Kudowski

More documents

Recommendations

Info

WYDARZENIA ZMIANY W PARAFII Przemówienie wygłoszone przez dr Tadeusza Pecynę w dniu 22 listopada 2009 r. w Kościele Bożego Miłosierdzia w Kudowie – na pożegnanie Ks. Jana Odziomka „Nie staraj się zrozumieć wszystkiego, bo wszystko wyda Ci się niezrozumiałe”. NOWY PROBOSZCZ Od dnia 28 listopada br. w Parafii Bożego Miłosierdzia w Kudowie-Zdroju nowym proboszczem został ks. prałat Kazimierz Marchaj. Urodził się w Malborku w 1950 r. Rodzice pochodzą z kielecczyzny. Ze względów klimatycznych (stan Ks. Jan Odziomek Księże Janie! Bracia i Siostry w Chrystusie Panu! Sentencja, którą przytoczyłem na wstępie – starożytnego Greka Demokryta – doskonale wpisuje się w nastrój naszej parafii od kilkunastu dni. Bo, czy można cokolwiek zrozumieć, że na zakończenie Misji Świętej, ba, udanej, powtarzam bardzo udanej wizytacji kanonicznej biskupa Adama, nasz Ksiądz Proboszcz zwrócił się do Kurii Biskupiej o udzielenie mu rocznego urlopu? A czy można zrozumieć drugi fakt, że Biskup tę prośbę akceptuje i wyraża na nią zgodę? Ale te fakty zaistniały i musimy przyjąć je do wiadomości i pogodzić się z nimi. Rok czasu, to może przeminąć jak przysłowiowe mgnienie oka, w którym nic nie może się zdarzyć. Ale, rok czasu to okres, w którym wydarzyć się może wszystko. I nawet to, Księże Janie, że już – z różnych powodów – do nas nie wrócisz. Dlatego, chcemy Ci, Księże Janie, podziękować i wyrazić naszą wdzięczność za wszystko, co dla nas uczyniłeś. A uczyniłeś wiele. Nie sposób tutaj wszystkiego wymienić, ale są rzeczy i zjawiska, które same mówią za siebie. Nasza świątynia, duma naszej parafii! Rozpoczęliśmy jej budowę w latach, kiedy bezrobocie w Kudowie przekraczało ponad 30%. Ofiary naszej parafii na budowę tej świątyni wystarczały na ok. 15% kosztów budowy. Ok. 5% dostaliśmy z Kurii Biskupiej we Wrocławiu. Aż 80% potrzebnych środków, Księże Janie, sobie tylko znanymi sposobami wyjednałeś od naszych braci w wierze, bardziej od nas zamożnych – katolików niemieckich. Ale pieniądze, to nie wszystko. Księże Janie! Pełniłeś – jak to się dziś mówi – role generalnego wykonawcy. Przez 24 godziny byłeś do dyspozycji służb zaopatrzeniowych i przedsiębiorstw budowlanych. Nawet najwięksi Twoi oponenci przyznają dzisiaj, że bez Ciebie ta świątynia nigdy nie byłaby budowana w takim tempie i w takim wystroju. Księże Janie! Jesteśmy Ci wdzięczni za Twoje kazania i homilie, które do nas głosiłeś, doskonałe w treści i zachwycające w formie. Prawdą jest, że Twój talent krasomówczy, to nie jest Twoja osobista zasługa. Tego nie da się nauczyć w żadnej szkole, ani wyższej uczelni. To jest dar Boży ,,którym obdarzył Cię Stwórca. Z tego daru korzystaliśmy nie tylko my – stali mieszkańcy naszej parafii – ale i liczne rzesze kuracjuszy, wczasowiczów i turystów przebywających w naszym uzdrowisku. Twoje nauczanie uczyniło jeszcze bardziej znaczącą naszą miejscowość w całym kraju. Już za kilka miesięcy minie 20 lat, jak pełnisz posługę naszego duszpasterza. Przez te lata, wielu z nas wyprostowałeś nasze kręte drogi do Boga. Księże Janie! Jesteśmy Ci wdzięczni, że wszystkie zalety swego serca i umysłu oddałeś służbie Bogu i naszej parafii. Szczęść Ci Boże, Księże Janie! Ks. Kazimierz Marchaj zdrowia ojca) rodzina przeniosła się z spod Malborka na pogórze sudeckie, do Wilkowa koło Złotoryi. Rodzice zajmowali się rolnictwem, mieli pięcioro dzieci. Młody Kazimierz uczył się w Technikum Rachunkowości Rolnej w Chojnowie, gdzie zdał maturę w 1969 r. Potem odbył dwuletnią służbę wojskową, pracował także krótko w GS Złotoryja jako zaopatrzeniowiec. Od 1972 roku studiował w Wyższym Seminarium Duchownym we Wrocławiu i w 1978 r. otrzymał święcenia kapłańskie. Jako duszpasterz ma za sobą pracę w Wałbrzychu, Legnicy, Oławie. Najdłużej, aż 21 lat pełnił posługę w Wałbrzychu, gdzie od początku tworzył parafię i wybudował kościół – jak podkreśla – wspólnie ze swoimi parafianami. Jego duszpasterstwo