσω απ’ το πορτάκι του φτωχικούκαπηλειού. Για λίγα λεπτά προχωρούσαν σιωπηλοί στα βρώμικα και υγρά σοκάκια αυτής της παρακατιανήςσυνοικίας της Βασιλεύουσας. Ακόμα κι οι Βενετσιάνοι στρατιώτες που τον τελευταίοκαιρό είχαν αποθρασυνθεί και φύτρωναν παντού δίχως να φοβούνται τίποτα, τηναπέφευγαν. Όταν οι δρόμοι φάρδυναν κι έγιναν πιο καθαροί, σημάδι πως έφτασαν σε πιοαριστοκρατική συνοικία, ο λαϊκός επιτέλους μίλησε:«Εξοχότατε, με όλο το σεβασμό, τι θέλαμε σε ’κείνο το άθλιο μέρος;»Ο επίσκοπος δεν απάντησε, μόνο σταμάτησε, τον κοίταξε επιτιμητικά με τα αετίσια του μάτιακαι χτύπησε την επίχρυση ράβδο του στο πλακόστρωτο σα να έλεγε «Πάμε!» Οι άλλοι τονακολούθησαν με τον ανάλογο για το αξίωμα του σεβασμό χωρίς να βγάλουν στο εξής ούτεμια λέξη. «Το σχέδιο μου εξελίσσεται ικανοποιητικά» σκεφτόταν χαμογελώντας ο επίσκοπος.«Έχω πάει σε τόσα μέρη αναζητώντας αυτό το τομάρι τον Ιωάννη, ώστε είναι αδύνατον ναμη μου πει κανείς πού στον διάολο βρίσκεται. Είναι σίγουρο ότι σε λίγες μέρες, όλο καικάποιος φουκαράς απ’ το σινάφι του θα μου δώσει πληροφορίες για λίγες ψωροδεκάρες.Αν είναι ακόμα ζωντανός θα του επιφυλάξω την ίδια τύχη μ’ αυτή του άθλιου Μελέτιου».Στη σκέψη και μόνο ότι ίσως να μην ήταν ζωντανός αυτός που έψαχνε, ο επίσκοπος Αγαθάγγελος,ορκισμένος διώκτης των απανταχού «ελληνιζόντων», αναρίγησε.«Κάνει λίγο ψύχρα απόψε» είπε και στράφηκε μηχανικά στους δύο παρατρεχάμενους, πιοπολύ για να διώξει την άσχημη σκέψη που τον είχε κυριεύσει. Εκείνοι, μη ξέροντας τι νακάνουν ακριβώς, μετά από τέτοια παρατεταμένη περίοδο σιωπής, τσακίστηκαν, ο ένας νατον σκεπάσει με τη μακριά μαύρη μπέρτα του κι ο άλλος να σπεύσει να συμφωνήσει ταπεινάμε τον εκλεκτό εκπρόσωπο του Θεού:«Μάλιστα εξοχότατε, κάνει ψύχρα».Ο ερχομός του Αγαθάγγελου και της παρέας του ήταν αναπάντεχος. Με το που έφυγαν,ένα σούσουρο ανακούφισης σκορπίστηκε γύρω-γύρω και φτερούγισε στον ζεστό και αποπνικτικόαέρα της ταβέρνας του Λαγουτάρη.54 Diasporic Literature/Διασπορική Λογοτεχνία/Literatura de Diasporic - http://diasporic.orgIssue 1 Vol. 1, Μarch 2011