Gebrekkige indicatiestelling en samenwerking bedreiging voor ...

Pagina 34 van 72
Inspectie voor de Gezondheidszorg
Voorbeeld LVG-poli
MEE-Gelderse Poort heeft - om het hiaat van de diagnostiek op te lossen - een
polikliniek ingericht voor de doelgroep van de licht verstandelijk gehandicapten.
Hierin wordt nauw samengewerkt met gedragsdeskundigen uit de GGZ en de VGsector.
Vanuit de verschillende disciplines diagnosticeert men en geeft men
beleidsadviezen aan LVG-cliënten. Laagdrempeligheid is daarbij het sleutelwoord.
8.1.3 Tegenstrijdige indicatie
Geconstateerd werd dat door het ontbreken van een gezinsindicatie het risico
bestond dat voor de begeleiding van de ouders wel, maar voor de begeleiding van
hun kind(eren) geen indicatie werd toegekend. Dit kwam de hulpverlening uiteraard
niet ten goede.
De noodzaak tot integrale indicatiestelling in geval van LVG-ouders werd breed
onderschreven. Belangrijk was vervolgens dat de meest deskundige instelling hiermee
belast wordt. Dat hoeft niet altijd het BJZ te zijn (zie kader).
Voorbeelden gezinsindicatie
In Drenthe gebruikt men bijvoorbeeld de mogelijkheid van ‘spoedindicaties’ voor
deze gezinnen waardoor de hulpverlener die het gezin goed kent direct de
benodigde hulp in kan schakelen. Vanuit het vertrouwen in deze professionaliteit
worden dan na inschakeling van de hulp ‘de papieren’ in orde gemaakt. Mede
hierdoor lijkt deze provincie de wachtlijsten voor jeugdzorg geheel te hebben
‘weggewerkt’. Constructieve samenwerking en afspraken met de provincie zijn
hiertoe sleutelbegrippen.
In Enschede hebben de wijkcoaches veel bevoegdheden, ook op het terrein van
indiceren. De wijkcoaches blijven niet alleen continue in contact met de cliënt, zij
zijn ook in staat het merendeel van de eerstelijnszorg zelf te geven. Dit maakt
directe zorg mogelijk en verkleint de hoeveelheid verschillende hulpverleners. Zij
schakelen verdere expertise in wanneer dit nodig is. De wijkcoaches krijgen
hiertoe een intensive opleiding. Om deze vorm van continue zorgverlening
wisselend in intensiteit mogelijk te maken, was goede samenwerking van de
netwerkpartners (zij leveren gezamenlijk de wijkcoaches) met goede afspraken
over mandatering nodig.
Diephuis et al. (2007) 3 constateerden in hun ‘Kader voor integraal indiceren’ dat
voor een goede beoordeling van de zorgvraag naar alle levensterreinen gekeken
moet worden. Was begeleiding op meerdere levensgebieden nodig, dan was de
samenhang van deze zorg een randvoorwaarde voor de effectiviteit ervan. Te vaak
moesten cliënten verschillende indicatietrajecten gelijktijdig of volgtijdelijk doorlopen.
Dit betekende voor de cliënt een extra belasting. Integraal indiceren zou daar
een oplossing voor kunnen bieden. Voor het realiseren van integrale indicatietrajecten
maakten de besturen van de indicerende instanties regionale afspraken.
Zij stelden daarin vast hoe zij samenwerkten en de verantwoordelijkheden
verdeelden.
8.2 Risico’s als gevolg van samenstelling en functioneren van netwerk
8.2.1 Versnippering en competentiestrijd
Uit de digitale vragenlijst bleek dat zorgaanbieders gemiddeld met 15 andere
organisaties samenwerkten. Komen et al. (2006) 4 constateerden al dat “veel
instellingen zich bezighouden met de LVG-doelgroep. In het verleden zijn op het