zostało wysoko ocenione; został Honorowym Kapelanem Jego Świątobliwości Jana Pawła II. W 1980 r. jako młody ksiądz popisał się nie lada wyczynem, gdy wraz z trzema kolegami wybrał się rowem do Rzymu, przez Jugosławię, Dubrownik, następnie okrętem do Bari, stąd do Rzymu. Po drodze wzięli jeszcze okrężnie Monte Cassino. Ksiądz Kazimierz uważa żartobliwie, że on również zdobył Monte Cassino. Jan Paweł II docenił ten rowerowy wysiłek księży, przyjął ich osobiście na prywatnej audiencji w Castel Gandolfo. Ks. prałat Marchaj uważa duszpasterstwo za swoje posłannictwo i temu oddaje wszystkie siły. Ponieważ zna język migowy, przez wszystkie lata kapłaństwa sprawował pieczę nad głuchoniemymi. Jakby dla rekompensaty ciszy, organizował w swoim kościele koncerty chórów i zespołów instrumentalnych, różnych rodzajów muzyki. Redakcja „Pamiętnika” wyniosła ze spotkania z ks. Kazimierzem jak najlepsze wrażenia. Nowy proboszcz wyznał, że zna Kudowę, bardzo mu się nasze miasto podoba i jest szczęśliwy z pierwszych sympatycznych gestów parafian. Swojego poprzednika – rodaka – ks. Jana Odziomka ceni bardzo wysoko, wyraża uznanie za wybudowanie kościoła, plebanii, za pracę duszpasterską i wysoki poziom kultury osobistej. Jak się redakcja „Pamiętnika” dowiaduje, ks. Jan Odziomek zrezygnował z funkcji proboszcza w tej parafii, a po rocznym urlopie, Ksiądz Biskup wyznaczy mu inne zadanie. Zatem, w nowym proboszczu mamy duszpasterza na wiele następnych lat. Redakcja życzy nowemu proboszczowi szczęśliwego i owocnego rozwijania swojego programu duszpasterskiego. Redakcja
WSPOMNIENIA ▶ prof. zw. dr hab. Jan Rzońca Jan Rzońca SYBERIA W WYBRANYCH PAMIĘTNIKACH DEPORTOWANYCH PODCZAS II WOJNY ŚWIATOWEJ DEPORTACJE I POCIĄGI NA WSCHÓD „Wiedzieli, że jedynym sposobem „odpolszczenia Polski” będzie pozbawienie jej Polaków. Z diabelską perfidią umyślili więc nie ludziom odebrać kraj, ale krajowi – ludzi. Plan swój przeprowadzili nagle, jednej nocy na całym okupowanym terenie”. Deportacje i przemieszczenia ludności polskiej z terenów II Rzeczypospolitej zajętych przez Armię Czerwoną w wyniku agresji z 17 września 1939 r. poprzedzone zostały paktem Ribbentrop-Mołotow z 23 sierpnia 1939 r. oraz traktatem o granicy i przyjaźni z 28 września traktacie zawartym w imieniu rządów III Rzeszy i ZSRR. Wynikiem tych układów były cztery akcje deportacyjne obywateli polskich przeprowadzone przez władze sowieckie w latach 1940-1941 na podstawie Rozkazu NKWD z 11 października 1939 r. Dalsze deportacje zostały zaniechane na skutek najazdu Niemiec na ZSRR w dniu 22 czerwca 1941 r. Deportacje miały dotyczyć tylko „antysowieckiego elementu”. W rzeczywistości objęły: przywódców i działaczy partii politycznych oraz organizacji młodzieżowych, wojskowych, policjantów, aparat urzędniczy, działaczy ruchu oporu, obywateli polskich uciekających z terenów zajętych przez armię hitlerowską w obawie przed prześladowaniami, osoby mające wpływ na swoje środowisko oraz wszystkich podejrzanych o wrogi stosunek do systemu sowieckiego. Tryb przeprowadzenia deportacji „antysowieckiego elementu” określała specjalna instrukcja, która zalecała dokonanie jej spokojnie i bez ekscesów. Osoby, które dokonywały deportacji zostały zaopatrzone w określone wytyczne dzielące deportowanych na przeznaczonych do aresztu, do pracy w ZSRR i kierowanych do miejsc „specjalnego zesłania w oddalonych miejscowościach”. Aresztowania przebiegały według określonego schematu. Grupa enkawudzistów wraz z miejscową milicją dokonywała wtargnięcia do mieszkań osób znajdujących się na liście przeznaczonych do aresztowania i deportacji. Budziła mieszkańców dając im krótki czas na spakowanie się. Zabierano ludzi z domów bez względu na wiek, powiązania rodzinne i stan zdrowia. Następnie zawożono ich na stację kolejową, gdzie czekały już pociągi towarowe. Do wagonu wtłaczano od 40 do 70 osób. Okna były małe, brudne i nie otwierane lub często zastępowała je dziura w ścianie, dlatego