DIASPORIC LITERATURE - diasporic.org - eBooks4Greeks.gr

Το κόκκινο χρώμαΙάκωβος Γαριβάλδηςγω. Και νά 'μαι τώρα μπρος σας σέρνοντας πίσω μου όλο το χάλι αυτού του πολέμου.Τα λόγια του έβγαιναν με αρκετό κόπο, μετά από κάποια παύση στην κάθε πρόταση.Η φωνούλα της πιο μικρής και πιο αθώας του έδωσε την ευκαιρία να πάρει ακόμη μιαβαθειά ανάσα:- Έχουμεν σέντε1 τζαι δαμέ, α' θθέλεις έβκα πάνω.Μια φωνούλα που τού 'φερε ένα δάκρυ στο μάγουλο ενώ τα χείλη του δαγκώθηκαν.- Τι κάνουν οι δικοί μου; Η γυναίκα, τα παιδιά μου;- Εν ούλλοι τους καλά. Τζι η γεναίκα σου τζαι τα παιδάκια σου.Έτσι η ελπίδα άρχισε ξανά να φωτίζει την ύπαρξή του.- Μήπως έχετε ένα τσιγάρο; Το ζήτησε ο Χρήστος μ' ένα μειδίαμα κατακουρασμένο.Οι ερωτήσεις ήταν ατέλειωτες. Το μυαλό του όμως τώρα σκεφτόταν ένα πράγμα, "πώς θαβρεθεί στο σπίτι του". Ανασηκώθηκε αργά κι αφού τους ευχαρίστησε, γύρισε και χάθηκεστη σχισμάδα της πόρτας, να βρει τη νύχτα που θα τον έφερνε κοντά στη φαμίλια του, νατους πει πως δεν πέθανε... Να βρει τη ζωή και να νιώσει σαν άνθρωπος. Να ξανανιώσειγια λίγο μια ανακούφιση, να βρει διέξοδο σ' εκείνη την απέραντη μοναξιά που πλημμύριζετην ψυχή του.Μα μες στη νύχτα πώς να τον δεχτεί η γυναίκα του; Μόλις τον αντικρίσει θα ξαφνιαστεί.Τι τρόπος να βρεθεί να της το πει; Πως θα γυρίσει στη δική του Πηνελόπη χωρίς να τηντρομάξει;Βυθισμένος στις σκέψεις αυτές έφτασε στο κάγκελο μπροστά στο σπιτικό του. Στο σπίτιπου ο ίδιος έχτισε, όπου το κάθε πληθαράκι ακόμη τον γνώριζε. Το σπίτι που κι οι πλάκεςτου τον καλούσαν σιωπηρά να πάει να τις πατήσει. Νυχτιάτικα και σαν κλέφτης. Μα νάτο...νάτο μπροστά του σαν στοιχειωμένο. Το σκοτάδι δεν τον εμπόδιζε να το γνωρίσει απ΄ άκρησ΄ άκρη. Μες στη θολούρα της σκέψης του έμοιαζε με όνειρο. Κι η καγκελόπορτα η ίδια,όπως την άφησε. Ο πετρόδρομος μέχρι το κατώφλι δεν άλλαξε καθόλου, ενώ μια ορμήέβγαινε από τα στήθια του, σπρώχνοντάς τον να σκύψει κάτω και να φιλήσει το χώμα. Οβασιλικός στη γλάστρα πρώτος τον καλωσόρισε, μ' εκείνη τη διαπεραστική του ευωδιά.Δίσταζε να χτυπήσει την εξώπορτα. Σκέφτηκε να βρει το δωμάτιο που κοιμόταν ο γέροςο πεθερός του, να τον ξυπνήσει για να του ανοίξει. Η φωνή από μέσα του πάλι έλεγε:«Κι αν βρίσκεσαι στο βασίλειο της απόγνωσης, κι αν έχεις βάλει πλώρη για τα αισθήματατου κόσμου κι απουσιάζεις από κάθε τι το λογικό κι εγκόσμιο, τι γυρεύεις ανυπεράσπιστοςστην ερημιά; Αν η πατρίδα σου τυχαίνει νά 'ναι χωρισμένη κι ο πόνος της ζωής είναιαβάσταχτος, γείρε στο πρώτο μαξιλάρι της καρδιάς και ζήσε κάθε στιγμή που σού 'μεινεπριν να σε πάρει ο καιρός της προσφυγιάς και δεν προλάβεις να χαρείς τα υπάρχοντα πουαπόχτησες μονάχος.»Ανάμεσα σ' αυτές του τις σκέψεις έστριψε στο τέρμα του κήπου και έφτασε έξω απ' τοπαράθυρο της κρεβατοκάμαρας των παιδιών. Δίπλα το παράθυρο του γέρου. Χτύπησεελαφρά το τζάμι αλλά εκείνος δεν τον άκουσε. Χτύπησε τότε πιο δυνατά κι ο γεροπατέραςπου πήρε είδηση, σηκώθηκε, ήρθε μέχρι το τζάμι μα γύρισε πίσω και ξάπλωσε πάλι. ΟΧρήστος ξαναχτύπησε, το ίδιο έκανε πάλι κι ο γέρος. Μισοκοιμισμένος όπως ήταν δεν κατάλαβεποιος βρισκόταν απ' έξω. Την τρίτη φορά τον πήρε χαμπάρι. Για λίγα δευτερόλεπτατον κοίταζε σαν χαζός μέχρι που κατάφερε να τον ρωτήσει:61 Diasporic Literature/Διασπορική Λογοτεχνία/Literatura de Diasporic - http://diasporic.orgIssue 1 Vol. 1, Μarch 2011