Beleid externe veiligheid 2011 - 2015 - Gemeente Heerlen

o nieuwe bijzonder kwetsbare objecten mogen alleen buiten de 100 % letaliteitszone, en bij
voorkeur buiten de 1 % letaliteitsgrens, worden toegestaan.
3.2.8. Risicocommunicatie
Risicocommunicatie gaat zowel over het communiceren met burgers en hulpverleners over risico’s als
over het informeren over risico’s: de veelal met onzekerheden omgeven kans op het optreden van, de
omvang van de gevolgen (effecten) van negatieve consequenties van activiteiten, gebeurtenissen en
processen. We spreken van risicocommunicatie als er (nog) niets aan de hand is. Als er een ramp
dreigt, plaats vindt of direct daarna, dan spreken we van crisiscommunicatie. Deze vorm van communicatie
heeft als doel de rampenbestrijding en hulpverlening zo goed mogelijk te laten verlopen en de gevolgen
van de ramp voor de burgers te minimaliseren.
Risicocommunicatie richt zich op burgers en hulpverleners en gaat over:
- de risicobronnen in hun woon-, werk- en leefomgeving;
- de gevolgen die een mogelijke ramp heeft voor hun gezondheid en welzijn;
- de kans dat zich een ramp voordoet: gevaar en dreiging;
- de maatregelen die het bedrijf en de overheid hebben getroffen om risico te beperken en de gevolgen
van een mogelijke ramp te verkleinen;
- de maatregelen die burgers zelf kunnen treffen (zelfredzaamheid en handelingsperspectief).
De verantwoordelijkheid van risicocommunicatie ligt in de eerste plaats bij de gemeenten: zij zijn wettelijk
verplicht te communiceren over risico’s en risicobronnen in de (leef)omgeving van haar inwoners.
Met de Wet veiligheidsregio (Wvr) per 1 oktober 2010 krijgen de veiligheidsregio's de verantwoordelijkheid
voor risicocommunicatie. Dat was tot dusver met de Wrzo, de burgemeester van de gemeente. In
de Wet veiligheidsregio’s staat dat de besturen van de veiligheidsregio’s voortaan verantwoordelijk zijn
voor risicocommunicatie. Formeel is het dan geen taak meer van de gemeente. Belangrijk aspect is
dat de burgemeesters van de gemeenten gezamenlijk het bestuur van de veiligheidsregio vormen.
Voor alle risicocommunicatiesporen geldt dat veiligheidsregio’s en gemeenten niet zonder elkaar kunnen
en dus moeten samenwerken. Dat is logisch omdat tot heden de uitvoering van de risicocommunicatie
een verantwoordelijkheid was van de burgemeester. Voor burgers zijn veiligheidsregio’s of andere
overheden minder geschikte zenders dan hun eigen gemeente. Vooral de burgemeester, als boegbeeld
voor de veiligheid, heeft in die rol doorgaans een sterke geloofwaardigheid en autoriteit. Ofwel veiligheidsregio’s
kunnen (met of zonder Wvr) nooit deze ‘natuurlijke’ rol van de gemeenten overnemen. Ze
kunnen de gemeente wel ondersteunen en regionale activiteiten coördineren.
In de gemeente Heerlen wordt de risicocommunicatie alleen projectvolgend opgepakt. Dat wil zeggen
er wordt aangesloten bij een natuurlijk voorlichtingsmoment, bijvoorbeeld een informatieavond van een
bestemmingsplanprocedure. De kadernota integrale veiligheid geeft aan dat verdere structurering/versterking
van de risicocommunicatie met bewoners noodzakelijk is. Daarvoor dient een oriëntatie
op effectieve instrumenten uitgevoerd te worden.
Daarnaast is belangrijk dat de toelichtingen van milieuvergunningen en RO-plannen voor burgers begrijpelijke
teksten bevatten over de externe veiligheidsafweging. Hieraan zal in het kader van de centrumgemeenten
(zie paragraaf 3.2.11) aandacht worden besteed door het vergroten van RO-capaciteit
met specialisatie externe veiligheid.
3.2.9. Kleine bouwprojecten
Deze bouwsteen uit het GBEV-L is niet relevant voor het EV-beleid van Heerlen. Deze Bouwsteen
wordt in dit beleid ondervangen door de in paragraaf 3.2.2 genoemde differentiatie van de verantwoordingsprocedure
voor het groepsrisico. Hierdoor wordt er niet onnodig veel inspanning gevraagd voor
plannen waar externe veiligheid nauwelijks een rol speelt en kunnen de schaarse tijd en kosten worden
ingezet daar waar het werkelijk toe doet.
Witteveen+Bos
HRL259-1 Beleid externe veiligheid 2011 - 2015 definitief 03 12 september 2011
21