La Protseso kontraw Jesuo el Nazaret - Universala-esperanto.net

La plej fama inter judaj historikistoj, Flavius Josephus, kiu tŝeestis tiun miseventon,
atestis esplitse: “Kiam la *proikyristo
Festus mortis kaj dawris iom da tempo džis lia
postsekfanto Albinus alvenis, ŝajnis oportuna
situatsio al la grandpastro Ananus, filjo de Anna,
kunvoki la Sanhedrinon {por mort-kondamna
protseso}. Li do aperigis non Jacobus, frato de
Jesuo, kiun iuj nomizas Mesio, kaj kelkajn aliajn,
kaj kondamnis ilin al mortigo per ŝtonžetado {la
traditsia juda kutimo por iun eksekuti}. Tŝiuj sadžaj
viroj kaj striktaj fideluloj pri la ledžaro, kiuj lodžis en
Jeruzalemo, ege malaprobis tiun faron. Kelkiuj etŝ
irsertŝis non Albinus, kiu jam estis ekirinta de
Aleksandrio, por lin averti kaj atentigi ke Ananus
havis neniun rajton kunvoki la Konsilianaron tiu-
Flavius Josephus
(37-100 PD)
tsele, sen lia konsento. Albinus estis fatsile konvinkebla kaj li, en kolero
kontraw la tŝefpastro, sendis al tiu leteron ke li pro tio punatos.” Tiu-tŝi
okazintažo kaj tiu-tŝi atestažo montras ne refuteble ke, en la okuloj de
Flavius, kaj aliaj sadžuloj de la gento, obeantaj al la roma ledžaro, ilia rajto
pri vivo aw morto estis tute perdita.
Sed estis ne nur la Sanhedrino kiu tŝagrenis pro tiu perdo; la tuta juda
popolo partoprenis. Ne mirige do, ke iuj rabenoj elpensis fabelojn por mildigi
la teruran baton al sia natsia fiero pri suverenetso. Ili kredigis ke la
Sanhedrino en realo tamen ankoraw disponis la grandan juran rajton.
Unue, diras ili, estis ne la Romenoj kiuj forprenis džin. Estis la Asembleo
mem, kiu pensis oportune senigi sin de dži dum kelka tempo, tŝar: “La sanhedrinaj
membroj, konstatante ke la nombro da murdantoj estis tielege
kreskinta en Israelujo, ke idžis maleble kondamni ilin tŝiujn. Ili rezonis ke
estus avantadže siedžadi en alia ejo, por plu ne devi kondamni al morto.”
[Talmudo de Babilono “Pri Idoladorado”,8]
Due, etŝ Maimonides en sia “Bazledžaro de la Sanhedrino” asertis: “Kfardek
jarojn avan la detruo de la dua templo {tiu de Herodes}, tŝesis mortverdiktaj
protsesoj en Israelujo, kfankam la templo ankoraw staris {kaj ties judžejo}.
Okazis tio tial ke multaj Anoj de la Sanhedrino formigris kaj plu ne siedžis
en la salonego de tajlitaj ŝtonoj.”
Tria inventita motivo por la tŝeso, same neniel konfirmita historike, sed iom
pli lerta, estus la jena: “La membroj de la Konsilio estis alprenintaj detsidon
proklami neniun mortverdikton tiom longe kiom la patrolando sin trovos sub
romena jugo kaj la filjoj de Israel estos minatsataj.” — “Sendi al kulmina
torturo iun filjon de Abraham en tempo kiam Judaujo estis komplete
invadita kaj tremis sub la marŝado de romenaj legioj, estintus fari insulton
al la maljuna sango de la prapatroj ! Tŝu ja la plej malinda Israelido, etŝ se
18