DIASPORIC LITERATURE - diasporic.org - eBooks4Greeks.gr

Το κόκκινο χρώμαΙάκωβος ΓαριβάλδηςΔεν πρόλαβε να φτάσει στο μεγάλο δρόμο. Ένα τούρκικο τζιπ ήρθε πίσω του και τονσταμάτησε. Δυο στρατιώτες με κόκκινες κορδέλες στο καπέλο κατέβηκαν και τον έπιασανδυνατά από το μπράτσο. Δυο στρατιώτες με τα μάτια κατακόκκινα και γεμάτα μίσος έχωσαντα νύχια τους στη σάρκα του, όπως τα έχωσαν και στην πατρίδα.Τούτο το χρώμα Θεέ μου που βρίσκεται παντού τριγύρω στη ζωή μας, στο πνεύμα μας,στο σώμα μας και τώρα πια... στον πόνο μας. Αυτό το χρώμα που αλλάζει τα πιστεύω μας,που προδίδει τις σκέψεις μας και σήμερα θανατώνει τις ελπίδες μας. Πώς να τ' αντέξουμετο χρώμα τούτο Θεέ μου;- Έλα μαζί μας εσύ, του είπε ο ένας στα ελληνικά.Πέρασαν από τότε μερικές ατέλειωτες βδομάδες μέχρι που τα μαντάτα έφτασαν στο σπίτιτου. Την ίδια μέρα η Μαρία φόρεσε τα μαύρα. Ήταν είκοσι-έξι χρονών. Ενώ η ζωή συνέχιζετο δρόμο της, σ' όλο τον υπόλοιπο κόσμο, δίχως ν' αλλάξει τίποτα. Και τα ορφανά θαμεγάλωναν εγκλωβισμένα...Μια μέρα τ' αποφάσισε η χαροκαμένη ν' ακολουθήσει τους πολλούς για το νότιο μέροςτης Κύπρου. Να ξεφύγει από κείνο το μαρτύριο της θύμησης και της κατοχικής καταπίεσης.Να μεγαλώσουν τα παιδιά ελεύθερα κι όπου θέλει ας είναι. Με τη βοήθεια του ΕρυθρούΣταυρού τα κατάφερε. Ο γέρος όμως δεν την ακολούθησε. Τον θυμάται έτσι εκεί, καθισμένοστην πολυθρόνα του να τους γνέφει το στερνό αντίο. Του είχε πει πως θα ξαναγυρίσεισύντομα να τον πάρει, μόλις τακτοποιηθεί. Γνώριζε όμως πως ο γεροπατέρας ήταν πεισματάρηςκαι δεν επρόκειτο να την ακούσει. Και κάθε που το θυμάται τρέχει να κρύψει απότους άλλους ένα δάκρυ που βρέχει το μάγουλό της.Εκεί, όμως, που πήγε δεν ήξερε κανέναν. Ήταν άγνωστος ο τόπος εκείνος. Οι συγγενείςόλοι σκόρπισαν μακριά ο ένας απ' τον άλλο. Κι οι δρόμοι όλοι οδηγούσαν κάπου αλλού.Δεν έφταναν ποτέ στο σπίτι της, ούτε στο χωράφι, ούτε στην εκκλησιά του χωριού της. Δενμπορούσε ν' αντέξει τούτη την προσφυγιά στη δική της πατρίδα. Στην πατρίδα που έγινεβωμός θυσίας του άνδρα αλλά και της ευτυχίας της.Ξένοι τώρα, όλοι αυτοί που επέζησαν, πολλοί στην ίδια τους τη χώρα. Φύλακες μιαςπαράδοσης που τους θέλει να υποφέρουν σαν τη γη τους. Μάρτυρες αυτών που έδωσαντη ζωή τους για μια χούφτα πατρίδα χάνοντας και τα δυο! Τώρα μπορούν να ζήσουν άραγεχωρίς τον τρόμο και τη σκιά που έφερε το κόκκινο, το μοχθηρό εκείνο χρώμα, πού 'ναισυνώνυμο φωτιάς και αίματος και φθόνου;Ιάκωβος ΓαριβάλδηςΑ’ Βραβείο Λογοτεχνίας 1998Στον Παναυστραλιανό Λογοτεχνικό Διαγωνισμό της Ελληνορθόδοξης Κοινότητας Σύδνεϋπου ανακήρυξε εορτάζοντας τα 100 χρόνια από την ίδρυσή της64 Diasporic Literature/Διασπορική Λογοτεχνία/Literatura de Diasporic - http://diasporic.orgIssue 1 Vol. 1, Μarch 2011