22.04.2013 Views

Vaixell de paper XX PDF - Escola TECNOS

Vaixell de paper XX PDF - Escola TECNOS

Vaixell de paper XX PDF - Escola TECNOS

SHOW MORE
SHOW LESS

Create successful ePaper yourself

Turn your PDF publications into a flip-book with our unique Google optimized e-Paper software.

para evitarlo. Me sentía estúpido e insignificante.<br />

Quería <strong>de</strong>cirle miles <strong>de</strong> cosas. Quería que supiera lo feliz que<br />

me había hecho sólo por <strong>de</strong>jar que estuviera a su lado, lo feliz<br />

que me había hecho sólo por escucharme, lo feliz que había sido<br />

con ella. Quería que supiera cuánto la quería, aunque ya se lo<br />

había dicho miles <strong>de</strong> veces. Ella había sido, era y sería siempre la<br />

persona más importante para mí. Ella me había enseñado a querer,<br />

me había enseñado a sonreír, me había enseñado lo que era<br />

realmente la felicidad. Y eran tantos los recuerdos que ocupaban<br />

mi mente en aquellos momentos… Demasiados recuerdos que<br />

nunca sería capaz <strong>de</strong> olvidar, recuerdos que iban a estar siempre<br />

allí, para sacarme una sonrisa al acordarme <strong>de</strong> aquella tar<strong>de</strong> <strong>de</strong><br />

marzo que habíamos pasado juntos, y más <strong>de</strong> una lágrima al<br />

recordar que ella sólo era aquello, un recuerdo.<br />

Y entonces hice un esfuerzo para sonreír, solamente para<br />

que no me viera llorar.<br />

Iba a <strong>de</strong>círselo todo, pero se me a<strong>de</strong>lantó.<br />

-Te quiero<br />

Hizo una pausa en la que respiro con ciertas dificulta<strong>de</strong>s<br />

- Gracias por todo.- dijo.<br />

Y entonces me miró. Su última mirada, seguida <strong>de</strong> su última<br />

sonrisa, seguida <strong>de</strong> su última lágrima, <strong>de</strong> su último abrazo y <strong>de</strong><br />

su último beso.<br />

Y entonces sus párpados se cerraron, para siempre.<br />

Y en cuando ella ya no podía verme, <strong>de</strong>jé que las lágrimas<br />

salieran <strong>de</strong> mis ojos y me mojaran la cara por completo. Ella lo<br />

había sido todo para mí, pero ahora ella ya no era nada, sólo un<br />

cuerpo sin vida entre mis brazos.<br />

Estaba entre sus brazos, aunque aquella vez era diferente. Mis<br />

piernas temblaban <strong>de</strong>masiado y ya no podía sostenerme en pie.<br />

Mi cuerpo se enfriaba cada vez más y más rápido, a la vez que<br />

mis pulmones exigían obtener más aire, un aire que cada vez<br />

tardaba más en llegar. Luchaba para mantener los ojos abiertos,<br />

sabía que una vez los cerrara ya no los volvería a abrir nunca<br />

más. Sabía que el tiempo que me quedaba era poco. Quizás me<br />

quedaban minutos <strong>de</strong> vida, quizás segundos. Aquello era lo<br />

que me quedaba para <strong>de</strong>cirle todo lo que nunca le había dicho.<br />

Quería <strong>de</strong>cirle lo feliz que me había hecho con cada tontería que<br />

me había hecho reír, lo feliz que había sido con cada segundo<br />

que había pasado a su lado, lo feliz que me había sentido solo<br />

por el hecho <strong>de</strong> que él existiera y <strong>de</strong> que a<strong>de</strong>más estuviera allí,<br />

pasando el tiempo a mi lado. Quería <strong>de</strong>cirle <strong>de</strong>masiadas cosas,<br />

pero el tiempo iba pasando y cada vez quedaba menos para que<br />

yo muriera.<br />

Oí cómo gritaba algo, aunque no logré a enten<strong>de</strong>rlo. Oí<br />

cómo lloraba, oí sus sollozos. No quería que llorara, al menos<br />

no por mí. Quería <strong>de</strong>cirle que no llorara, pero lo único que logré<br />

conseguir fue sonreír, aunque en ningún momento las lágrimas<br />

<strong>de</strong>jaron <strong>de</strong> caerme. No quería que aquello terminara, no quería<br />

<strong>de</strong>cir adiós; aunque lo que más me dolía era <strong>de</strong>jarlo solo. No<br />

quería que se hundiera porque yo ya no estaba, quería que fuera<br />

feliz. Pero otra vez empecé a toser. Noté como me faltaba el aire<br />

otra vez. Aquello era el final. Pero no quería irme, para nada.<br />

Pero los dados ya estaban tirados y mi <strong>de</strong>stino ya estaba elegido.<br />

