Download - AM

Ellen Masselink
Het is letterlijk een vlak begrip, net zo vlak als dit landje zelf.
Het gaat erom dat je op zoek gaat naar gezamenlijke doelen,
dan gaat het pas echt ergens over.
Ik zie het in de praktijk bij een gebiedsontwikkeling van
Rhoon waar ik bij betrokken ben, ’t Buijtenland. Het gaat
daar onder meer om natuurcompensatie voor de aanleg van
de Tweede Maasvlakte. Ik zit daar de Tafel van Borging voor,
waar alle betrokken partijen bij zijn aangeschoven. Bij alles
wat we doen geldt: probeer aan te sluiten bij het gebied en
wat daar leeft. Door in een gebied in te grijpen beroof je
mensen soms van hun eigen perspectief op de toekomst, dat
zorgt voor grote onzekerheid. Als je je niet kunt inleven in
die emotie en gaat roepen tegen mensen dat ze “ook elders een goede plek kunnen
vinden en daar een nieuw bestaan op kunnen bouwen,” dan gaat het mis. Mensen
voelen zich dan volstrekt overvleugeld en gaan een muur opwerpen. Op een aantal
plekken in Nederland lukt het niet om dat gesprek op een goede manier te voeren.
Dáár moeten we dus vooral in investeren. Je moet luisteren waar mensen voor
staan en waar ze voor gaan.’
Masselink ‘Hoe kunnen we dat doen? Hoe kunnen we mensen leren de ander oprecht
serieus te nemen?’
Dekker ‘Ik zat laatst in een jury voor een prijs voor gebiedsontwikkeling en toen
hebben we bedacht: laten we de winnaars een masterclass aanbieden. Daarbij werd
iedereen gedwongen in elkaars rol te kruipen. Dat werkte enorm inspirerend. Het
is de eerste stap op weg naar een andere samenwerking.’
De rol van de ontwikkelaar:
wat kan er beter?
‘Wellicht moeten we ons als ontwikkelaars meer profileren
in Den Haag en net als de banken aangeven: wij willen veranderen,
help ons daarbij.’
Masselink ‘Kijkend naar een bedrijf als AM: wanneer je die andere manier van denken
en werken transponeert naar een ontwikkelaar, wat moeten we dan doen?’
Dekker ‘Investeer in je projectleiders; dat zijn toch de mensen die de gebieden
in gaan. En zorg er dan voor dat ze niet alleen goede inhoudelijke kennis meebrengen,
maar ook het gebied gedetailleerd kennen. Dan voelen ze zich ook veel
zekerder in de omgang met bewoners en andere belanghebbenden. “In wat voor
omgeving bevinden we ons hier?”, dat moeten ze zich afvragen. In plaats van: “We
zetten het hier wel even neer en gaan dan weer.” Hoe meer je investeert in die
voorkant, hoe effectiever je bent in het proces dat volgt. Bij de Tweede Maasvlakte
heb ik gezien dat het werkt. In het convenant is het heel helder verwoord: we
nemen iets af van de zee, dat moet gecompenseerd worden op het land. De voortgang
van het project wordt bijgehouden en twee keer per jaar komen we bij elkaar
om dat te bespreken. Heel essentieel: we bezoeken de gebieden – bijvoorbeeld
de nieuwe duinen die bij Hoek van Holland worden aangelegd – en kijken ter
plekke wat er gebeurt. Dan spreek je de mensen en ontstaat er een gezamenlijk
enthousiasme. Vanuit die begeestering kun je meer bereiken.’
Masselink ‘Wij worstelen daar nog mee, welke taal te spreken.
De projectleiders zijn de vooruitgeschoven posten in het
veld, maar op kantoor zijn ook managers aan het werk die –
terecht – op zaken als rendement sturen. Hoe past de attitude
van “buiten” op het achterliggende bedrijf, dat is puzzelen.
Maar ik zie dat ook breder, bijvoorbeeld in het achterblijven
van impulsen vanuit Den Haag om de sector aan de gang te
krijgen. Blijkbaar sluit onze taal niet goed aan bij de politici
en beleidsmakers aldaar. Ik zie tenminste geen impulsen
vanuit het Rijk die vergelijkbaar zijn met de premiekoopregelingen
van eind jaren tachtig, waarmee de koopsector weer
draaiende werd gekregen. Er wordt wel erkend dat de bouw
een grote spin-off in economisch opzicht heeft, maar daar
blijft het bij.’
14 inspiring space inspiring space 15