Kudowski

UNIA EUROPEJSKA
▶ Bronisław MJ Kamiński
obraźliwie o ich czołowym przywódczym
polityku. Chciałbym być dobrze
zrozumianym: nie chodzi mi o to, że tak
zachował się jakiś zachodni europejczyk,
ale że to staje się możliwe z powodu pozwalania
sobie przez naszych rodaków na
obraźliwe i poniżające uwagi o naszych
narodowych sprawach lub wręcz pokazywanie
innym, jak to umiemy narzekać
i opluwać siebie. Zapewniam Cię, Drogi
Czytelniku, że ów nasz gość stał się odtąd
bardziej delikatny i nawet sympatyczniejszy.
Trzeba się cenić, jeżeli chcemy,
by inni nas cenili i żebyśmy mieli dobrą
własną samoocenę. Nie trzeba być przewrażliwionym,
ale wystarczy szanować
się. Co durniejsi spośród nas mają nawet
jakąś osobliwą skłonność do poniżania
siebie i wszystkiego, co polskie, a szczególnie
w obcym otoczeniu. Nadmierna
autoironia − to nie jest znak zdrowego
rozumu. Nie musimy wypierać się tego,
co złe, ale trzeba znać granice, gdzie
kończy się czyjaś słuszność, lub własna
usprawiedliwiona krytyka, a zaczyna się
poniżanie i zwykła głupota. Nie lękajmy
się …bycia sobą. I przede wszystkim:
nie lękajmy się bycia lepszymi; lepszym
od siebie wczoraj i lepszym od innych −
etycznie i intelektualnie. Nie trzeba bać
się wczorajszego błędu, jeżeli dzisiaj go
naprawiliśmy. Filozof z Koła Wiedeńskiego
(Reichenbach) wypowiedział kojącą
sentencję: „Jeżeli, z chwilą uznania
błędu za błąd poprawia się go − to droga
błędu jest drogą prawdy”. Historia Polski
nie kończy się na wejściu do Unii. Takie
struktury ponadnarodowe − jak Unia
− powstają i przemijają, a narody pozostają.
Trzeba pamiętać jakim się było na
wejściu i jakim może się być na wyjściu.
Ciąży na nas naprawdę ogromna odpowiedzialność.
STRATEGIA „KTO − KOGO”
Jest także innego typu strategia, którą
trafnie oddają słowa Lenina: „kto – kogo ?”.
W każdej sytuacji: „kto – kogo?”. Taką
− ten wódz proletariatu − miał strategię
życiową. Strategia skuteczna, w walce, ale
nie w budowaniu nowego. Taką strategię
myślenia i działania miał także Hitler,
Stalin i ich poplecznicy, chociaż w treści
myślenia Hitler i Stalin różnili się zasadniczo,
tak, jak różnią się bandyta i rewolucjonista.
Ale, po co szukać daleko: wystarczy
rozglądnąć się dookoła, w pracy,
po sąsiedzku, na ulicy: czy takich nie widać?.
„Kto – kogo?”. Jak takiego dojrzysz,
to musisz wiedzieć, że jest to przypadek
beznadziejny. Twój dobry gest zostanie
odebrany jako głupota. Taki zmusza Cię
do zastosowania wobec niego jego własnej
strategii. O tym trzeba pamiętać,
także w Unii. Ale to nie jest strategia
w Unii. „Nie lękajcie się” – to jest to.
ZASADA
OGRANICZONEGO ZAUFANIA
Każdy Polak wie , jak to Konrad Mazowiecki
sprowadził do Polski krzyżaków
i co z tego wyszło. Wcześniej, Węgrzy
okazali się przezorniejsi i ich szybko
wypędzili. Ufny gest polskiego księcia
kosztował nas potem morze krwi i dzisiaj
byłby zdradą narodową. W końcu poradziliśmy
sobie, ale niepotrzebnie wielkim
kosztem. W 2010 r. obchodzić będziemy
600. rocznicę bitwy pod Grunwaldem.
