Wil helm Büsch

i o. ... als schuld en nalatigheid ons vergezellen? 173
realiteit is en datje zonde ook niet ongedaan kunt maken.
Ik had een prachtvader, met wie ik een bijzonder fijne band
had. Op een dag was ik juist op het zolderkamertje van ons
huis met een examenopgave bezig, toen hij van beneden
riep: 'Wilhelm!' Ik richt mijn hoofd even op en vraag aan
mijn vader: 'Wat is er aan de hand? Is er brand?' Dan zegt
hij: 'Ik moet even naar de stad. Ga je met me mee? Met z'n
tweeën is toch gezelliger!' 'Ach, pa/ roep ik naar beneden,
'ik ben juist met een belangrijke examenopgave bezig. Het
komt mij nu slecht uit' 'Dan ga ik alleen,' zegt hij. Veertien
dagen later is hij dood. En nu was het bij ons de gewoonte
dat het lichaam thuis opgebaard werd en dat wij als zonen
afwisselend de wacht hielden bij de geopende kist. Het
is nacht, alles is stil. Iedereen slaapt Opeens schiet mij te
binnen hoe mijn vader mij veertien dagen geleden had gevraagd
mee te gaan naar de stad. Maar ik had nee gezegd! Ik
kijk hem aan en zeg: 'Ach, vader, vraag het mij nog een keer!
En al wilt u dat ik honderd kilometer met u mee ga, dan ga
ik met u mee!' Maar zijn mond blijft stom. En dan ontdek
ik: die kleine onvriendelijkheid is een akelige realiteit, die
ik tot in alle eeuwigheid niet meer ongedaan kan maken.
Wat denkt u, hoeveel schuld is er in ons leven, hoeveel
nalatigheid?! Hoe redden wij het in het leven, als schuld
en nalatigheid ons permanent vergezellen? Zonder vergeving
van zonden weten wij eigenlijk niet hoe we moeten
leven!
En bij het sterven? Hoe is het daarmee? Wilt u al uw
schuld meenemen naar de eeuwigheid? Ik heb mij dikwijls
voorgesteld hoe dat zal zijn. Ik ben er inmiddels niet meer
zo ver vanaf. Ik houd misschien nog één geliefde hand vast
En dan komt het ogenblik waarop ik ook die moet loslaten.