DIASPORIC LITERATURE - diasporic.org - eBooks4Greeks.gr

Το κόκκινο χρώμαΙάκωβος Γαριβάλδης- Ποιος είσαι;- Εγώ πατέρα, ο Χρήστος, άνοιξε την πίσω πόρτα να μπω.Του άνοιξε και μέσα στο πυκνό σκοτάδι έσμιξε το γέρικο κορμί με την αγκαλιά του, πουπροσπαθώντας να μη βγάλει φωνή τον καλωσόρισε με μάτια βουρκωμένα. Μετά άρχισενα ψηλαφίζει τα χέρια και το σώμα του...- Είσαι γερός; Είσαι εντάξει γιε μου;- Ναι πατέρα, καλά είμαι.- Πού ήσουν παιδί μου τόσους μήνες; Εμείς σε είχαμε για...- Θα σας τα πω αργότερα. Τώρα πρέπει να σκεφτούμε πώς θα ξυπνήσουμε τη Μαρίανα της το πούμε χωρίς να τρομάξει.- Λες να της πούμε πως ήρθε κάποιος που ξέρει για σένα και θέλει τάχα να της μιλήσει;- Έτσι να κάνεις. Πήγαινε λοιπόν και ξύπνα τη.Σε λίγο την άκουσε να σηκώνεται από το κρεβάτι, να περπατά βιαστικά το διάδρομο.Τυλιγμένη στη ρόμπα που ο ίδιος της είχε κάνει κάποτε δώρο, ήρθε και κάθισε απέναντί του.Απ' τη μαυρίλα επάνω του κι απ' τον ύπνο που σηκώθηκε εκείνη, δεν τον αναγνώρισε:- Σύντισιε φίλε, το λοιπόν, πού τάχατες τον είδες τον αγαπημένο μου, που έχω μήνεςνα τον δω τζαι κόβκεται στη μέσην η καρκιά μου κάθε φοράν που έρχεται στο νου μου;Άτε, τζι οι σκέψεις μου εκαταντήσασιν μαρτύριον, ώσπου νά 'ρτει ο ίδιος στο σπιτάκι μας.Ώσπου να δω τα μάθκια του, τα σιέρκα του...Ησυχία. Τίποτα δε βγαίνει από το στόμα του Χρήστου. Παρατηρεί επίμονα τα ωραίατης μάτια που στο βάθος τους βρήκε τον έρωτα όταν την πρωτογνώρισε. Εκείνο όμως τοχαμόγελο που τους τελευταίους τρεις μήνες τον έκανε να γεμίζει δάκρυα κάθε που το σκεφτότανδεν υπήρχε πια. Κι οι αισθήσεις που βρίσκονταν σε υπερένταση δεν του άφηνανδύναμη να μιλήσει.- Άτε, ρε φίλε, γιατί δε μιλάς; Τζι ήρτες τζι εξύπνησές μας μες τούν' την μαύρην ώρα,πριχού λαλήσουν οι κοκόροι;Μόλις αυτός ξεστόμισε την πρώτη λέξη, εκείνη άνοιξε το στόμα και τον κοίταξε για μιαστιγμή επίμονα. Τ’ απέραντα μάτια της άναψαν απ' τον τρόμο καθώς έπαψε πια να μιλάει.Τα χέρια της σηκώθηκαν ψηλά κι απότομα τον έσφιξαν στην αγκαλιά της, ενώ έβγαλε μιαασυγκράτητη κραυγή:- Χρήστο, αγάπη μου, ήρτες ξανά! Ήρτες πάλε καρκιά μου! 'Ηρτες τζιαι γιω ενόμισα...Μα μέσα στους λυγμούς και τα δάκρυα, μέσα στον πόνο και την απόγνωση του πόθουτα λόγια ήταν περιττά.Ξαφνικά σταμάτησαν όλα. Οι σκέψεις άρχισαν να σοβαρεύουν, τα δάκρυα να στεγνώνουνκαι οι κινήσεις των ματιών να λιγοστεύουν και πάλι.Με μια γρήγορη κίνηση γύρισε ο Χρήστος και πήγε αθόρυβα στο δωμάτιο των παιδιών.Τους χάιδεψε τα κεφαλάκια, τα φίλησε απαλά και γονατίζοντας μπροστά στα κρεβατάκιατους έκανε μια προσευχή: "Βάλε το χέρι σου Θεέ τούτα τ' αγγελάκια να μη γνωρίσουν τοθεριό". Ξαναγυρίζοντας στην κουζίνα μετά είπε:- Θα μείνω απόψε εδώ κοντά στα όμορφα μωρά μου, μα δε θα τους φανερωθώ μην τύχεικαι τους ξεφύγει καμιά κουβέντα. Μετά πρέπει να ξαναφύγω. Οι Τούρκοι που με είδανε στομέτωπο με ψάχνουν, όπως κι όλους τους άλλους στρατεύσιμους, κάποτε θα με βρούνε.62 Diasporic Literature/Διασπορική Λογοτεχνία/Literatura de Diasporic - http://diasporic.orgIssue 1 Vol. 1, Μarch 2011