Vox Hieronymi

vox hieronymi
www.usgvox.nl
redactie@usgvox.nl
Goden
ABC | 13
waar De Hond zat, het dier dat naast Hades de boel in de
gaten hield. Kerberos (Cerberus) was een monsterachtig dier
met drie koppen, die afschrikwekkender waren dan die van
de driekoppige hond bij Harry Potter. Uit de afschuwelijke
muilen droop voortdurend giftig speeksel.
De koppen hadden woeste manen, die
ook wel als slangen werden afgebeeld.
Kerberos liet de doden passeren, maar
als iemand terugwilde, verhinderde
hij dat. Meestal was het voldoende om
met zijn drie koppen ‘nee’ te schudden…
Binnen was binnen.
Dat laatste gold trouwens (en uiteraard) niet
voor het Titaantje der Grieken: Herakles. Die
wandelde een keer de graflelieweide over naar de
poorten van Hades, maar ging ook weer naar buiten.
Met de hond notabene, want koning Eurysteus,
die hem twaalf opdrachten had gegeven, wilde
ook Kerberos hebben, had-ie gezegd. Hades
zelf probeerde Herakles te weerhouden, maar
ging aan de kant voor zijn boog.
Herakles droeg die keer een borstpantser, dat
Hephaistos voor hem had gesmeed en hij had
zijn leeuwenhuid extra dicht om zich heen getrokken.
Zo kon hij met zijn bovenmenselijke
kracht het beest in de nek grijpen en (driemaal)
de keel dichtknijpen. Met de helhond over zijn
schouder, verliet hij de onderwereld weer.
Liefde in de onderwereld
Hades had ook een warme kant. Hij vatte liefde
op voor de beeldschone dochter van Demeter,
Persephone. Toen zij een keer narcisjes aan het
plukken was, kwam hij met zijn wagen boven de grond en
schaakte haar. Ondanks de grote droefenis en smeekbeden
van haar moeder, die de akkers van de mensen toen zelfs liet
verdorren, bleef zij bij hem. Daarvan is in de Vox al eerder
verhaald. Omdat Zeus het niet toestond dat de oogsten op
de aarde zouden mislukken, sprak hij met Demeter en Hades
een compromis af: Persephone zou een deel van het jaar bij
haar moeder komen wonen, maar de rest van het jaar naast
Hades tronen. Daarmee wisselde het humeur van de moeder
halfjaarlijks, maar waren de akkers tenminste het halve jaar
vruchtbaar (lente en zomer).
Orpheus en Eurydice
Ook Orpheus, diep bedroefd toen op zijn huwelijksdag zijn
bruid Eurydice was overleden door een slangenbeet, besefte
dat Hades liefde moest kunnen begrijpen. Daarom waagde
hij het om als levende af te dalen naar de onderwereld. Natuurlijk
werd hij hierbij geholpen door zijn lier. Zijn muziek
betoverde Charon, die meteen zijn vaarloon vergat, Kerberos
liet hem stil passeren en zo kwam Orpheus inderdaad voor
de gouden troon van Hades en Persephone te staan. En ook
deze twee raakten diep onder de indruk van de tonen die Orpheus
aan zijn lier wist te ontlokken. En Hades zei dat hij
zijn wens, Eurydice mee te mogen nemen uit het dodenrijk,
zou inwilligen. Niet om zijn grote verdriet, maar omdat zijn
muziek onweerstaanbaar was.
Eurydice mocht haar geliefde volgen, maar alleen als hij niet
omkeek, voordat ze allebei weer in het rijk der levenden waren.
Helaas werd Orpheus zo bevangen door twijfel, dat hij
omkeek voordat Eurydice de warme aarde had bereikt, en zij
gleed voorgoed terug in de Hades.
[MH]
Hades schaakt Persephone (Giovanni Lorenzo
Bernini, Galleria Borghese)