Babad Tanah Djawi

Semarang uga wis kaangkat Sunan déning para priyagung akèh, jejuluk
Sunan Paku Buwana.
Anané perang rebut kaprabon iku wiwit ing tahun 1704, tekan tahun 1708.
Marga saka pitulungané VOC. Paku Buwana bisa lestari jumeneng ratu,
nanging miturut perjanjian ing tahun 1705 jajahané VOC. dielar mangétan,
watesé sisih lor Cilosari, ing sisih kidul Cidhonan ing Cilacap.
Sunan Mataram wis ora duwèni wewenang ing atasé tanah Sumenep lan
Pamekasan.
VOC. diwenangké kena sediya prajurit ing Kartasura manèh.
Nalika Kartasura ditekani wadyabala Walanda, Sunan Mas lolos mangétan
mundhut pitulungan marang Untung Surapati.
Ing tahun 1706 prajurit VOC. kang disénapatèni Knol nempuh ing Bangil,
yaiku bètèngé Untung Surapati kang santosa dhéwé.
Ing Bangil bedhah, nanging Untung Surapati ora kecekel, mung baé amarga
ketaton ora antara lawas mati.
Ing tahun 1707 ana prajurit VOC. nglurug mangétan manèh merangi para
anaké Untung Surapai kang mbiyantu Sunan Mas.
Ing tahun 1708 Sunan Mas asrah bongkokan marang Knol, nuli kakéndhang
menyang Ceylon.
Ing tahun 1719 Paku Buwana I séda, njalari perang rebut kaprabon kang
kapindho.
Para sadhèrèke Sunan anyar Prabu Mangkurat IV padha mèrèkaké nganti
nganakaké perang.
VOC. mitulungi marang Mangkurat IV. Para panganjuré kraman padha
dibuwang menyang Ceylon utawa menyang jajahan Compagnie ing Afrika
sisih kidul (Kaapkolonie).
77