U - Euskaltzaindia

Bi mutxurdin baziren, ta hirugarrena? ...
Hura zen donadua ta Gilen izena;
Ondarrolarra zela gero laugarrena,
soinu jotzaile ona, jotzen nahi zena;
bostgarrena apeza, hark daut eman pena.
Handikan joan nintzen segidan zerura
han San Pedrok galdatu «Zer duk arrangura?»
«Luzaidarrak tut falta, hemen ote dira?».
Erran zautan behala: «Sar hadi bamera
ikusteko hiaurrek hemengo manera».
Lista bati so in zion ta erran behala
«Badituk pasaturik hirur ehun mila».
Arropak, zetak, eta urre ta xingola,
okupatiak ziren, kusi dut behala,
otoitzian ai ziren oro umil umila.
Luzaidarrek trublia mundu huntan dute:
frantsesak ote diren Espainian uste;
Frantzian zonbat aldiz galdatzen dakote:
«Español tzar horiek zertan zabiltzate?».
Bainan orotan duzte halaik ere maite.
Ondarlak ere ez du arrangura falta,
jendia bai han ona ta leku xarmanta;
luzaidartzat dauzkate Amegi'rat juan'ta,
Luzaideri baita're ezin ontsa junta,
bien artian dago iduri baxtarta.
Aments egile hau zen Ondarlako bera,
ibilirik badu han anitz tira bira;
ezin bestiak handik ereman kanpora,
haren gogo bihotzak hala're ardura,
Luzaide'n, Amegi'n ta Ondarrola'n dira.
(P.J. Etxamendy-ren esku-idatzietatik) (1973)
(Príncipe de Viana, 1974-IV)
88