blackbox-onderzoek veiligheidshuizen webpublicatie nr. 49 - Oapen

47
levenssfeer van degene op wie de politiegegevens betrekking hebben. Even verderop worden
als voorbeelden genoemd het belang van de bestrijding van jeugdcriminaliteit en de
bestrijding van huiselijk geweld (Kamerstukken 2005/06a). Voorwaarde is wel dat wordt
aangegeven ten behoeve van welk samenwerkingsverband de gegevens worden verstrekt,
alsmede het doel waartoe het samenwerkingsverband is opgericht, welke gegevens worden
verstrekt, de voorwaarden waaronder de gegevens worden verstrekt en de personen aan wie
of de instanties waaraan de gegevens worden verstrekt. De derden die deze gegevens
ontvangen zijn verplicht tot geheimhouding van die gegevens.
3.3.1.4 De wet en het Veiligheidshuis
Als we het hebben over de belangenafweging die de overheid in het geval van
Veiligheidshuizen in het kader van privacy heeft gemaakt kan gesteld worden dat deze zeer
legalistisch zijn: aangegeven wordt dat de verwerking van persoonsgegevens niet in strijd is
met bestaande wet- en regelgeving op het gebied van de bescherming van persoonsgegevens.
Daar waar een belangenafweging echt nodig is wordt verwezen naar bijvoorbeeld de
Commissie-Brouwer daar waar het de registratie van etniciteit betreft of naar het CBP en de
brief die ‘binnenkort’ hierover zal verschijnen. Erg duidelijk voor de praktijk is dat niet,
omdat de praktijk zo geconfronteerd wordt met de open normen die een aparte
belangenafweging vergen. In dat opzicht biedt de overheid de Veiligheidshuizen weinig steun
en zekerheid bij de wijze waarop invulling aan die open normen moet worden gegeven.
Het toetsen of alle Veiligheidshuizen voldoen aan de voorwaarden van de hiervoor
beschreven toepasselijke wet- en regelgeving op het gebied van bescherming van
persoonsgegevens is complex. Niet alleen verschillen de Veiligheidshuizen onderling veel,
ook het aantal (inmiddels 45) is te omvangrijk om een oordeel over ieder afzonderlijk te
vellen. Dat geldt ook voor het grote aantal en de diversiteit van partners die bij een
casusoverleg kunnen zijn betrokken en de veelheid aan regels die van toepassing kunnen zijn.
Wij willen daarom volstaan met het maken van enkele kritische opmerkingen van meer
algemene aard.
De eerste opmerking is dat het niet duidelijk is of, en in hoeverre, de Veiligheidshuizen een
eigen registratie bijhouden. Uit de gesprekken die zijn gevoerd en de diverse gepubliceerde
interviews komt een gevarieerd beeld naar voren. In een enkel geval wordt aangegeven dat
binnen het Veiligheidshuis van iedere cliënt een persoonsdossier of digitale klantenkaart
wordt aangelegd, dat persoonsgegevens, diagnoserapporten, een maatwerkplan en eventuele
voortgangsrapportages bevat. In een ander geval wordt een complete opsomming van
persoonsgegevens gegeven ten behoeve van een zogenaamd ketendossier, inclusief