DIASPORIC LITERATURE - diasporic.org - eBooks4Greeks.gr

Η συρρίκνωση της γλώσσας μαςΕυαγγελία-Αγγελική ΠεχλιβανίδουΔυστυχώς κι άλλα τέτοια θεριά εισβάλλουν καθημερινά στα σπίτια μας και στις ψυχές τωνπαιδιών μας μέσα από αυτό το μεγάλο, αδηφάγο θεριό της ηρεμίας μας και της Παράδοσήςμας που κατατρώγει τις ωραίες αλήθειες και που λέγεται ανεξέλεγκτη τηλεόραση.Και βλέπουμε καθημερινά να ξεφυτρώνουν λέξεις άγνωστες, καινούργιες, άχρωμες,άγευστες, άηχες ή κακόηχες σαν επιβλαβή ζιζάνια στο εύφορο χωράφι της γλώσσαςμας, που κάνουν πολλούς από εμάς να πονούμε όπως και οι Αγιορείτες Πατέρες πουεπισημαίνουν: «Μας πήραν μωρά παιδιά από το μαστό της Μάνας μας, της Ορθοδόξου εκκλησίας.Μας έδωσαν να πιούμε γάλα κονσέρβας. Μας έκοψαν από τις ρίζες. Μας χώρισαναπό την Παράδοση. Μας απομάκρυναν από το σπίτι μας. Μας έκαναν αλλοδαπούς στον τόπομας. Βάλθηκαν να μας ξεμάθουν τη μητρική μας γλώσσα, τη μητρική γλώσσα του ανθρώπου...Και βασανίζεται το είναι μας. Απορρίπτει ο οργανισμός μας ένα ένα τα μεταμοσχευθέντα ξέναμέλη. Και συνέχεια μας μεταμοσχεύουν βιαίως νέα...»Τουλάχιστον, αγαπητοί μας δημοσιογράφοι, πρέπει εσείς να γεμίσετε με χυμούς τη γλώσσαπου χρησιμοποιείτε. Πετάξτε την ξύλινη γλώσσα που πολλές φορές είναι δυσκολονόητη,δυσκολοχώνευτη και ανακόλουθη, κάτι που χαρακτηρίζει επίσης κάποιους διανοούμενους,πολιτικούς και άλλους και δυστυχώς είναι μόδα τελευταία να πουλάμε ακριβά, γιατί οι καταναλωτές-ακροατέςδε ξέρουν τι αγοράζουν.Η λεξιπενία, αγαπητοί μας παρουσιαστές, δάσκαλοι και παιδαγωγοί, πνευματικοί καιαπλοί άνθρωποι, καλλιτέχνες και γονείς, δεν πρέπει να είναι γνώρισμα του Έλληνα, δενέχει αυτό το δικαίωμα όταν μεγαλώνει ακούγοντας την πιο αρχαία, την πιο πλούσια αλλάκαι πολύτεκνη γλώσσα του κόσμου -γιατί η γλώσσα μας συνεχώς γεννά ωραίες λέξεις-.Γεννηθήκαμε και πρέπει να είμαστε άρχοντες της γλώσσας μας, όπως άρχοντας ήταν καιο Μακρυγιάννης κι ας έμαθε μεγάλος γράμματα. Και για να ανασάνουμε λίγον ελληνικόναγέρα και μια και είναι επίκαιρο λόγω των μαρμάρων του Παρθενώνα θα διαβάσω έναμικρό του απόσπασμα: «Είχα δυο αγάλματα περίφημα, μια γυναίκα κι ένα βασιλόπουλο,ατόφια - φαίνονταν οι φλέβες, τόση εντέλειαν είχαν. Όταν χάλασαν τον Πόρο, τα΄ χαν πάρεικάτι στρατιώτες, και στ΄ Άργος θα τα πουλούσαν κάτι Ευρωπαίων· χίλια τάλαρα γύρευαν...Πήρα τους στρατιώτες, τους μίλησα: Αυτά, και δέκα χιλιάδες τάλαρα να σας δώσουνε, ναμην το καταδεχτείτε να βγουν από την πατρίδα μας. Γι΄ αυτά πολεμήσαμε».Αλίμονο!Αφήνουμε τις ρίζες μας να ξεραθούνμέσα σ’ ένα χώμα με ατέλειωτους υδροφόρους ορίζοντεςκαι πίνουμε νερό απ’ τα πλαστικά ποτηράκιατων Άγγλων, των Γάλλων και των άλλωνπου έχουν δανειστεί και κτίσει τη γλώσσα τουςεπάνω σε δικές μας «ρίζες».Αυτοί όλοι δανείστηκαν από εμάς γιατί δεν είχαν. Εμείς γιατί; Προφανώς γιατί δε σεβόμαστετη γλώσσα μας.Αν ο Γιάννης Ρίτσος αναφωνούσε με παράπονο στην «Ανυπόταχτη Πολιτεία» του χρόνιαπριν: «Πολιτεία μου, οι ταμπέλες στα σταυροδρόμια σου δεν είναι πια γερμανικές, αμερικάνικεςείναι. Πότε λοιπόν θα διαβάσουμε τα ονόματα των οδών στη γλώσσα σου;» ,66 Diasporic Literature/Διασπορική Λογοτεχνία/Literatura de Diasporic - http://diasporic.orgIssue 1 Vol. 1, Μarch 2011