Ya nada ni nadie podía cambiar lo que estaba pasando.<br />

Me empujó fuerte contra su pecho, abrazándome aún con<br />

más fuerza. Me encantaba aquella sensación; sólo pensar que ya<br />

nunca más podría sentir aquello, me hacía estremecer.<br />

Empezó a <strong>de</strong>cirme cosas al oído, cosas que yo nunca entendí.<br />

Lo único que llegaba a escuchar en aquellos momentos eran<br />

susurros, pero me bastaba con po<strong>de</strong>r oír su voz. Me separó <strong>de</strong> él.<br />

Quise quejarme para que me volviera a abrazar. Pero en vez <strong>de</strong><br />

eso le miré, y vi que una pequeña sonrisa se dibujaba en su rostro.<br />

Había sonreído, sólo para que yo fuera feliz antes <strong>de</strong> morir.<br />

Y fue entonces cuando me dije a mi misma que tenía que<br />

hacerlo antes <strong>de</strong> que fuera <strong>de</strong>masiado tar<strong>de</strong>. Me dije a mi misma<br />

que aunque aquello fuera lo último que hiciera en la vida, valía<br />

la pena hacer el esfuerzo.<br />

-Te quiero- otra vez me faltaba aire-. Gracias por todo.<br />

Y entonces supe que todo había acabado, que mi final había<br />

llegado, a la vez que todas mis esperanzas <strong>de</strong> pasar una vida<br />

entera a su lado se esfumaban como mi vida lo estaba haciendo<br />

en aquel momento.<br />

Volví a alzar la cabeza. Forcé la vista para verle mejor.<br />

Aquella vez sería la última vez que mis ojos miraran. Le sonreí,<br />

sabiendo que nunca más podría hacerlo. Me abrazó y me besó<br />

y antes <strong>de</strong> que mi corazón <strong>de</strong>jara <strong>de</strong> latir le susurré al oído: sé<br />

feliz; la vida sólo te da una oportunidad para serlo. Aprovéchala<br />

como yo lo he hecho.<br />

TRAÏCIÓ<br />

Accèssit <strong>de</strong> narració<br />

Núria Puertas (2n ESO)<br />

Il·lustració <strong>de</strong> Cristina Nocete (3r ESO)<br />

Ho sento<br />

Ja en tenia prou. Ho sentia molt, moltíssim, però ell ja no<br />

podia seguir d’aquella manera. Li sabia greu, molt greu, <strong>de</strong>ixarla...<br />

Havia arribat a pensar que ella se l’estimava tant com ell, que<br />

podia arribar a ser alguna cosa més intensa. Estava equivocat.<br />

Ho sento molt... no per ella, és clar, sinó pels dos. Ho sento...<br />

Menti<strong>de</strong>s<br />

Era tot el que li havien pogut dir els seus llavis. Menti<strong>de</strong>s<br />

tendres, que li prometien un amor impossible, i menti<strong>de</strong>s dolces<br />

que li murmuraven t’estimo a cau d’orella. Menti<strong>de</strong>s que amb el<br />

temps havien creat la <strong>de</strong>sconfiança... Hi havia massa menti<strong>de</strong>s<br />

perquè ell la pogués oblidar.<br />

Secrets<br />

Hi havia tantes coses que s’havia guardat només per ella.<br />

Tants secrets que li hauria agradat po<strong>de</strong>r compartir. Secrets que<br />

amb el temps havien format entre els dos un mur tan invisible<br />

com el seu amor... Hi havia massa secrets perquè ell la pogués<br />

perdonar.<br />

Promeses<br />

Totes les seves menti<strong>de</strong>s i tots els seus secrets s’havien ajuntat<br />

per formar promeses. Promeses cruels i malva<strong>de</strong>s que havien<br />

estat amaga<strong>de</strong>s, preparant-se per, quan finalment eren prou fortes,<br />

sortir <strong>de</strong> l’amagatall i ferir-lo directament al cor, aprofitant-se<br />

<strong>de</strong> l’efecte sorpresa. L’havien agafat tan <strong>de</strong>sprevingut, que l’atac<br />

li havia fet una ferida al cor que ara lluitava per cicatritzar. Quan<br />

estaven amaga<strong>de</strong>s semblaven tan inofensives...<br />

Somnis<br />

Tots els somnis que ella havia protagonitzat i tots els que<br />

ell havia pogut veure, feliç, al seu costat. Somnis massa feliços<br />

perquè es fessin realitat. Somnis massa clars i brillants per a<br />

7

Hooray! Your file is uploaded and ready to be published.

Saved successfully!

Ooh no, something went wrong!