07.05.2013 Views

RISA Y PLANCTO DE DEMÓCRITO Y HERÁCLITO - Parnaseo

RISA Y PLANCTO DE DEMÓCRITO Y HERÁCLITO - Parnaseo

RISA Y PLANCTO DE DEMÓCRITO Y HERÁCLITO - Parnaseo

SHOW MORE
SHOW LESS

You also want an ePaper? Increase the reach of your titles

YUMPU automatically turns print PDFs into web optimized ePapers that Google loves.

Antonio Fregoso Risa y plancto de Demócrito y Heráclito, (traducción de Alonso Lobera 1554), ed. de Alejandro García Reidy<br />

Anexos de la Revista Lemir (2004) ISSN 1579-735X 42<br />

No me lo quitará latino o griego,<br />

ni bárbaro o nasción más cruda, insana,<br />

porque mi bien no es d’este mundo ciego.»<br />

Después que aquella habla más que humana<br />

dexara aquel sapiente, con sapiencia 1310<br />

mostrando quánto nuestra vida es vana,<br />

delante d’él, con una rreverencia<br />

a tanta gravedad bien concerniente,<br />

le pido humildemente la licencia.<br />

Assí aquella alma illustre y excelente, 1315<br />

con tal terneça qual la madre al hijo<br />

quando se parten, me bessó en la frente.<br />

Sus manos con las mías juntas, dixo:<br />

«Partir te veo de muy mala gana<br />

dexándome en un monte tan prolixo, 1320<br />

mas por cumplir tu voluntad tan sana<br />

de ti me privaré yo en tal sazón<br />

y sé que yrás do el lloro y planto mana.<br />

Mas óyeme primero mi rrazón:<br />

si rreýr te acontesciere, rríe secreto, 1325<br />

que mucho es provocar al que ha passión.»<br />

Los ojos de agua, el coraçón rreplecto<br />

/Fol. xxviii r/ de un tierno amor, partí yo entonces d’él,<br />

en lágrimas trocando el rrissoleto.<br />

Después qu’el compañero de Gravriel 1330<br />

se fue, dispusse ver lugar tan sancto<br />

y en breve tiempo fui yo [junto] Z aquél<br />

que llora las misserias con gran planto.<br />

Z En el original juanto.<br />

Canto quinze<br />

y coraçón no tuvo tal dulçeza<br />

ni tanta quietud jamás mi mente, 1335<br />

ni el ánimo jamás más fortaleza<br />

quanta me infundió entonces el sapiente.<br />

Jamás saldrá del pecho tal mejora,<br />

en tanto en mí su habla fue potente.<br />

Ni aunque me vea en la postrera hora 1340<br />

me olvidaré de aquel rreýr y hablar,<br />

qu’el dulce son me queda aún bien agora.<br />

Y como el fructo que suele amargar,<br />

que muda su aspereça en gran dulçor<br />

por la virtud qu’el sol costumbra a dar, 1345

Hooray! Your file is uploaded and ready to be published.

Saved successfully!

Ooh no, something went wrong!