La Protseso kontraw Jesuo el Nazaret - Universala-esperanto.net

ažoj. Kiel erarvojantaj uloj ili estis brulmarkitaj per la indigna profeta eldiro
de David [Psalmo 58,13]: “Ili tiel malnoblidžis ke ili idžis similaj al la bestoj,
kiuj ne havas sadžon.” Ne pensu ke ni opinias tiel kun la sola intentso pruvi
ke Sadukanoj aw Epikuranoj multenombris en la Sanhedrino. Vidu, kiam la
apostolo Paulus, kelkajn jarojn post la fifama protseso, devis siavitse aperi
antaw ili, li lerte stipovis elprofiti la doktrinajn malakordojn de la Asembleo
[Agoj 23,6]: “Fratoj, mi estas Farisajo kaj filjo de Farisajo. Estas pro espero je
estontetsa vivo kaj revivigo de la mortintoj, ke oni volas kondamni min.”
Apenaw estis li tion dirinta, ke ekbruegis disputado inter Farisajoj kaj
Sadukanoj. Tŝiuj sin levis, tŝiuj parolis samtempe, tiuj-tŝi por la kredo je
revivigo, tiuj-ti kontraw la kredo. Estidžis konfuza miksbatalo de riprotŝoj
dum kiu la akuzito ne rimarkate foriris. Jen klara demonstro pri la reganta
mensostato tŝe viroj fiherezaj sed investitaj por judži pri aplikado de la
mosea ledžaro. Al tiu materiisma istaro de la Tŝambro de Pliadžuloj faris
kontraston almenaw du justuloj, la supre mentsiitaj Nikodem kaj Josef el
Arimathea, analoge kiel iam Loth meze de la lodžantoj de Sodomo.
Bone, ni do nun resumu la tŝapitron:: Pli ol duono de la membroj de la Synhedro
estas ekkonebla kaj inter tiuj preskaw tŝiuj tŝefpastroj el la tempo de
Jesuo. La fimorala stato de tiu plimulto sufitŝas por avanvidi kia estos la
rezulto de la protseso kontraw Jesuo, jam avan komentso de la debatoj.
Kia alia ja povis esti la verdikto tŝe la unua Tŝambro de Tŝefpastroj, konsistanta
el viroj degenerintaj, ambitsiaj, intrigemaj. Tiu pastraro plejparte estis
farisaja kun menso fermita, alte taksante sian eksteran aperon, kun devotetso
turnita tute al si mem, malestima al tseteruloj, kaj glorigante sian
postenon. Ili kredis sin neeraripovaj kaj senriprotŝaj, ili ja atendis la Mesion,
sed Mesio kiu distretus tŝiujn iliajn malamikojn, subigus tŝiujn popolojn de
la mondo al ili, kaj santige konfirmus tŝiujn *proiskriptojn per kiuj ili kromŝardžis
la Ledžojn de Moseo. Sed la viro, kiun ili judžos, tute male senmaskigis
ilian ŝajnpietson kaj difektis la altan estimon kiun ili džuadis. Li
kuradžis foržeti la regulojn de ili elpensitaj kaj levitaj super la Ledžaro, kaj li
intentsis etŝ abolitsi la eksterledžajn impostojn kiujn ili pezigis sur la popolo.
Tŝu tio ne pli ol sufitŝus por proklami lin kulpa en iliaj okuloj kaj inda je
morto ? [Mateo 6,2,5 9,11,14 – 12,2 – Luko 5,30 – 6,2,7 – Johano 9,16 – Talmudo
“Sententsoj de la Patroj” 1,16 – Flavius “Antikfažoj” 17,2,4 – 18,1,3]
Kia alia ja povis esti la verdikto tŝe la dua Tŝambro konsistante el Egzegezistoj
sin mem admirantaj ? Tiuj Instruistoj revadis pri Mesio kiu kfazaw nova
Salomon ebligus al ili fondi en Jeruzalemo kleran akademion kiu altirus
tŝiujn redžojn de la mondo, kiel iam la redžinon Hatŝepsut el Edžiptujo. Sed
la viro, kiun ili judžos, kaj kiu pretendas esti la Mesio, awdatsas beatigi
homojn kun mensa humiletso. Liaj ditŝiploj estis nur senstiaj fiŝistoj, varbitaj
džis en plej opskuraj anguloj de la lando. Liaj paroloj, kun defia simpl-
36