Bloed Zweet & Tranen

De Nederlandse sporthal is lelijk, bedompt en zweterig en zelden een visitekaartje
voor de sport. En dat is helemaal niet nodig, betoogt Kitty van der Linden.
Sport is lelijk
We hebben er afgelopen zomer
weer allemaal van kunnen
genieten. Spannende wedstrijden,
mooie overwinningen, gouden medailles,
prachtige openingsceremonie en
fantastische gebouwen met het Nationaal
Stadion van Peking, ofwel het
Vogelnest, als boegbeeld van architectuur
in de topsport en de Olympische
Spelen.
Ongetwijfeld zijn er weer veel mensen
geïnspireerd geraakt om te gaan sporten,
bijvoorbeeld hockey na de gouden
plak van de dames, of waterpolo, judo,
volleybal of basketbal.
De sportinspanningen die dan volgen
zijn niet te vergelijken met topsport en
behoren dan ook tot wat we de Nederlandse
breedtesport noemen. En breedtesport
is heel wat anders dan topsport.
Geen mooie stadions of sportarena’s,
lang niet altijd goede sportfaciliteiten,
alles loopt uitsluitend dankzij de vele
vrijwilligers en speelt zich af in de
vreemdste en verste uithoeken van
het land. Ik heb me destijds niet laten
inspireren door de Olympische Spelen,
maar heb wel jarenlang intensief
gesport. Geen topsport, gewoon een
regionale zaterdagcompetitie volleybal.
Twee keer in de week twee uur trainen
en zaterdag competitie. Helaas kan ik
niet putten uit ervaringen in de regio
Amsterdam, maar de situatie hier wijkt
ongetwijfeld nauwelijks af van die in
Zuidwest Nederland.
Wie in de regionale competitie speelt,
doet de meest uiteenlopende gemeenten
aan. Ik reisde weekend aan weekend
van Rotterdam naar Goes en van Groot
Ammers tot Zundert. Elke keer is het
weer zoeken naar de sporthal van de
desbetreff ende vereniging. Sporthallen
zijn te vinden op oude industrieterreinen,
in oude veilinghallen, aan de rand
van een jaren zestig-wijk of juist in het
midden van een jaren zeventig-bloemkoolwijk,
naast scholen of universiteiten
en af en toe bij het sportpark tussen de
voetbalverenigingen.
Dichte doos
Een sporthal is te herkennen aan de
dichte gevels bekleed met golfplaat en
een hoogte variërend van 9 tot 12 meter.
Een sporthal wil zich nog wel eens
verschuilen tussen aangeplant struweel,
of andere moeilijk te defi niëren
bosschages. In beide gevallen draagt de
aanblik van het gebouw niet bij aan een
prettige uitstraling in de buurt of dan
toch op z’n minst een algemeen gevoel
van veiligheid. Het parkeren bij een hal
geschiedt op een lukraak, aangelegd
Bloed, zweet & tranen | 73