DIASPORIC LITERATURE - diasporic.org - eBooks4Greeks.gr

ΠΕΖΟΓΡΑΦΙΑ - ΔΙΗΓΗΜΑ Ελληνική ΓλώσσαΤο κόκκινο χρώμαΙάκωβος ΓαριβάλδηςΜελβούρνη,ΑυστραλίαΣ' εκείνο το πυκνό σκοτάδι η καρδιά του βρισκόταν και πάλι σε υπερένταση. Η σκέψητου πλανιόταν στο άπειρο, καθώς περπατούσε πάνω στο αιματοβαμμένο χώμα. Ήταν ητελευταία προσπάθεια επιβίωσης του Χρήστου, του κυνηγημένου λοχία του Πενταδάκτυλου,καθώς ξυπόλυτος, ρακένδυτος, καταματωμένος από τ' αγκάθια και τις πέτρες, κοντοστάθηκεμπροστά στο σπίτι του παλιού του γείτονα. Τρεις μήνες μετά τη δεύτερη εισβολήτου Αττίλα στην Κύπρο.Πέρασε την καγκελόπορτα, το τσιμεντένιο κατώφλι και καθώς στάθηκε να πάρει ανάσα,κοίταξε πίσω μήπως τον ακολουθούσε κανείς. Η βραδιά ήσυχη, ναρκωμένη και το φθινοπωρινόφεγγάρι τον καλούσε να καθίσει στο σκαλοπάτι και ν' απολαύσει για λίγο το φως πουφέγγιζε στις στέγες. Μέσα στο σπίτι ακούγονταν κουβέντες, παρ' όλο που δεν καταλάβαινετι έλεγαν. Έβαλε τα χέρια του στο πρόσωπο, έκλεισε τα μάτια και πήρε μια βαθιά ανάσα.Μα κι αν είναι κλειστά τα μάτια η μοίρα είναι η ίδια, δεν αλλάζει.Εδώ η νύχτα είναι τόσο πυκνή που σου τρίβει το πρόσωπο καθώς προσπαθείς να φτάσειςστο δικό σου σπίτι. Εδώ η νύχτα γίνεται όλο και πιο βαριά με όσα αφήνεις να σέρνονται πίσωσου, όλα αυτά που σκέφτεσαι για το μέλλον και πώς θα τα πετύχεις. Απόψε, ακόμη έναςανελέητος πόνος, μια ανυπέρβλητη αγωνία. Όχι μόνο γι' αυτούς που βρίσκονται μπροστάστον αχό, στη βία και στο ανθρωποφάγο αίμα της μάχης, όχι μόνο γι' αυτούς που αποδίδουνφόρο τιμής στην ελευθερία υπομένοντας απάνθρωπα βασανιστήρια μέχρι το θάνατο. Αλλάκαι για κείνα τα ψυχολογικά ερείπια που απομένουν στο βάθος κάποιας πολυθρόνας. Μιαςπολυθρόνας που έχει γίνει μάρτυρας στις σκέψεις, στις ανησυχίες και στις αντιδράσεις γιατους χαμένους αδερφούς, τα χαμένα παιδιά και τα διπλαγαπημένα εγγόνια. Είναι τα βασανισμέναγηρατειά που δεν μπορούν να πάρουν το δρόμο της σωτηρίας μετά την εισβολή.Ένα βήμα πριν την λευτεριά, ένα βήμα πριν την προσφυγιά ή τον εγκλωβισμό. Τα σεβάσμιαγηρατειά που έχουν πια το μισοφέγγαρο καρφωμένο στην πλάτη.«Αν θα κάνεις μια παρουσία στων γονέων σου τον τάφο πρέπει να την κάνεις να μετράει...Τώρα που η μεγαλύτερη επιτυχία είναι να επιζήσεις». Τώρα που το κόκκινο χρώμαφράζει το δρόμο που οδηγεί στο Πέλλαπαϊς σκιάζοντας το μονοπάτι προς τη λευτεριά καιπου σαν κέρβερος σου τρίζει τα δόντια... Πόσο το μισεί τ' απαίσιο τούτο χρώμα που σβήνειτις ελπίδες του, που θάβει τα όνειρά του...- Έλα τώρα...Ακούστηκε απρόοπτα η φωνή κάποιου κοριτσιού, που τον αφύπνισε από τις σκέψεις. Βρισκότανκάπου χαμένος, στριμωγμένος ανάμεσα σε δυο πατρίδες (τη Θεσσαλονίκη όπου γεννήθηκεκαι την Κυρήνεια όπου αγάπησε), ανάμεσα σε δυο αισθήματα σαν "πιόνι" στο παιγνίδιτων στρατιωτικών και της πολιτικής. Η φωνή θύμιζε τη μικρή κορούλα του που τόσους μήνεςείχε να τη δει. Άραγε θά 'χε μεγαλώσει καθόλου; Κι ο γιος του; Άραγε πόσο ψήλωσε;Ανασηκώθηκε με κόπο και χτύπησε ελαφρά την πόρτα. Μετά από ένα ατέλειωτο λεπτόάκρας σιωπής ακούστηκε μια άλλη φωνούλα:- Ποιος είναι;- Ο Χρήστος, ο γείτονας, απάντησε κοιτάζοντας προς το πόμολο της εξώπορτας.Πάλι απόλυτη ησυχία για μερικά λεπτά.- Ανοίξτε μου, σας παρακαλώ!59 Diasporic Literature/Διασπορική Λογοτεχνία/Literatura de Diasporic - http://diasporic.orgIssue 1 Vol. 1, Μarch 2011