Dobrze, że wtedy poradziliśmy sobie
z krzyżakami. Gdyby to się stało później,
to ci, co wieźli pod Grunwald wielkie
fury sznurów i kajdan na naszych rycerzy,
uznaliby siebie za… wypędzonych
z ich „małej ojczyzny”. Biblijne psalmy
pouczają, że ludzie − jak świat światem
− nastawiają na siebie sidła. Zasada swobodnego
przepływu ludzi i kapitału w ramach
Unii jest czymś dobrym i wzajemnie
otwierającym ludzi na siebie. Trzeba
jednak widzieć sprawy we wszystkich
uwarunkowaniach.
MOTORY EUROPY
Gdzie są motory tej zjednoczonej
Europy? W czym one tkwią? Wielu myśli
o pieniądzach. Gdyby chodziło tylko
o pieniądze, mówi jeden z moich przyjaciół
− to cała ta Unia nie byłaby warta
funta kłaków. Rozleciałaby się przy
pierwszym kryzysie finansowym. A taki,
prędzej, czy później się pojawi. Nawet
bardziej prędzej. Tymczasem Unia ma
potężne motory w jednoczeniu wokół
ratowania środowiska naturalnego, we
wspólnym rynku, wspólnej obronie,
w różnorodności narodowych kultur na
jednoczącej chrześcijańskiej glebie. Ufność
narodów, co do tego, że szanowane
będą ich kultury narodowe, a nawet
stymulowanie tej różnorodności z Brukseli
− może tworzyć potężny organizm
utrzymujący sprawną całość. Naszą siłą
staje się nasza kultura, mocna tożsamość
narodowa. Prezydent Polski podpisał
Traktat Lizboński − nie lękajmy się.
BRACZE I DAWACZE.
ŚWIAT NALEŻY DO TYCH,
KTÓRZY DAJĄ
To nie jest jednak całkiem tak, że co
ma być − to będzie. Dziecko chroni pewnie
także (trochę) Anioł Stróż, ale gdy
dziecko wyrośnie i wychyli za dużo z kielicha,
to i Anioł Stróż nie uchroni go, gdy
wejdzie pod pędzącą ciężarówkę. Anioł
ma też takiego dosyć i woli zająć się kimś
lepszym. Czy nie za dużo mieszamy do
wszystkiego Najwyższego, Świętych i Najświętszą
Panienkę? − zapytałby Zagłoba.
Nie liczmy na cuda, jeżeli nie wykorzystaliśmy
rozumu, woli i doświadczenia
historycznego, a nawet zwykłej życiowej
zapobiegliwości i dzielności. Gdybyśmy
− jako Polacy − w XVII i XVIII wieku
bardziej dbali o swoje wojska, o szkolnictwo
i siłę państwa (pamiętamy rozmowy
z prof. J. Rzońcą w poprzednim PK), to
pewnie nie byłoby rozbiorów, nie dalibyśmy
potem podpalić naszego domu
tym ze swastyką, i nie byłoby wyrzucania
naszych dzieci w śnieg. Sami wleźliśmy
w sidła. Nie liczmy tak bardzo na innych
i tylko na branie, korzystanie, potem na
cuda. Silny, nawet jak wdepnie w sidła −
potrafi je zniszczyć. Słaby utknie i ginie.
To jest aktualne także w Unii. Pewien
nasz mądry rodak mówił, że świat należy
nie do tych co zabijają, zagarniają
i biorą, tacy źle kończą, ani do nienażartych
i pysznych, lecz do tych, którzy
dają mądrość, siły, swoją ofiarność (pieniądze
także się liczą), swoją przezorną
roztropność i odwagę. Świat należy do…
dawaczy. Po nędzy, jaka nastała w Europie
w wyniku II wojny światowej, Niemcy
i inne kraje Europy Zachodniej brały
pomoc amerykańską w Planie Marshalla.
Byli braczami. Wzbogaceni stali się dawaczami.
Dawali między innymi i nam,
w trudnych latach po realnym socjalizmie.
Chwała im za to i wdzięczność.
Teraz − podobnie jak Niemcy − musimy
szybko odwyknąć od mentalności
braczy, wręcz taką mentalność zwalczać,
podźwignąć się, umacniać się i pomagać
innym. A tak się stać może, gdy zaufamy
wezwaniu nie lękajcie się! To trzeba sobie
uświadomić w związku z wydarzeniem
1 grudnia 2009 r.
30