Poenae sunt servanda - DSpace at Open Universiteit

2 Hoofdstuk 2 De ILO en haar verdragen
2.1 Inleiding
Enkele hervormers ontwikkelden eind achttiende eeuw de idee dat internationale wetgeving de
arbeidsomstandigheden zou kunnen verbeteren. In het begin werden hun voorstellen weinig enthousiast
ontvangen, maar gaandeweg kregen deze denkbeelden steeds meer bijval. Uiteindelijk kaartte Zwitserland
het vraagstuk aan en ontstonden verschillende initiatieven, waaruit op den duur de ILO is voortgekomen.
In dit hoofdstuk zal ik kort de historische achtergrond van de ILO bespreken en daarop volgend de
structuur van de ILO en haar organen. De regulerende - en toezichthoudende functies die de ILO heeft,
worden in een aparte paragraaf behandeld (§ 2.4). Deze wordt gevolgd door een paragraaf over de
doelstelling van de ILO(§ 2.5). Tenslotte zal ik aandacht besteden aan de ILO-verdragen (§ 2.6) en de
wijze waarop deze in de Nederlandse rechtsorde doorwerken (§ 2.7).
2.2 Historische achtergrond
Het concept van internationale regulering van arbeidsomstandigheden voert terug tot het begin van de achttiende
eeuw. Deze gedachte trok aanvankelijk weinig belangstelling, hoewel de interesse geleidelijk toenam. Onder invloed
van de Eerste Wereldoorlog werd het principe op den duur verwezenlijkt in de oprichting van de ILO.
De idee van internationaal gereguleerde arbeidsomstandigheden is afkomstig van de hervormers Jacques Necker
(1732-1804), Robert Owen (1771-1858) en Daniel Le Grand (1783-1859). Owen, de Schotse eigenaar van een
katoenmolen, maakte zich hard voor de instelling van een Labour Committee en drong daarop aan tijdens het
Congres van Aken (1818). Zijn initiatief werd, evenals dat van Necker en Le Grand, weinig enthousiast onthaald.
Met name Le Grand pleitte voor internationale wetgeving op arbeidsrechtelijk gebied. Zijn verrichtingen kunnen
worden beschouwd als voorloper van het werk van de ILO. 73
Het vraagstuk omtrent internationale arbeidsomstandigheden werd voor het eerst officieel in 1855 door
Zwitserland aan de orde gesteld. Langzaam maar zeker groeide de maatschappelijke interesse voor deze kwestie.
Uiteindelijk vond op initiatief van Keizer Wilhelm II – die hiermee de Zwitsers naar de kroon stak 74 – de eerste
Internationale Arbeidconferentie plaats te Berlijn. Twee weken lang werd intensief gedebatteerd over verbetering
van de arbeidsomstandigheden. Ondermeer werd de stelling ingenomen dat het wenselijk was om vrouwen en
kinderen onder de 14-jaar, in beginsel niet toe te laten tot het werk in de mijnen. Ook zou voor alle arbeiders
maximaal een zesdaagse werkweek moeten gelden. 75 Twee conferenties volgden daarop in 1897 te Zurich en
Brussel, en in 1900 ontstond The International Association for Labour Legislation, waarin verschillende nationale
afgevaardigden op vrijwillige basis verenigd waren. Onder deze afgevaardigden bevonden zich hervormers,
economen, leden van de arbeidersorganisaties en ministers. 76 Korte tijd later opende het eerste International Labour
73 International Labour Office 1995, p. 13-14.
74 Howard-Ellis 2003, p. 209.
75 International Labour Office 1995, p. 18.
76 Howard-Ellis 2003, p. 210.
19