DIASPORIC LITERATURE - diasporic.org - eBooks4Greeks.gr

Το κόκκινο χρώμαΙάκωβος Γαριβάλδης- Ποιος Χρήστος είσαι;- Ο γαμπρός του Προυσή.- Δε σε πιστεύκουμεν. Ο Χρήστος εν σκοτωμένος.Σίγουρα θα τον είχαν ξεγραμμένο. Σίγουρα η γυναίκα του θά 'ταν καταφαρμακωμένη.Σίγουρα... Τα παιδιά όμως πόσα γνωρίζουν απ' αυτά; Τι άραγε να λέει εκείνο τ' αγοράκιπου καθόταν στα γόνατά του κι άκουγε τις ιστορίες για τον Ηρακλή, το Θησέα, το Μεγαλέξαντρο;- Εγώ είμαι σας λεω. Θέλω να σας ρωτήσω κάτι και θα φύγω.Η πόρτα έμενε κλειστή. Οι σκέψεις αλλοπρόσαλλες... Τα πόδια έτρεμαν από αδυναμία.Άρχισε να καταστρώνει σχέδια στην απόγνωση του. Τι θα κάνει αν τελικά δεν του ανοίξουν;Ξάφνου βλέπει το πόμολο να γυρίζει διστακτικά κι εκεί που πήγαινε ν' ανθίσει ένα χαμόγελοστα χείλη του, μόλις τον είδαν, 'μπαμ', του κλείνουν την πόρτα πάλι κατάμουτρα.Μα τι έχουν και δε μ' ανοίγουν; Τι να 'ναι αυτό που τους τρομάζει τόσο; Μήπως ταβρόμικα ρούχα μου; Τα γένια που έχουν φτάσει στο γιακά; Τα μαλλιά τ' αχτένιστα που είναικολλημένα στο κεφάλι σαν πατσαβούρες; Σίγουρα δε με γνώρισαν.Έκανε ένα βήμα προς τα πίσω και φώναξε πάλι:- Μη φοβάστε γείτονες, εγώ είμαι!Μα πάλι δεν τον πίστεψαν κι οι ερωτήσεις διαδέχτηκαν η μια την άλλη.- Πώς λένε τη γεναίκα σου;- Πώς λένε τον κουνιάδο σου;- Πώς λένε τα παιδκιά του κουνιάδου σου;Οι απαντήσεις του σύντομες και πιστευτές. Μέχρι που τελικά τους έπεισε. Κι άρχισε πάλιδειλά-δειλά η πόρτα ν' ανοίγει και να τρίζει καχύποπτα καθώς ένα-ένα τα πρόσωπα πρόβαλανστο άνοιγμα, ενώ ο Χρήστος, μαρμαρωμένος, περίμενε την πόρτα να σταματήσει τοτρίξιμο. Το ίδιο χαμόγελο τους έδειξε, τα ίδια φοβισμένα μάτια τον αντίκρισαν, μ' αυτή τηφορά τον κάλεσαν να περάσει.- Ευχαριστώ, κατάφερε να πει βραχνά.- Έλα μέσα τζαι λάλε μας ίνταν που έπαθες.Μέσα βρισκόταν μόνο η γυναίκα του γείτονα με τα τρία της κορίτσια. Κάθισαν όσο πιομακριά του μπορούσαν και τον παρατηρούσαν επίμονα στα μάτια. Ακόμη κι εκείνα τα περίεργακαι γυαλιστερά μάτια της μικρότερης του φαίνονταν παράξενα. Πέρασαν έτσι λίγα λεπτάώσπου ν' ανοίξει το στόμα να μιλήσει, πριν ν' αρχίσουν ν' αναρωτιόνται «τι συμβαίνει».- Βρισκόμασταν στην πρώτη γραμμή, έξω απ' την Κερύνεια, με το διοικητή μας τον Κατσάνη.Περιμέναμε οι άμοιροι ν΄ αντιμετωπίσουμε τους Τούρκους με δέκα ντουφέκια κι έναπολυβόλο. Κι ο Αττίλας ήρθε αρματωμένος με τανκς και κανόνια... Μας διέλυσε... Γλίτωσανελάχιστοι... Εγώ, που μ' έβαλαν στο μάτι από μακριά, κατόρθωσα και χώθηκα στο εγκαταλειμμένοσπίτι ενός κουμπάρου μου, ενώ αυτοί με περικύκλωσαν χωρίς να γνωρίζουν πούακριβώς ήμουν. Μπήκα δίχως να χάσω χρόνο στο πατάρι κι έτσι με έχασαν. Εκεί βρήκακουκιά κι αμύγδαλα και πέρασα τους τρεις μήνες που έχετε να με δείτε έτσι ξαπλωμένος...Λίγες μέρες αργότερα οι Τούρκοι έστησαν το αρχηγείο τους ακριβώς απέναντι. Ήταν πολύδύσκολο να βγω δίχως να με πάρουν χαμπάρι... Απόψε όμως πήρα την απόφαση να ξεφύ-60 Diasporic Literature/Διασπορική Λογοτεχνία/Literatura de Diasporic - http://diasporic.orgIssue 1 Vol. 1, Μarch 2011