panował zaduch. Ubikację najczęściej stanowił zwykły otwór w spodzie wagonu, nic też dziwnego, że podłoga tonęła w odchodach. Wagony były od zewnątrz plombowane. W nocy sprawdzano je specjalnym drągiem czy nie zostały naruszone. Podczas postojów sprawdzano dach, boki i dno wagonu. W trakcie trwającej często całymi tygodniami deportacji brakowało wody i pożywienia. Poza głodem i pragnieniem, w zależności od pory roku i trasy przejazdu, deportowanym dokuczał straszliwy mróz lub nieludzkie gorąco połączone z zaduchem i smrodem. Warunki te powodowały, że umierały niemowlęta, ludzie starzy i chorzy. Zdarzało się, że ciała zmarłych przebywały przez kilka dni wśród żywych, zanim zabrali je strażnicy, co stawało się przyczyną chorób i epidemii. Aby przedstawić koszmar deportacji warto zacytować wspomnienia Beaty Obertyńskiej, która pisała: „W niektórych wagonach stały wprawdzie piecyki – była przecie zima – ale opału zabrakło już po kilku dniach. Dzieci zamarzały po kilkoro jednej nocy. Sine zesztywniałe trupki wypychało się przez zakratowane okienka i wyrzucało na śnieg. Zdarzały się i porody – w mrozie, na gołej podłodze. Byle sznurek, byle scyzoryk musiały przy tym wystarczyć. Nie było wody, aby te dzieci chrzcić. I szły te upiorne pociągi, jeden za drugim, aż poczerniały od nich wszystkie linie kolejowe, wszystkie arterie łączące cywilizowany świat z tym złowrogim, azjatyckim kolosem. Potem rozpełzły się po niezliczonych obłasciach, od Archangielska po Kołymę, by rozsiać zrabowanych ludzi małymi grupkami po lasach, tajgach i stepach. I wtedy kiedy ich mieli już w ręku, gdy wszystko było zdane na ich łaskę i niełaskę, zaczęto z nich pompować siły i życie. Starzy i młodzi, chorzy i małe dzieci zmuszone były tam pracować”. Rodzi się pytanie jaki był cel kierowania setek tysięcy ludzi na takie koszmarne cierpienia? Wyjaśniła je Obertyńska pisząc: „Wiedzieli, że jedynym sposobem „odpolszczenia Polski” będzie pozbawienie jej Polaków. Z diabelską perfidią umyślili więc nie ludziom odebrać kraj, ale krajowi – ludzi. Plan swój przeprowadzili nagle, jednej nocy na całym okupowanym terenie”. W sumie deportowano około 2 miliony obywateli polskich. ••• ARCHIPELAG GUŁAG Miejscami deportacji były: okolice Morza Białego, obszary przed Uralem nad Workutą, Uchtą i Peczorą, Syberia oraz stepy Kazachstanu i Centralnej Azji. Warunki życia zesłańców zależały od rodzaju pracy, miejsca zesłania (warunki klimatyczne i geograficzne), władz obozowych i łagrowych. Jednak pewne czynniki były wspólne dla wszystkich. Zesłańcy za pracę otrzymywali minimalne racje żywnościowe, a pracować musieli wszyscy bez względu na stan zdrowotny i wiek. Istniały jednak duże różnice w życiu zesłańców na poszczególnych obszarach ZSRR. W rejonie Morza Białego, przed Uralem i na Syberii Polacy żyli w warunkach, które Sołżenicyn nazwał 1
Page 1: Pamiętnik Kudowski kwartalnik spo
Page 5 and 6: WSPOMNIENIA ▶ prof. zw. dr hab. J
Page 7 and 8: HISTORIA ▶ Zbigniew Kopeć Zbigni
Page 9 and 10: HISTORIA ▶ Zbigniew Kopeć W dniu
Page 11 and 12: WSPOMNIENIA a także pełnomocnikie
Page 13 and 14: WSPOMNIENIA ducha. Ojciec dzieci, z
Page 15 and 16: WSPOMNIENIA ra, uczestniczyła też
Page 17 and 18: WSPOMNIENIA cezji tarnowskiej miał
Page 19 and 20: SZAFRAŃSCY kudowscy ▶ Bronisław
Page 21 and 22: ich ziemię w Jaworznie, ale miasto
Page 23 and 24: MALARSTWO ANTONIEGO SZAFRAŃSKIEGO
Page 25 and 26: HISTORIA ▶ Leszek Skrzypczak zem
Page 27 and 28: świrzańskie noce i dnie ▶ Józe
Page 29 and 30: ZWYCZAJE i OBRZĘDY LUDOWE ▶ Krzy
Page 31 and 32: UNIA EUROPEJSKA ▶ Bronisław MJ K
Page 33 and 34: Wydarzenia kulturalne ▶ Wojciech
Page 35 and 36: Wydarzenia kulturalne ▶ Wojciech
Page 37 and 38: ROZMOWY Z UCZNIAMI MAJĄCYMI PASJE
Page 39 and 40: Życie Kudowy na starych fotografia
Page 41 and 42: Życie Kudowy na starych fotografia
Page 43 and 44: sjonalnie, bowiem teatr amatorski p

Kudowski

Create successful ePaper yourself

Delete template?

Save as template?