blackbox-onderzoek veiligheidshuizen webpublicatie nr. 49 - Oapen

duidelijk omschreven. Niet altijd is de verantwoordelijkheid voor de verwerking eenduidig
49
vastgelegd, hetgeen een eis is volgens art. 1 Wbp.
Wat betreft de verstrekking door de vele (verschillende) partijen aan partners als politie en
justitie wordt soms aangegeven dat deze zich beperkt tot zogeheten buitenkant informatie.
Gelet op de doelstelling van een Veiligheidshuis kan betwijfeld worden of deze informatie
zich hiertoe beperkt en of dat wel geoorloofd is. Onduidelijkheid is er ook met betrekking tot
de keuze welke partijen bij het overleg of afhandeling betrokken worden. Naast de vele voor
de hand liggende partijen worden ook partijen genoemd, waarvoor dit minder helder is, zoals
Leger des Heils en kredietbanken. Ook van deze partijen zal steeds moeten worden
aangegeven welke verstrekking noodzakelijk is en waarom dat geoorloofd is. In dat verband
wordt soms een merkwaardige invulling gegeven aan het begrip ‘derde’, in de WBP
omschreven als ieder, niet zijnde de betrokkene, de verantwoordelijke, de bewerker of enig
persoon die onder rechtstreeks gezag van de verantwoordelijke of de bewerker gemachtigd is
om persoonsgegevens te verwerken. Wanneer deze derde vervolgens in een convenant wordt
omschreven als de partij die niet betrokken is bij de integrale persoonsgebonden aanpak, dan
wordt vergeten dat deze partijen meestal ten opzichte van elkaar als derde moeten worden
aangemerkt, waarbij het de vraag is of de vestrekking wel verenigbaar is met het doel
waarvoor de gegevens zijn verkregen.
Een derde opmerking betreft de positie van de betrokkene, zijnde de persoon die in het
casusoverleg wordt besproken. Uit de diverse stukken wordt duidelijk dat ook gegevens
verwerkt worden van andere personen: gezinsleden, vrienden, getuigen, slachtoffers en
kinderen. Gezien de rol die zij spelen in het geheel moeten ook zij onzes inziens als
betrokkenen worden aangemerkt. Er zal voor deze betrokkenen eveneens een grondslag voor
verwerking moeten worden gevonden.
Een vierde opmerking betreft de naleving van de meldingsplicht. Uit het openbare
meldingenregister van het CBP zou kunnen worden afgeleid dat slechts 1 van de 45
Veiligheidshuizen een melding heeft gedaan. Indien Veiligheidshuizen mogelijk twijfelen
over het wel of niet vrijgesteld zijn van deze verplichting tot melden kan verwezen worden
naar een uitspraak van het CBP. In 2005 heeft het CBP in een uitspraak inzake de Werkgroep
Intimidatie in Den Bosch gewezen op de noodzaak van een melding, wanneer een Werkgroep
opgaat in het Veiligheidshuis. “Het CBP ziet de melding van de gegevensverwerking inzake het
Veiligheidshuis graag tegemoet.” (CBP 2005). In elk geval zal met betrekking tot de melding
duidelijker geïnventariseerd moeten worden welke verwerkingen er zoal plaatsvinden, wie als
verantwoordelijke optreedt en wanneer er gemeld moet worden.