Bloed Zweet & Tranen

parkeerterreintje. Meestal pal voor de
deur, soms ook achterom en een enkele
keer wordt in de wijk zelf geparkeerd.
Als de auto staat, is het zoeken naar de
ingang. Dat is vaker dan je zou verwachten
nog een hele toer. De ingang
zit niet altijd op de meest logische plek
en als de sporthal onderdeel is van een
groter complex dan is de hal te bereiken
via een – soms nogal onopvallende –
achterdeur. Binnenin de sporthal kan
het voorkomen dat er geen kantine is of
dat deze – nog – gesloten is. De kleedkamers
zijn soms alleen buitenom te
bereiken en soms alleen via de sportzaal,
waar op dat moment ook wedstrijden
worden gespeeld. De douches en de
toiletten laten zich raden. De zaal zelf
kan gaten in de vloer hebben of het dak
kan lekken. De luchtafvoersystemen
lijken per defi nitie in tanende staat
te verkeren. De tribunes zijn soms
provisorisch aangebracht of wat ook
voor komt is dat het publiek in de zaal
74 | Nieuwe Openingen 7
zelf staat.
De nieuwere hallen, te vinden op de
sportparken aan de rand van het stedelijk
gebied, hebben qua interieur wel
vaak goede faciliteiten. Kantine, vloer
en kleedkamers zijn schoon en netjes.
Het uiterlijk blijft echter vergelijkbaar
met een willekeurige bedrijfshal: een
dichte doos bekleed met golfplaat en
het parkeren gebeurt ernaast. Daar zijn
de huidige budgetten op gebaseerd. Elk
ander materiaal, elke andere oplossing
die een betere inpassing van een hal in
een stedelijk gebied toelaat moet uit
een ander potje komen.
Algemene conclusie: de Nederlandse
sporthal is lelijk, bedompt en zweterig,
het is zelden een visitekaartje voor de
sport. Een sporthal heeft het uiterlijk
van een bedrijfshal en zou daarom ook
beter passen op een bedrijventerrein.
Toch wordt sport planologisch nog
vaak in groengebieden geplaatst, of als