Kudowski

More documents

Recommendations

Info

WSPOMNIENIA O ARTYSTACH ▶ Aleksander Cząstkiewicz Od Redakcji: W okresie Świąt Bożego Narodzenia, Nowego Roku i karnawału wspominamy artystów, którzy śpiewem i muzyką wzbogacali nasze życie. Zamieszczamy fragment wspomnień zapisanych w Nowy Rok 2005 r. przez pana Aleksandra Cząstkiewicza, polskiego publicystę mieszkającego w Paryżu. W 2009 r., mieliśmy zaszczyt gościć w Kudowie autora tych wspomnień z jego małżonką, znakomitą śpiewaczką panią Mari Kobayashi. Czesław Niemen… Zmęczony naszym dziwnym światem poszedł śpiewać aniołom. Lato 1967. W restauracji Polonia na Placu Grunwaldzkim w Wałbrzychu siedział sam. Na stoliku butelka wody minaralnej Anka, którą małymi łykami popijał. Pchany odwagą podszedłem do niego i gratulowałem wczorajszego koncertu. Obrzucił mnie szybkim spojrzeniem niebieskich oczu – uśmiechnął sie szeroko i powiedział – dziękuję. Emanowała z niego dobroć i spokój. Wskazał mi ręką Aleksander Cząstkiewicz krzesło. Usiadłem i rozmawialiśmy o pogodzie i zadymionym kopalnianym pyłem Wałbrzychu. Polubiliśmy się, wiązani nicią przemienioną później w przyjaźń. Niedawno dostałem nowe spółdzielcze mieszkanie. Zapytałem czy chce je zobaczyć – poznać moją żonę Ilonę i malutką córkę Darię. Dobrze – powiedział i o godzinie czwartej popołudniu przyjechał na ulicę Broniewskiego czerwonym Fordem Mustangiem. Mieszkanie małe. W salonie mały stolik, dwa fotele, regały z książkami i rozkładana kanapa. Ilona podała herbatę, a ja czytałem poezje Norwida między innymi Fortepian Szopena, Pielgrzyma i Bema pamięci rapsod żałobny. Wiesz – powiedział – to genialny poeta − wygnaniec. Przeczytaj raz jeszcze. Czytałem i patrzyłem na pusto − białą ścianę salonu. Słuchaj, mam tu jeszcze trochę czerwonej farby – może byś coś napisał. Podałem mu puszkę z farbą i pędzel, a on wstał podszedł do ściany i dużymi literami wykaligrafował – Szczęścia życzę waszemu domu szczęśliwemu – Czesław Niemen. Z czasem dom przestał być szczęśliwy. Rozwiodłem się – ale zanim to się stało jeździłem na jego koncerty do Legnicy, Jeleniej Góry, Wrocławia. Po koncertach siedzieliśmy w pokojach hotelowych, a Czesław brał do ręki gitarę i śpiewał różne piosenki. Nagrywał je na taśmie magnetofonu i tak nazbierało mi się sporo nagrań solowych nigdy nie wydanych. Pamiętam kołysankę, którą jako Za wspomnieniem goń… dziecku śpiewała mu piastunka. Taśmy te zostawiłem Darii i do dzisiaj nie wiem co się z nimi stało. Dwa, a może trzy lata później, widzieliśmy się w Sopocie. Czesław zaproponował mi pójście na grzyby. Nazajutrz rano znalazłem się przed jego domkiem. Wyszedł, a na progu pojawiła cudownie piękna młoda dziewczyna. To Małgosia powiedział i pojechaliśmy do lasu. Po trzech godzinach duży kosz Czesława pełen był borowików. W moim zaledwie sześć. Masz – żeby ci nie było wstyd powiedział i dorzucił mi co najmniej osiem. W 1971 roku została rozpisana subskrypcja na Pisma Wszystkie Norwida. Wiedziałem. Ucieszy się z niespodzianki, tym bardziej, że wydanie godne było twórczości poety i jedenaście tomów pocztą-paczką pojechało do Warszawy. Widzieliśmy się jeszcze parę razy, a w maju 1976 roku dał mi płytę – Niemen Mourners Rhapsody – nagraną przez CBC Record w 1975 roku, na której z jednej strony śpiewa Bema pamięci... a z drugiej pięć piosenek skomponowane dla Małgosi pamiętnej z grzybobrania, a którą poślubił. I Bem… i piosenki po angielsku. Na płycie notka wydawcy – „Wszystkie kraje świata za wyjątkiem krajów Europy wschodniej”. Wyżej dedykacja – Alkowi w imię braterstwa – Czesław Niemen – 20 maj 1976. Niewiele przed stanem wojennym wyjechałem do Paryża, gdzie jestem do dzisiaj. Później ponury grudzień zasłonił mi niebo. Nie mogłem wrócić – a potem nie chciałem. O koncercie Niemena w Amfiteatrze paryskich hal dowiedziałem się w ostatniej chwili. O kupnie biletu nie ma mowy. Pół godziny przed koncertem tłumy. Szybko napisałem na skrawku papieru – Czy chcesz zobaczyć Aleksandra po szesnastu latach? Po chwili przyszedł. Padliśmy sobie w ramiona. Wprowadził mnie do prawie pełnej sali i posadził na dobrym miejscu. Po koncercie – długie rodaków rozmowy. Na drugi dzień zabrałem go z Instytutu Polskiego, gdzie nocował na ulicę Riquet, gdzie wtedy mieszkałem. Maria − moja żona, Japonka − przygotowała dużo różnych jarzyn smażonych w oleju, które jadł z widoczną przyjemnością, popijając wywarem z jarzyn. Tym razem dał mi pięć laserowych płyt. Na płycie – Niemen – Terra Deflorata dedykacja – Drogiemu Aleksandrowi na pamiątkę spotkania w stolicy stolic Paryżu. Czesław Niemen. 1992 r. Ostatni raz widziałem go w 2001 roku. Dziewiętnastego października miało być spotkanie z publicznością w Instytucie Polskim. Przyjechali późno w nocy. Spotkania nie było. Uściskaliśmy się serdecznie na drugi dzień w Kościele polskim, gdzie odbył się koncert-spotkanie. Nie wyglądał na zmęczonego – ale dużo nie śpiewał. Czytał i omawiał poezje Norwida. Nareszcie usłyszałem śpiewaną przez niego Pieśń od ziemi naszej do tekstu Norwida. O napisanie muzyki do tego wiersza w którym Norwid rozprawia się w sposób arcydoskonały z sąsiadami wschodu, zachodu, południa i północy – prosiłem go od lat. Pojechałem na śniadanie do Instytutu Polskiego. Był w dobrej formie. Wiesz – powiedział – nie chce mi się już śpiewać. Naśpiewałem się dosyć. Teraz chcę się skupić na komponowaniu i malo- 16
SZAFRAŃSCY kudowscy ▶ Bronisław MJ Kamiński waniu. A propos malarstwa – chciałbym zrobić wystawę moich obrazów w Paryżu – tylko gdzie? w Polklubie czy w Instytucie? Ucieszony powiedziałem – myślę, że lepiej tu, w Instytucie. Zobaczymy – powiedział i dorzucił – życie jest jak piłka, która rzucona w niebo, zatacza kręgi a spadając wbija się w ziemię – na zawsze. No cóż – trzeba nam jechać, ale najpierw chciałbym abyś poprowadził nas do Inwalidów i Olimpii. Po przekroczeniu bramy od strony Placu Inwalidów filmował hotel-muzeum nową kamerą a wracając podał mi ją i usiadł na armacie. Pofilmuj mnie trochę. Filmowałem. Pojechaliśmy do Olimpii. Półuśmiechnięty stał na chodniku przed oświetlonym neonami budynkiem w którym kiedyś śpiewał. Filmowałem i nie wiem co z tego wyszło. Nie chciał nic jeść. Wyprowadziłem ich samochód na autostradę Paryż-Bruksela. Trzymaj się i do zobaczenia. Wzruszony wodziłem wzrokiem oddalający się samochód, nie wiedząc że to było nasze ostatnie spotkanie. Jesienią 2002 roku wysłał mi płyty – Osiem Błogosławieństw, Sen o Warszawie i Spod chmury kapelusza z dedykacją, której tekst zabrzmiał jak pożegnanie – Aleksandrowi Cząstkiewiczowi pamiętając wszystkim co nas łączyło i łączy! Z przyjaźnią – Czesław Niemen 2002 Warszawa. Dwa albo trzy razy dzwoniłem do Warszawy. Odpowiadał mi zawsze ten sam spokojny pogodny głos. U mnie wszystko w porządku. Jak nie komponuję to maluję... Nie wiedziałem nic o jego chorobie, o jego cierpieniu, troskach. On wiedział – ja nie i tak jest lepiej. Już świta. Butelka whisky pokazuje dno. Nowy rok chłodno zagląda do salonu w którym piszę... goniony wspomnieniem. I wiem teraz tylko jedno – Niemen patrzy i nas