Adversus Marcionem.pdf - Testi Elettronici

300 TERTULLIAN IV. 10
tantum hominis, meum concedis; si neque patris hominis , 3 ergo nullius hominis est filius, et necesse est mendacium
admiserit, qui se quod non erat dixit. [9] Unum potest angustiis tuis
subvenire, si audeas aut deum tuum patrem Christi Hominem
quoque cognominare, quod de aeone fecit Valentinus, aut virgi-
nem hominem negare, quod nec Valentinus quidem fecit. Quid
nunc, si ipso titulo filii hominis censetur Christus apud Danielem?
Nonne sufficit ad probationem prophetici Christi? [10] Cum enim id
se appellat quod in Christum praedicabatur creatoris, sine dubio
ipsum se praestat intellegi in quem praedicabatur. Nominum
communio simplex, si forte, videri potest, et tamen nec Christum
nec Iesum vocari debuisse defendimus diversitatis condicionem
tenentes. Appellatio autem, quod est filius hominis, in quantum
ex accidenti obvenit, in tantum difficile est ut et ipsa concurrat
super nominis communionem. Ex accidenti enim proprio est,
maxime cum causa non convenit eadem per quam deveniat in
communionem. [11] Atque adeo si et Christus Marcionis natus ex
homine diceretur, tunc et ipse caperet appellationis commu-
nionem, et essent duo filii hominis, sicut et duo Christi et duo
Iesus. Ergo cum appellatio propria est eius in quo habet causam,
si et alii vindicetur in quo est communio nominis, non etiam
appellationis, suspecta iam fit communio nominis quoque in eo
cui vindicatur sine causa communio appellationis, et sequitur ut
unus idemque credatur qui et nominis et appellationis capacior
invenitur, dum alter excluditur, qui non habet appellationis
communionem, carens causa. Nec alius erit capacior utriusque
quam qui prior et nomen sortitus est Christi et appellationem filii
10. 3 addendum putabam
10. i cf. Dan. 7: 13
302 TERTULLIAN IV. 10
hominis, Iesus scilicet creatoris. [12] Hic erat visus Babylonio regi in
fornace cum martyribus suis quartus, tanquam filius hominis.
Idem ipsi Danieli revelatus directo filius hominis veniens cum
caeli nubibus iudex, sicut et scriptura demonstrat. [13] Hoc dixi suf-
ficere potuisse de nominatione prophetica circa filium hominis.
Sed plus mihi scriptura confert, ipsius scilicet domini interpreta-
tione. Nam cum Iudaei solummodo hominem eius intuentes,
necdum et deum certi, qua dei quoque filium, merito retractarent
non posse hominem delicta dimittere, sed deum solum, cur non
secundum intentionem eorum de homine eis respondit habere
eum potestatem dimittendi delicta, quando et filium hominis
nominans hominem nominaret? nisi quia ideo ipsa voluit eos
appellatione filii hominis ex instrumento Danielis repercutere, ut
ostenderet deum et hominem 4 qui delicta dimitteret; [14] illum scilicet