U - Euskaltzaindia

Pedro Juanen onddoa
Airea: (107) edo beste ongi joan den edozein
Hala beharrak manaturikan, iragan arrats batian,
gaua pasatu behar izan dut haritz haundi baten pian;
laguntzatnituela xakurra eta makila aldian,
manta ohetzat eta arbola erro bat buru azpian.
Ene ustian han etzen deusik salbu zeruan izarrik,
bainan ohartu nintzen segidan ez nindagola bakarrik;
larrapottiak alde orotan ari kirrik eta kirrik,
ene ohoretan ari ziren ez dut batere dudarik.
Nitarik hurbil apotzar batzu hasi ziren kluk eta kluk;
erraiten zuten: «Ez izan beldur, gu ere auzuan gaituk».
Igelak ere entzuten ziren kantuz karrak eta kurruk,
erranez: «Kantu hauek guziak hire ohoretan dituk».
Etsaiak ere izaten dira uste gabeko lekutan,
nik ere batto izaki nere haritzaren adarretan:
hu hu huka huntza ari handik aski desafio txarretan;
«Arrotza haiz hi, habil hemendik!» oihuka erraiten zautan.
Ari nintzela desafio ta kantu guzien aditzen,
batere uste gabetarikan hantxetan lokartu nintzen;
azpitik gora pusaka ari lurretikan zerbait bazen,
bainan lo eta amentsetarik ez nuen pentsatu zer zen.
Gero iratzartzen hasi nintzan argiaren urratzian,
oilar kantu ta kurrukurruiak aditu nituenian;
xoriak ere ari arbolan kantuz omore onian,
erraiten zuten: «Jeiki behar duk, ta ez egon hor lurrian».
65