Bloed Zweet & Tranen

Bloed, zweet & tranen
of: Ode aan de Zuidzaal
Ik heb veel uren van mijn bestaan als
toproeier doorgebracht op de Bosbaan.
Dat was nog voor de verbreding.
De meeste uren trainden we op het
water, maar voor alternatieve trainingen
en fysiologische testen weken we uit
naar de Zuidzaal onder de toenmalige
tribune. Geen olympisch trainingscentrum
met state-of-the-art-apparatuur,
maar een schimmig zaaltje volgestouwd
met ergometers en roestige gewichten.
Hier vonden wekelijks lactaatmetingen
plaats: na een intensieve test op de
ergometer werden wij in onze oren
geprikt en werd een druppel bloed
opgevangen om te bepalen hoe
verzuurd onze spieren waren. Ook nam
de bondsarts hier buisjes bloed af om
onze bloedwaarden te laten testen. Bij
één van die afnamen trok het bloed
letterlijk weg uit mijn hoofd en ging ik
onderuit. Ik kwam weer bij tussen de
ergometers op een koud matje op de
grond.
Het zweet droop er letterlijk van de
ramen. Elkaar afwisselend werkten de
mannenselectie en de vrouwenselectie,
zowel licht als zwaar, hier hun trainingen
op de ergometer af. Anderhalf
uur beuken op een ergometer zonder
goede ventilatie. De beperkte ruimte
was bovendien geen belemmering om
zoveel mogelijk roeiers tegelijkertijd te
laten trainen. Een bron ook van ziektekiemen,
zeker in de winterperiode. Voor
sporters die toch al de grenzen van hun
fysiek opzoeken, niet de meest gezonde
omgeving.
Vele tranen zijn hier ook geplengd.
Tranen na selectiegesprekken als de
bondscoach had bepaald wie wel en wie
niet de boot zou bemannen. Alles of
niets, tranen van vreugde en tranen van
verdriet. Carrières werden hier gemaakt
en gebroken.
De Zuidzaal stond ver af van wat een
topsporter nodig heeft: het was er te
klein, te bedompt en te smerig. Maar
we moesten het er mee doen, er was
niks anders. Ondanks alles hebben we
in de Zuidzaal toch ook de basis gelegd
voor latere prestaties. Een accommodatie
topsport onwaardig, maar toch
ook een monument van bloed, zweet en
tranen. �
Nelleke Penninx
Bloed, zweet & tranen | 95