OCAK - ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ 2012 Azınlıkça 1

düşünün. O ülkede yaşayanların işgâl altındaeskisinden daha özgür olacaklarını söyleyemeyiz.İşgâlciler propaganda amacıyla bunuiddia edebilirler. Ama tarih boyunca ve hattagünümüzde, yabancı orduların işgâli altındakidevletlerde her türlü insan hak ve özgürlüğününçiğnendiğine, en ağır, en korkunçihlâllerin, toplama kamplarında toplu işkencelerin,kıyımların yaşandığına şahit olduk,oluyoruz.Ama ulusal bağımsızlığı ve egemenliğiuluslararası anlaşmalarla ve uluslararası örgütlereüyelikle kısmen sınırlanmış bir ülkeninhalkı, bu anlaşmaların gerekleri ve örgütlerindenetimi sayesinde çok daha özgür olabilir.Haklarını çok daha kolay kullanabilir. DoğuAvrupa halkları, daha özgür (ve tabii dahamüreffeh) olmak istedikleri için bu kadar büyükbir hevesle devletlerinin Batı’nın siyasiekonomik-askerisistemine entegre olmasınıdesteklediler.Öte yandan, ulusal bağımsızlık ve egemenliktehiçbir taviz vermek istemeyen birdevlet veya bir rejim, aslında halkının hak veözgürlüklerinin en büyük düşmanı da olabilir.Kaddafi’nin Libya’sını düşünün: Libya,Kaddafi zamanında iç ve dış politikasındadünyanın en bağımsız devletlerinden biriydi.Ama aynı zamanda vatandaşların birey olaraközgürlük ve haklarını kullanamadığı, baskıaltında yaşadığı bir ülkeydi. Kaddafi sonrasıLibya ise vatandaşlarının nispeten daha özgürolacakları, ama devletin de Batılı güçlere bağımlıolacağı bir ülke olacağa benziyor.Yazımı Yunanistan’ın bugünkü durumunabir göz atarak bitireyim: Son otuz yıldırYunanistan’ın Avrupa Birliği’ne bağımlılığıgittikçe artıyor, ulusal egemenliği de dolayısıylagittikçe sınırlanıyor. Ülkede büyükekonomik kriz ortaya çıkana kadar, ulusalegemenliğin azalışı, AB’ye ekonomik ve siyasibağımlılığın artışı, Yunanistan vatandaşlarınınlehine idi. Hem bireylerin hak ve özgürlüklerigenişliyor, daha sıkı bir koruma altınaalınıyor, hem de halkın refah seviyesi ve hayatkalitesi artıyordu. Fakat son iki yıldır AvrupaBirliği, İMF ile birlikte, Yunanistan’a verdiğiborcun her taksidini bir tehdit aracı olarakkullanarak, halkın büyük bir kesiminin refahseviyesini düşürücü (maaşlarda kesintiler,artan vergiler, devlet sektöründe işten çıkarmalar,vs.) ve vatandaşların çalışma alanındaki(toplu sözleşme, emeklilik, vs.) haklarınısınırlayıcı politikalar dayatıyor. Son günlerdeise, AB’nin, Yunan halkının demokratik sürecekatılım hakkını da sınırlamaya çalıştığıgörülüyor. Avrupa Birliği liderlerinin gerekYorgos Papandreou’nun referandum girişimikonusunda takındığı olumsuz ve öfkeli tutum,gerek ondan sonra partileri bir koalisyonhükümeti kurmaya itmeleri ve belli birkişinin başbakan olmasında ısrar etmeleri,şimdi de erken genel seçimlerin yapılmamasıyönündeki telkinleri çok olumsuz bir eğiliminbelirtileri. Yunan vatandaşlarının kendileriniyönetecek kişileri seçmesine, ülkeningeleceği ile ilgili çok önemli kararlarda sözsahibi olmasına AB engeller getiriyor. AB’yebağımlılık artık halka özgürlük ve refah getirmiyor,tam tersine, refah seviyesinde düşüşe,daralmaya, hak ve özgürlüklerde ise sınırlamalaraneden oluyor.Peki, Yunanistan’ın AB’den bir şekildekopması ve ulusal bağımsızlığa dayalı birstrateji benimsemesi halkın ekonomik durumunudüzeltecek, özgürlüklerini de artıracakmı? Hayır, en azından şimdiki konjonktürdehayır. Böyle bir stratejini seçilmesi, belki dahada ağır ekonomik tedbirlerin alınmasına veözgürlüklerde daha ciddi kısıtlamalara sebepolabilir. Ne var ki, Yunanistan’daki ve AB’ninbaşka birçok ülkesindeki ekonomik kriz gündengüne vahimleştikçe, AB’nin ise krizi dahada derinleştiren tedbirleri dayatması ve halkınhak ve özgürlüklerini engelleme tavrı devamettikçe, ulusal bağımsızlık seçeneği de gittikçedaha fazla destek buluyor; daha cazip hale geliyor.Ve korkarım yakında bu, Yunanistan’ınönündeki tek seçenek haline de gelebilir.*Azınlıkça 37