DIASPORIC LITERATURE - diasporic.org - eBooks4Greeks.gr

Ο Μπάρμπας ο ΑμερικάνοςΕιρήνη Ντούρα – Καββαδίαφοβούμενη».Τα παιδιά από την άλλη, κι όχι τόσο ο Ασημάκης όσο η Μέλπω, είχαν αγανακτήσει καιδεν είχαν την ίδια προφανώς υπομονή με τη μητέρα τους, η οποία έλεγε πάντα και με τηνπρώτη ευκαιρία: « έχει ο Θεός, παιδί μου! «. Σε κάθε παράπονό της απαντούσε το ίδιο,χρόνια τώρα.«Μητέρα τα παπούτσια μου χάλασαν, μπάζουν νερά’, ‘γιατί οι συμμαθήτριές μου έχουνηλεκτρικό και σόμπες και ψυγείο ενώ εμείς μαγκάλι και λυχνάρια;» ή «το κολάρο της ποδιάςμου έλιωσε πια», «πάλι ψωμί και λάδι θα φάμε σήμερα;», «η στέγη τρύπησε και στάζει σετρία σημεία», «δεν έχω μολύβι να γράψω - όποιο και να ήταν το πρόβλημα η απάντησηήταν πάντα η ίδια κι απαράλλαχτη, το ίδιο τροπάριο : « Έχει ο Θεός, παιδί μου! «. Η κοπέλαείχε πλέον αγανακτήσει γιατί ποτέ τόσα χρόνια τώρα δεν είχε δει ούτε μια φορά έστω κι ένακαλό από αυτόν το Θεό που λάτρευε κυριολεκτικά η μάνα της, έναν Θεό που «έχει»…Κόντευαν να φτάσουν Χριστούγεννα και η κατάσταση πήγαινε από το κακό στο χειρότερο.Είχαν ξεμείνει τελείως από τρόφιμα και όσο για ρούχα και παπούτσια δε γινόταν καν λόγος!Η Μέλπω, σαν πιο μεγαλύτερη και με περισσότερη συναίσθηση από τον Ασημάκη, έβλεπετι μαύρες γιορτές επρόκειτο να περάσουν και ήταν απαρηγόρητη. Μέρες κλεινόταν στονεαυτό της και δεν έβγαζε λέξη για να μη στενοχωρήσει τη μάνα της, αλλά μέσα της τηνέπνιγε το παράπονο. Σαν κοριτσάκι κι αυτή δεν είχε χαρεί τίποτε από τα παιδικά και τώρατα εφηβικά της χρόνια έμοιαζαν με εφιάλτη. Είχε φτάσει η Προπαραμονή Χριστουγέννωνκαι δεν είχαν καν αγοράσει το φαγητό που θα έτρωγαν ανήμερα της μεγάλης γιορτής - δενήταν θέμα ολιγωρίας φυσικά, αλλά καθαρά έλλειψης χρημάτων. Εκείνο όμως που εξόργιζετην κόρη πιο πολύ από όλα ήταν η απάθεια - φαινομενική ή όχι - της μητέρας της. Ηκαημένη η γυναίκα έδειχνε, ως συνήθως, να μη δίνει απολύτως καμία σημασία στο αύριο,λες και θα γινόταν το θαύμα και θα άλλαζαν ξαφνικά με το πρώτο φως της επόμενης ημέραςτα πάντα!Ήξερε καλά η Μέλπω, ότι το νοίκι από τα κτήματα ήταν ήδη από τις αρχές του μήνα φαγωμένοκαι δεν είχαν να περιμένουν τίποτα κι από πουθενά. Σίγουρα εκείνα θα ήταν ταχειρότερα Χριστούγεννα της ζωής της - αν γινόταν βεβαίως να υπήρχαν και χειρότερα από ταπερασμένα! Κι όμως, καταπώς φαίνεται υπήρχαν, μια και πέρυσι και πρόπερσι είχαν βάλειένα κοτοπουλάκι ή λίγο κρεατάκι στην κατσαρόλα, τη μοναδική φορά με εξαίρεση ίσως τοΠάσχα, για να «αρτυθούν[3] … χρονιάρα μέρα». Άρχιζε σιγά-σιγά να νυχτώνει. Τα φώτατου δρόμου χάριζαν νωχελικά τη λάμψη τους στην πόλη κι ο Ασημάκης είχε ήδη ώρα τώρααποκοιμηθεί στο κρεβατάκι του. Οι δυο τους, μάνα και κόρη, κάθονταν στο ντιβάνι και μετη φλόγα που έβγαζε το μαγκάλι προσπαθούσαν να ζεσταθούν μέσα στην παγωνιά πουείχε απλώσει ολούθε ο Δεκέμβρης. Κάθονταν αμίλητες, η καθεμιά σκεπτόμενη το δικό τηςπόνο. Η Μέλπω δε βάσταξε άλλο την πνιγερή κουβέρτα της απόλυτης σιγής που την τύλιγεασφυκτικά. Δεν άντεχε να κρατάει άλλο μέσα της αυτό που τόσο τη βασάνιζε κι άνοιξετην κουβέντα στο ζήτημα που την έκαιγε. Δε ρώτησε ούτε για ρούχα ούτε για παπούτσια ήδώρα, όπως θα ζητούσαν φυσικά τα συνομήλικά της κοριτσάκια - ρώτησε για το φαγητό!- Τι θα κάνουμε, μάνα, μεθαύριο;- Τι εννοείς; Η κυρα- Καλλιόπη έκανε πως δεν κατάλαβε, μα δεν απέφυγε τη διευκρίνηση76 Diasporic Literature/Διασπορική Λογοτεχνία/Literatura de Diasporic - http://diasporic.orgIssue 1 Vol. 1, Μarch 2011