Gebrekkige indicatiestelling en samenwerking bedreiging voor ...

Pagina 14 van 72
Inspectie voor de Gezondheidszorg
2.4 Netwerk rond LVG-cliënt diffuus en ongestructureerd
In het verleden zijn er veel initiatieven tot samenwerking geweest, maar die hebben
(nog) niet geresulteerd in een samenhangend netwerk waarin de partners op de
hoogte zijn van elkaars initiatieven. Het verbeteren van de onderlinge samenwerking
tussen verschillende hulpverleners door te protocolleren en te structureren
zagen zorgaanbieders niet als oplossing voor de gesignaleerde problemen. Zij waren
bevreesd voor bureaucratisering en extra lasten. Persoonlijke netwerken en goede
relaties vonden zij meer bepalend voor succes in de samenwerking dan het maken
van schriftelijke afspraken. Een uitzondering werd gemaakt voor het vastleggen van
ieders verantwoordelijkheden, inspanningsverplichtingen en regieafspraken op
bestuurlijk niveau.
Zorgaanbieders evalueerden slechts 13% van de gemaakte afspraken. Door het
ontbreken van protocollen, richtlijnen en evaluaties was er geen sprake van borging
van kwaliteit van zorg.
2.5 Risico van ondersignalering medische problemen door gebrekkige
communicatie
De afwezigheid van een gemeenschappelijk dossier gevoegd bij de constatering dat
er over diagnostiek en behandeling beduidend minder gecommuniceerd wordt in het
netwerk dan over begeleiding wijst op een informatiehiaat bij de behandelende en
begeleidende zorgaanbieders en daarmee op het risico van ondersignalering van
medische problemen bij de LVG-cliënt.
Communicatie en informatieoverdracht tussen netwerkpartners vindt wel plaats over
individuele cliëntgebonden afspraken, maar over de onderlinge samenwerking wordt
nauwelijks gecommuniceerd. Partners bepalen zelf welke informatie zij delen met
één of meer netwerkpartners. Het risico is groot dat niet iedere netwerkpartner over
de informatie beschikt die nodig is voor het leveren van zijn aandeel in de zorg. De
zorgaanbieders verwerpen de optie van één cliënt één ondersteuningsplan. Het
belangrijkste argument hiervoor was de privacy van de cliënt. De cliëntenvertegenwoordiging
dacht daar echter anders over en was wel voorstander van deze optie.
2.6 Belang ‘LVG-deskundigheid’ als onderscheidende discipline nog teveel
onderschat
Het verschil in paradigma tussen verstandelijke gehandicaptenzorg (VG) en zorg
voor LVG-ers, namelijk stimulering en activering (VG) tegenover grenzen stellen,
structuur aanbrengen en bemoeizorg (LVG), is bepalend bij de beoordeling van de
deskundigheid van de ambulante begeleider. Zorgaanbieders die geen ambulante
begeleiding bieden aan de LVG-cliënt onderkennen dit verschil in referentiekader
nog te weinig, waardoor de LVG-cliënt niet de behandeling of zorg ontvangt die bij
zijn intellectuele niveau en sociale vaardigheden past.
Ook de onderwijsinstellingen bieden nog te weinig specialisatiemogelijkheden op het
terrein van de LVG-doelgroep.
2.7 Veldnorm voor verantwoorde zorg hard nodig
De risico’s die de LVG-cliënt op dit moment loopt op schade als gevolg van het niet
ontvangen van verantwoorde zorg van de zorgaanbieders zijn te groot. Om gericht
te kunnen werken aan het verkleinen van die risico’s en hierop toezicht te houden, is
het nodig normen voor verantwoorde netwerkzorg aan deze cliënten op te stellen.
De resultaten van dit inspectieonderzoek – dat bestaat uit zes stappen (literatuuronderzoek,
prioritering van risico’s, vragenlijst, expertmeeting, instellingsbezoeken,
werkconferentie) – vormen de basis voor een concept Normenkader dat de inspectie
heeft opgesteld (zie hoofdstuk 9). Hierbij is ook gebruikgemaakt van reeds