widzi. Patrzy na nas z nieruchomego nieba i śpiewając aniołom świeci gwiazdą. Nowy Rok 2005 Aleksander Cząstkiewicz P.S. O Niemenie przez całe lata pisano dużo. O jego głosie, aranżacjach, kompozycjach i karierze. Ja, dzielę się tylko garstką osobistych wspomnień, pokazując go inaczej i nie zacierając śladów. Bronisław MJ Kamiński Kolkowie z Jaworzna, Szafrańscy kudowscy Kolkowie, to jeden ze starych znanych rodów Jaworzna. Gdy dzisiejsze miasto Jaworzno było jeszcze wsią, Kolkowie, byli jedną z kilku rodzin posiadających znaczne połacie ziemi. Początki Kolków sięgają XIII wieku. Najstarszy znany zapis metrykalny dotyczący Kolków pochodzi z 1265 r. Dziejami Kolków zajmowała się Maria Leś-Runicka i jej wnikliwym, szczegółowym badaniom naukowym zawdzięczamy znajomość historii tej polskiej rodziny. Na starych, powojennych fotografiach „Pamiętnika <strong>Kudowski</strong>ego” znajdujemy uczennicę Szkoły Podstawowej na Zakrzu Henię Kolkę. Po II wojnie światowej rodzina Kolków przybyła do Kudowy z Jaworzna. Gdy, po latach Henia Kolkówna wyszła za mąż za inż. Antoniego Szafrańskiego, rodzinę tę znają kudowianie pod nazwiskiem Szafrańscy. W historii naszego miasta, dzieje rodzin − to jeden z najważniejszych rozdziałów. Skąd przybywali ludzie do Kudowy po II wojnie światowej, kim byli i kim dzisiaj jesteśmy? Nasz „Pamiętnik” ukazuje życiorysy, fragmenty dziejów rodzinnych i tworzenie przez nich życia nowej społeczności na rubieżach kraju. Niektóre rodziny mają historię wielowiekową. II wojna światowa wyrwała ich ze starych gniazd rodzinnych i porozrzucała po świecie. Henryka Szafrańska z domu Kolkówna • Ziemia Kolków W dziejach nowożytnych, od 1710 r. mamy już bogatą dokumentację metrykalną Kolków z Jaworzna. Pod data 21 lipca 1710 r. w kościele parafialnym w Jaworznie ochrzczono Jakuba Kolkę, syna Jana i Agnieszki Kolków. Według spisu ludności z 1791 r., w parafii jaworznickiej żyła rodzina Kolków, gospodarstwo ich miało nr 17 i ów Kolka był właścicielem ziemi. W 1799 r. obszar gruntów znacznie powiększył się przez małżeństwo Mateusza Kolki z Katarzyną Sarną, panną z bogatej rodziny, której dobra również − jak Kolków − liczyły się w tamtych okolicach. Gdy Mateusz Kolka żegnał się z tym światem w 1828 r., ród Kolków był jednym z najbogatszych w Jaworznie. Do rodziny Kolków dochodziły poprzez małżeństwa inne rodziny, często o liczących się już 17
Page 1 and 2: Pamiętnik Kudowski kwartalnik spo
Page 3 and 4: WSPOMNIENIA ▶ prof. zw. dr hab. J
Page 5 and 6: WSPOMNIENIA ▶ prof. zw. dr hab. J
Page 7 and 8: HISTORIA ▶ Zbigniew Kopeć Zbigni
Page 9 and 10: HISTORIA ▶ Zbigniew Kopeć W dniu
Page 11 and 12: WSPOMNIENIA a także pełnomocnikie
Page 13 and 14: WSPOMNIENIA ducha. Ojciec dzieci, z
Page 15 and 16: WSPOMNIENIA ra, uczestniczyła też
Page 17: WSPOMNIENIA cezji tarnowskiej miał
Page 21 and 22: ich ziemię w Jaworznie, ale miasto
Page 23 and 24: MALARSTWO ANTONIEGO SZAFRAŃSKIEGO
Page 25 and 26: HISTORIA ▶ Leszek Skrzypczak zem
Page 27 and 28: świrzańskie noce i dnie ▶ Józe
Page 29 and 30: ZWYCZAJE i OBRZĘDY LUDOWE ▶ Krzy
Page 31 and 32: UNIA EUROPEJSKA ▶ Bronisław MJ K
Page 33 and 34: Wydarzenia kulturalne ▶ Wojciech
Page 35 and 36: Wydarzenia kulturalne ▶ Wojciech
Page 37 and 38: ROZMOWY Z UCZNIAMI MAJĄCYMI PASJE
Page 39 and 40: Życie Kudowy na starych fotografia
Page 41 and 42: Życie Kudowy na starych fotografia
Page 43 and 44: sjonalnie, bowiem teatr amatorski p

Kudowski

You also want an ePaper? Increase the reach of your titles

Delete template?

Save as template?