No, 499 13 Maart 1934

krant zou ontgaan. En in die opgewektheid waarmee
hij, na een langen dag van vermoeienis, des nachts er
nog weer op uittrok en van geen rust wilde weten, trokken
ook wij er op uit, onze rust verschuivende naar een
moment, waarop de krant door die rust niet zou worden
geschaad.
Ik herinner mij, hoe ik op een Zaterdagmiddag, toen
Tersteeg en ik behoorden tot de nacht-redactie van het
Handelsblad, hem mededeeling kwam doen van de plotselinge
ongesteldheid van den derden collega in die
nachtploeg, zonder wien het werk in den komenden
nacht — er moesten drie bladen worden gemaakt, wat
in dien tijd voor de ochtendéditie een heele opgaaf was
— wellicht te zwaar zou worden, met het oog waarop
ik Tersteeg kwam vragen, of geen vervanger voor den
absent moest worden ontboden. Maar hij wees het vragen
van een derden man onmiddellijk gedecideerd van
de hand. „Jij en ik beginnen eenvoudig twee uur eerder
en wij werken van nacht dubbel zoo hard als anders,
begrijp je dat? Prachtig, dan knappen wij met ons tweeën
de zaak wel op. Het halen van een remplacant is wel
drommels makkelijk; moeilijker is, het zónder hem te
doen. En daarom kiezen wij het laatste." Er werd dien
nacht rond twaalf uur aan één stuk gewerkt en de pers
draaide op tijd. Toen wij in het eerste glanzen van den
Zondagmorgen naar huis wandelden, alsof er niemendal
was gebeurd, zei Tersteeg: „Zie zoo, na het pleizier van
zóó'n nacht is de dag die komt, dubbel schoon". En de
jongere collega, die naast hem ging, erkende in het voorbeeld
hem gegeven: de verrukking van den arbeid, die
buitengewone inspanning had geëischt. Aangepakt zonder
overwegen. Direct, toen die arbeid gevraagd werd.
Wat heeft hij het ons dikwijls gezegd: alsjeblieft niet
praten over iets, maar dat iets liever dadelijk doen. Daar
heeft de krant méér aan dan aan woorden.
Hij heeft ons wel bewaarheid:
Rustloos werken, vroeg en laat.
Heiige wet van 't leven;
Vrij en blij maakt eerst de daad,
Blijf naar 't hoogste streven.
Ik hoor hem nög vragen, als wij, verslaggevers 's
avonds met onze copie binnen kwamen: „Sta je voor
de volle honderd procent in? Drie regels moeten even
nauwkeurig zijn als een heele kolom. Denk er om, de
krant heeft recht op al je tijd. Niet zeuren, over wat je
DE J O U R N A L I S T 33
zélf graag zou willen. Dan moet je het krantenleven niet
ambieeren."
Hij heeft ons dikwijls z'n vlijm-scherpe critiek niet gespaard.
Hij kon de dingen ongezouten zeggen. Despaanders
vlogen er dan over en weer af. Maar achter die
laaiende heftigheid wisten wij allemaal den kerel, waarin
een onbetaalbare kameraad school, het prachtige voorbeeld
van werklust en arbeidsliefde, die geen grenzen
kende.
Na 1907 gingen onze wegen door wisseling van woonplaats
uit elkander.
Maar Tersteeg liet nu en dan merken: moeten wij
elkaar weer niet eens ontmoeten?
De dood een einde?
Weineen. De dood is voortzetting.
Voortbouwen aan wat wij over-krijgen, van hen, die
ingaan tot de rust der eeuwen.
A. C. ROCHAT.
III.
Volkomen onverwacht kwam Zaterdag 17 Februari
tegen het middaguur op de redactie van het Handelsblad
het telefonisch bericht, dat Tersteeg gestorven was. Een
mededeeling, die er ontsteltenis en ontroering bracht,
want wel wisten we, dat Tersteeg zwaar ziek lag en
vreesden wij zelfs, dat hij nooit meer tot werken in staat
zou zijn, maar dat deze ziekte zoo snel en zoo plotseling
een einde aan zijn leven zou maken, had geen onzer
kunnen denken.
In den vroegen ochtend van Maandag 5 Februari was
Tersteeg ingestort. Hij kon mij toen nog telefonisch een
enkele aanwijzing geven voor de bestuursvergadering
van de A. P. van dien dag, en reeds dadelijk zeide mij
zijn gebroken stem, dat Tersteeg erg ziek moest zijn.
Voor het laatst had ik zijn stem gehoord...
Wij kunnen het ons eigenlijk op dit moment nóch op
de redactie van het Handelsblad, nóch in de A. P. als
volle droeve werkelijkheid voorstellen, dat de chef van
„Binnenland", de voorzitter der vereeniging, is heengegaan.
Want hoe is Tersteeg geweest een voorbeeld
van forsche kracht ondanks het klimmen der jaren, een
man, terecht trotsch, dat hij niet behoefde te buigen
voor den naderenden ouderdom, een en al vitaliteit en
onverzwakt in het dagelijksch leven en werken. Het oog
vol felle tinteling, het woord wel eens zonder breidel,
doch altijd op den man af en recht uit het hart. Collega
Von Balluseck heeft op „Zorgvlied" Tersteeg vergeleken
bij den stoeren zeevader, die op de oude vloot jongmaatjes
wegwijs placht te maken, het type van den zeeman
van ruwen bolster, maar gouden inborst. Ik geloof,
dat dit beeld heel raak is geweest. Tersteeg kon op de
redactie niet zelden met een heftig woord iemand den
goeden weg wijzen, opponeeren tegen wat hem niet aan-
Tersteegs laatste kiek.
Op het Kring-diner bij het 50-jarig bestaan.