OCAK - ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ 2012 Azınlıkça 1

Onun için referandum fikrinden derhal vazgeç.”Papandreu’yu bir güzel payladılar.Ülke adamakıllı bir belirsizliğin içine girdi.Papandreu’nun başbakanlıktan istifası, millî birlikhükümeti kurulması ve erken seçimlere gidilmesigündeme geldi. Nitekim bir teknokrat Lukas Papadimosbaşkanlığında üç partinin katılımıyla yenihükümet kuruldu, Yunanistan’a verilecek kredilerkonusunu ve ilgili şartları düzenleyecek ve 3 veya 5ay sonra erken seçimler yapılacak.Referandum konusu geri tepti, Papandreu’ nunelinde bir bomba gibi patladı.Oysa Papandreu, referanduma başvurma kararınıpek güzel savlarla nedenliyordu. Referandum,bir dolaysız demokrasi aracıydı. Bununla, ülkeninkarşı karşıya kaldığı yaşamsal bir sorun hakkındaher vatandaşa bizzat görüş belirtme ve tavır alma,sorumluluk üstlenme ve çözüme katılma olanağısağlanıyordu...Ama kazın ayağı hiç te öyle değildi. Bir defahalkın önüne korkunç bir ikilem ve şantaj sunuluyordu:Ya benim istediğim gibi “evet” dersin, ya daülkeyi iflasa ve kaosa sürüklersin ve bunun zahmetinekatlanırsın. Bunların arasında Yunanistan’ıneuro bölgesinden, hatta AB’den çıkması da var.Böyle bir açık yönlendirme ve şantaj koşullarındahalkın özgür iradesinden söz edilebilir mi?Diğerleri yanında bir de şu ortaya çıkıyordu:“Evet” demekle, iki yıldır uyguladığım politikave önlemleri ve şimdiden sonra uygulayacağımyenilerini de onaylamış oluyorsun. Halk, bu politikalarakarşı ayaklanmışken şimdi onları onaylamayaçağrılıyordu. Bu politikalar yüzünden iktidarpartisi %20’lerden aşağı düşmüşken, şimdi “zorla”%50’den çok bir tercih talep ediyordu.Görüldüğü gibi, referandum, Papandreu’nunsunmaya çalıştığı şekliyle ne o kadar demokratikti,ne de etik.Referandumdaki ikilem, sunulduğu gibi, yalnızca“yeni kredi sözleşmesine evet mi hayır mı”sorusunu içermiyordu, aynı zamanda doğrudansorulmadan ama açıkça o kastedilerek, “bu hükümetinicraatına ve devamına evet mi hayır” sorusunuda kapsıyordu. Ve referandum gerçekte bununiçin yapılıyordu.Bu referandum, bir referandumun haiz olmasıgereken temel şartları haiz değildi. Etik değildi, demokratikdeğildi, yapılması için konjoktür müsaitdeğildi, koşullar elverişli değildi. Ülkeyi bilinmeyenmaceralara sürükleyecek nitelikteydi.Demek ki referandum, dolaysız demokrasi aracıolduğuna atıfta bulunarak, iyice ölçülüp biçilmeden,iyice ön hazırlıklar yapılmadan, önüne gelenkonuda başvurulacak bir yol değildir.Bakın işte Papandreu’nun başına neler geldi.Maazallah referandum yapılmış olsaydı ve “hayır”oyu çıkmış olsaydı, mevcut koşullarda büyükbir olasılıkla Yunan halkı “hayır” diyecekti, o zamansiz görecektiniz ülkenin başına neler geleceğini.***Dolaysız demokrasi aracı diye önüne gelen konudahalk oylamasına başvurulamaz.Örneğin, Yunanistan’da komşu ülke FYROM–Makedonya Cumhuriyeti’nin isminde “Makedonyave onun türevi bir sıfat bulunsun mu bulunmasınmı” konulu bir referandum yapılamaz, kendiliğindenanlaşılıyor. Tarihî haklar ileri sürülerekbir yabancı ülkenin isminin nasıl olacağı ve nasılolmayacağına Yunan halkı karar veremez, kendinegöre yerden göğe kadar haklı itirazları bulunsa da.Sonra, bu referandumun sonucu besbelli, yapılmasınane gerek var.Böyle bir öneri, dolaysız demokrasi yolu diyesavunulamaz, dipsiz bir popülizm ve demagoji olarakadlandırılabilir.Ama ana muhalefet lideri Antonis Samaras,Makedonya sorununda teslimiyetçi çizgi izliyordiye suçlayarak Miçotakis hükümetini düşürdüktenve kendi partisi Siyasî Bahar’ı kurduktan sonra,1990’lı yılların ortasında böyle bir referandumudiline dolamıştı. Makedonya sorunu yüzündenYunanistan’da milliyetçiliğin ortalığı kasıp kavurduğubir dönemdi.Samaras’ın bu önerisiyle o zaman bir dostumşöyle alay ediyordu: «Makedonya hakkında yapılacakreferandumdan sonra bir yenisi geliyor.Bu kez Yunan halkına sorulacak soru, “İstanbulYunanistan’a ilhak edilmeli midir, edilmemeli midir?”olacak.»*32 Azınlıkça